Suriname in 19 foto’s. Enjoy!
Peter
Suriname: fast forward to the past (3/3)
Toen ik begin jaren 90 afreisde naar Suriname las ik – tenzij ik me vergis in de bron – in het boekje van het Koninklijk Instituut voor de Tropen over Suriname de volgende (grove) veralgemening (maar met een grond van waarheid): de overheid is in handen van de stadscreolen en de landbouw en de nijverheid in handen van de hindoestanen. De overige groepen zoals de marrons en de chinezen waren waarschijnlijk te klein om ze een bepaald kenmerk toe te dichten, maar met uitzondering dan van de Javanen: die werden weggezet als landarbeiders.
Suriname: fast forward to the past (2/3)
Het stratenplan van Paramaribo is grotendeels hetzelfde gebleven, maar toch is er iets wezenlijks veranderd. De namen van de voornaamste verkeersassen in de stad zijn nu allemaal gewijzigd. Ze dragen nu alle de namen van politici of van figuren die regelmatig in de media stonden. Zo spreekt met niet langer van de poëtische Rust en Vredestraat maar wel van de Fred Derby straat, vernoemd naar de voormalige vakbondsleider, en ook niet langer van de Gravenstraat maar wel van de Henk Arron straat, naar de voormalige politicus die Suriname de onafhankelijkheid inloodste. En zo gaat het lijstje verder: Jagernath Lachmon (voorheen de Coppenamestraat), Johan Adolf Pengel (voorheen de Wanicastraat) en Anton De Kom (voorheen de Pontewerfstraat) hebben nu elk een straat naar hun naam vernoemd. En waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar.
Suriname: fast forward to the past (1/3)
Paramaribo. Hier ben ik weer, meer dan 25 jaar nadat ik definitief afscheid had genomen van deze stek. En vooreerst het goede nieuws: de broodjeszaken “De Smaak” tegenover het belastingkantoor en “Krioro” nabij de voormalige cinema “Tower” zijn er nog steeds. Heerlijk! Bij de eerste verkies ik zoals steeds een broodje pom en bij de tweede een broodje gehakt met ei, hoewel Krioro bij de goegemeente meer gekend is voor z’n broodjes zoutvlees met avocado.
Eerste raadsel van 2022!
Zoek het niet te ver!
Peter
Wishing you …
Pas de deux
we zijn zover gekomen
dat we bijna vergaten
vanwaar we kwamen
toen we nog tezamen
vrolijk dansend
t’nakijken gaven
we waren bijna vergeten
dat we hier zijn geraakt
zonder t’echt te weten
nog altijd tezamen
vrolijk kijkend naar
t’dansen van een ander
Ave Maria
Als ik het niet meer wist, dan wist ik het nu wel opnieuw. Kerken en ik: dat gaat niet samen. Ik zit hier in de “Azania Front Lutheran Church” van Dar Es Salaam, maar het voelt net als toen ik nog een kleine jongen was en met mijn ouders meeging (mee moest) naar de Sint-Pieters kerk in Gent. Met hetzelfde ongeduld staar ik naar het programmaboekje in mijn hand, in de hoop dat we spoedig bij de laatste regel zullen zijn. Oh here verlos me van deze dienst. Enig lichtpunt betreft mijn eega: zij heeft het weer prachtig gedaan en doet me even vergeten dat ik hier tegen mijn zin op een ongemakkelijke bank naar vreselijke Christmas carols luister, gelardeerd met oersaaie orgelmuziek van Bach.
Peter
60 jaar vrijheid
Op 9 december vierde Tanganyika (het vasteland-gedeelte van de Verenigde Republiek Tanzania) 60 jaar onafhankelijkheid.
Evenwel verwoordt men deze gebeurtenis in het Swahili als volgt: “Miaka tisini ya uhuru” wat letterlijk vertaalt betekent: “60 jaar vrijheid”. En dat is gevoelsmatig toch iets anders dan: “60 jaar onafhankelijkheid”. Je moet maar eens nagaan wat de antoniemen van beide woorden zijn.
Peter
Vaderland & Wildevrouw
Ik heb me voorgenomen me door de Cromwell-trilogie van Hilary Mantel heen te bijten, alsook door de 7-delige serie van Het Bureau door JJ Voskuil. Maar af en toe lees ik er iets anders tussen door. Hieronder twee boeken die meer dan de moeite waard zijn om de kerstperiode al lezend door te komen.
Fernando Aramburu – Vaderland
Dit is een heel bijzondere roman. Het vertelt de geschiedenis van twee families in Spaans Baskenland. Aanvankelijk konden de families bijzonder goed met elkaar opschieten: de moeders waren hartsvriendinnen en de vaders amateurwielrenners die in het weekend samen evenveel tijd doorbrachten op de fiets als in het café.
Maar alles verandert wanneer de zoon uit de ene familie zich aansluit bij de ETA en de vader van de andere familie, die een geslaagde zakenman is, weigert een bijdrage te doen aan die Baskische afscheidingsbeweging. De spanningen leiden uiteindelijk tot een aanslag waarbij de zakenman het leven verliest.
Meer interessant echter is hoe dit een impact heeft op de nabestaanden van de twee families. Dat wordt psychologisch heel mooi uitgewerkt. En verder krijg je een mooie inkijk in de groepsdruk van een dorp dat zich achter de idealen van de ETA kon scharen.
Ik heb dit boek bijzonder graag gelezen.
Doordenkertje, of toch niet?
Bekijk rustig onderstaand filmpje! Is de oplossing een makkie of juist niet? Laat het maar weten.
Peter