Voor het eerst bezoek ik de fameuze boekentoren van Gent met een gids, en dat loont, want ik kom een aantal zaken te weten die mij anders onbekend zouden zijn gebleven. Uiteraard wist ik dat Henry Van De Velde de architect was van dit modernistisch gebouw, maar niet dat hij zich aanvankelijk in Parijs had bekwaamd in de schilderkunst. En dat hij door Victor Horta, die andere grondlegger van de Art Nouveau, als een indringer werd beschouwd in de wereld van de architectuur. Victor Horta kon niet met Henry Van De Velde door een deur, maar of dat omgekeerd ook het geval was is minder goed geweten.
Changes
“intussen… BLOG” trekt een nieuw jasje aan. Het zit nu strak in het pak en met een mooie zwarte snit ziet het de toekomst met veel zelfvertrouwen tegemoet. Verandering was nodig, want in deze moderne tijden moet de blog op elk platform kunnen defileren, en dat kon de vorige opmaak duidelijk niet. Je laat maar weten wat je ervan denkt.
Jazz Middelheim
Ik hoorde het al bij binnenkomst. Er klonk precies muziek van bij de Brahmanen. Dit zou wel eens een bijzondere editie van Jazz Middelheim kunnen worden. Op de planken stond Alabaster DePlume. Uit zijn bindteksten kon ik maar een ding besluiten: “a total nutcase” die na het concert waarschijnlijk de nacht zou doorbrengen in de plaatselijke psychiatrische instelling. Daarna was het de beurt aan TaxiWars, wat best te pruimen viel, zolang de zanger zweeg of declameerde maar vooral niet zong. Sorry dEUS fans maar Tom Barman beroert mijn tikker niet. En dan was het de beurt aan de Thurston Moore Group. Geen noot Jazz, maar wel een muur van geluid, waarvoor ze ook nog een aardige naam hebben bedacht: soundscape oftewel een klanklandschap maar dan wel op steroïden. En tot slot Iggy Pop. Hij had wat blazers mee gebracht, maar dat kon de pret niet drukken, want hij speelde een onvervalste set punkliederen. “Everybody wanted to be his dog”. Ik kijk al uit naar Jazz Middelheim 2023!
Peter
Wachten in Watou
Ik ben even gestopt met bloggen. We zitten weer in een periode van ergens tussen in, en dat laat zich moeilijker beschrijven. We zitten tussen het oude vertrouwde dat we achter ons hebben gelaten en het nieuwe onbekende dat we nog vertrouwd moeten maken.
Kunst brengt in dergelijke periodes soelaas. Het is als roomboter op een vers geroosterd broodje. Tot als het op is, biedt het even troost. In die zin is het jaarlijks kunstenfestival in Watou een ware smaakmaker.
Rumba congolaise
In december van vorig jaar werd de Congolese rumba tot immaterieel werelderfgoed verklaard. Om dat te vieren hadden medewerkers van de Congolese ambassade een rumba-avond georganiseerd in het prestigieuze Serenahotel.
Toen ik de concertzaal betrad, was de eerste rij reeds bezet en werd ik samen met mijn echtgenote een plaatsje op de tweede rij toegewezen. Dat was duidelijk niet naar de zin van het Congolees protocol, want volgens dat protocol hoorde de Belgische ambassadeur op de eerste rij te zitten. Men liet dan ook vlug een rij nieuwe stoelen aanrukken die men prompt voor de eerste plaatste. Er was geen ontkomen aan, en hoewel ik daar zeker niet om gevraagd had, werd ik samen met mijn eega naar de eerste rij gesommeerd. Daar zaten we dan mooi op onze plaats.
Peter
Torens van Boeken
“Torens van Boeken” handelt over de bibliotheek van UGent, beter gekend als de boekentoren van Gent. In dit werk wordt de hele geschiedenis van die Gentse bibliotheek minutieus uit de doeken gedaan.
Bijzonder leerrijk voor mij was de periode 1960-1979, want toen was mijn vader het hoofd van deze Gentse bibliotheek. Zijn initiële opdracht en voornaamste betrachting was de ontsluiting van alle geschreven en bewaarde kennis, en dit tegen een achtergrond van toenemende studentenaantallen, een gevoelige uitbreiding van het aantal faculteiten die ook nog eens versnipperd werden over het Gentse grondgebied en een voortdurend voortschrijdende technologische ontwikkeling.
Off the beaten path
Ik snap het wel. Als toerist wil je waarde voor je geld. En dan lijken de noordelijke wildparken van Tanzania, de berg Kilimanjaro en Zanzibar een veilige gok. Maar dat is ook best jammer, want er is zoveel meer te zien in dit prachtig en gigantisch land. Zo kan je in de buurt van Iringa de ‘Isimila Stone Age Site and Natural Pillars’ bezoeken. Het gedeelte over het stenen tijdperk vraagt niet meer dan vijf minuten van je aandacht, maar de ‘’Natural Pillars’ dat is andere koek. Hier kan je gerust een paar uren vertoeven tussen deze natuurlijke prachtverschijnselen.
The Ugly Five
Elke safari trip is weer iets anders en ik heb weer een tweetal zaken bijgeleerd. Ten eerste: gidsen in Tanzania hebben een codetaal voor de wilde dieren in het park, zodat toeristen met zelf een klein beetje kennis van het Swahili, een conversatie niet kunnen volgen wanneer twee gidsen elkaar ontmoeten en informatie uitwisselen over waar de beesten al dan niet zitten. Zo spreken ze niet van Tembo (olifanten) maar wel van Sikia (oren), en niet van Twiga (giraffen) maar wel van Shingo (nek). En oh ja, de leeuw wordt niet Simba in hun codetaal maar wel Sharubu (moustache). De sloebers!
Ja, ik ben racist…
Racisten? Dat zijn we allemaal! En een goede start om er iets aan te doen, begint bij de erkenning dat je er zelf één bent. In bovenstaand videofragment wordt haarfijn uitgelegd hoe dat komt en wat je er aan kan doen.
Detectives 2022
Ik was het bijna vergeten, maar ik heb recent ook nog eens drie detectives gelezen. De eerste is mijn absolute favoriet, de tweede om te vergeten en de derde leuk om lezen omwille van de couleur locale uit Ghana.
Vaseem Khan – The Dying Day
Het eerste boek uit de Malabar serie was me zo goed bevallen dat ik met veel verwachting begonnen ben aan de tweede creatie van Vaseem Khan. En de “The Dying Day” stelt op geen enkel vlak teleur.
Wederom volgen we de vrouwelijke inspecteur Persis Wada, in het India van vlak na de partitie, op haar zoektocht naar een verdwenen kopie van de “Goddelijke komedie” van de Florentijnse dichter Dante Alighieri.
Nog meer dan het raadsel zijn het de karakters die mij aantrekken in deze detective van Vaseem Khan. Persis Wada is een vrouw, die zich staande moet houden tegen de vooroordelen binnen de Indische samenleving, maar daardoor zo’n muur rond zichzelf bouwt, dat elk romantisch element, hoewel ze daar innerlijk wel naar verlangt, toch bij voorbaat uitgesloten wordt. Een complex karakter dus. Bovendien lopen er heel wat nevenfiguren rond die elk op hun manier omgaan met het einde van de koloniale periode.
Wat mij betreft, een absolute aanrader, en ik kijk nu al uit naar de derde uit deze serie die in 2022 zou verschijnen.