Bij de overgang tussen twee bestemmingen denkt men al eens vaker aan waar men zoal geweest is. In 2003 verbleef ik in Vietnam, een heerlijk land maar met toch een aantal particulariteiten. De eerste keer dat ik een hond aan het spit zag, draaide mijn maag letterlijk om. Ook de vakkundig in een torentje gestapelde levende varkens achter op de bagagedrager van een brommertje deed vaak mijn wenkbrauwen fronsen. In een bar in de stad Hanoi verzaakte ik gewillig aan een eau-de-vie getapt uit een aquarium waarin een dode beer zat. Op de markt zag ik ingelegde katten waarvan het nut me altijd onduidelijk is gebleven.
Malaria
Slechts door scha en schande ben ik het belang gaan inzien van een preventieve bescherming tegen malaria. Na twee hersenmalaria’s ben ik volgestouwd met weetjes over een dodelijke ziekte die amper de westerse pers haalt. Zo weet ik nu dat een goed insectenwerend middel best DEET bevat, dat je in de tropen liefst onder een “treated bednet” slaapt, dat malaria overgedragen wordt door de vrouwtjesmug, dat er vier soorten malaria zijn, dat Lariam veel bijwerkingen heeft en Malarone geen, maar wel zeer duur is, dat je voor een behandeling best Coartem kiest of een gelijkaardig ACT-middel (“artemisinin-based combination therapy”).
Uit de boekenkast
In 2007 heb ik meerdere malen Zuid-Soedan bezocht. In de hoofdstad, Juba, sliep ik aan de oever van de Nijl in een primitief tentenkamp (Heron Camp) voor de prijs van een luxueuze kamer in één van de betere hotels op de rest van deze aardkloot. In het aanpalende restaurant (Da Vinci) at ik er op het terras een eenvoudige maaltijd met zicht op Zuid-Soedanezen die hun gevoeg deden aan de rand van het water. Op straat werd je begroet door uitgebrande vrachtwagens en kapotgeschoten tanks.
Ik herinner me nog precies het moment waarop ik dacht: “Wat is hier in godsnaam allemaal gebeurd?” Ik stond voor de deur van de Secretaris-Generaal van het Ministerie voor Regionale Samenwerking en wou gehoor geven aan zijn bevel om binnen te komen. Alleen had de deur geen klink meer, maar slechts een groot gat waarin je je hand kon steken om de deur open en toe te trekken.
Serengeti
“Endless pain”, dat had ik verstaan, en ik had op slag nog meer sympathie voor de oorspronkelijke bewoners van de Serengeti die ik grote poëtische gaven toedichtte. Ik stelde me voor dat ze het eindeloze lijden van de vele impala’s, hartebeesten, gnoes, topi’s, waterbokken en duikers – voortdurend opgejaagd en bijwijlen opgepeuzeld door leeuwen, cheeta’s, luipaarden, hyena’s en wilde honden – hadden veredeld en vereeuwigd in de naam van hun gebied.
Moederdag
Stom, stom, stom! Afgelopen zondag was het moederdag. Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan, want reeds geruime tijd heb ik een superbe video klaar voor die gelegenheid. Ik troost mezelf nu met de gedachte dat de video ruimschoots op tijd komt voor de moedertjes uit Antwerpen, want daar wordt moederdag gevierd op 15 augustus (dag waarop Etienne, Astrid en ik waarschijnlijk reeds in Washington zullen zitten).
Geniet ervan!
Peter
Onder professoren
Enigszins aangestoken door de vlotte beschikbaarheid van audio- en videomateriaal over Jaap Kruithof en Etienne Vermeersch, ben ik uit pure nieuwsgierigheid gaan zoeken naar iets gelijkaardigs over Ernest Mandel, die immer geestdriftige professor in de marxistische theorie aan de Vrije Universiteit Brussel.
Hieronder vind je een lezing van Ernest Mandel uit 1968 voor studenten van “Berkeley University“. De lezing is opgedeeld in drie stukken omdat de opname op drie verschillende bandjes stond. De lezing handelt over de landen van het (toenmalige) reëel bestaande socialisme: van de Soviet Unie tot en met Joegoslavië. Deze landen, aldus Ernest Mandel, waren in verschillende stadia van overgang tussen kapitalisme en socialisme, maar nog geen enkele had evenwel de socialistische samenleving – die Marx voor ogen had – bereikt.
Bijgeloof en geloof
Ik weet niet of je er ook bij stilgestaan hebt, maar vorige week was het vrijdag 13 maart. Misschien heb je toen wel even stilletjes gedacht: “laat mij deze dag zonder pech doorkomen!”
Waarom beschouwen we vrijdag de 13de toch als een ongeluksdag? Een van de verklaringen is dat vrijdag de dag is waarop Jezus werd gekruisigd, een ongeluksdag dus. En als die dag ook nog eens samenvalt met het ongeluksgetal 13, dan moet die dag wel extra veel pech opleveren.
Een andere mogelijke verklaring is dat op vrijdag 13 oktober 1307 in Frankrijk alle Tempeliers op bevel van Philips de Schone werden gearresteerd, op grond van valse beschuldigingen. Dit leidde tot de uiteindelijke vernietiging van de Tempeliers. Sindsdien is men vrijdag de 13de blijven zien als een ongeluksdag.
Er wordt ook wel gesteld dat vrijdag de 13de is afgeleid van een Noorse sage over de kwaadaardige god Loki die als niet-uitgenodigde, dertiende gast, op het feest komt en de aarde in rouw dompelt.
In the news
Na 4 jaar Oeganda herken je in de pers al eens andere mensen dan het normale rijtje aan hoogwaardigheidsbekleders, diplomaten, artiesten en sportfiguren.
Mildred Gamba is de trainer van onze zoon Etienne. Zij traint Etienne in het hardlopen. Apetrots kwam ze ons melden dat ze op de “University Games” alhier twee medailles had gewonnen: één voor 100 meter hardlopen en één voor verspringen. Ook op de 200 meter hardlopen had ze gewonnen maar haar medaille had ze door de organisatoren om een voor mij onduidelijke reden moeten afstaan aan de tweede. Hopende op een nieuwe vrouwelijke en Oegandese versie van Hussein Bolt, hebben we haar alvast haar handtekening laten zetten boven haar foto in de krant.
Méér Jaap
In een vorige post had ik het over Jaap Kruithof en over de “vermeende” tegengestelde ideeën tussen hem en mijn nonkel, beiden nu zaliger. Maar na beluistering van onderstaand audiofragment – inzonderheid zijn ideeën over regionalisme, confederalisme en separatisme – ben ik daar niet zo zeker meer van. Waarschijnlijk bewandelden beide heren vaker in gedachten hetzelfde pad dan ze zelf ooit zouden durven hebben te vermoeden, ook al woonden ze aan de andere zijde van dezelfde laan.
Eén dag laat
Het was gisteren 8 maart, en dus internationale vrouwendag. Die dag verwijst naar de eerste staking van vrouwen in 1908 tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie van New York. De staking is beroemd geworden omdat de vrouwen “brood en rozen” eisten.
Ik had me voorgenomen ‘s avonds een leuk stukje te schrijven over de strijd voor de vrouwenemancipatie en tegen de vrouwendiscriminatie. Maar omdat ik eerst nog in de buurt van de Europese Commissie onze tijdelijke pleegdochter moest afhalen, werd ik onvermijdelijk geconfronteerd met talrijke schaarsgeklede dames die voor enkele centen een paradijs beloven dat er geen is. “Voor hun geen vrouwendag,” schoot het door mijn hoofd. Bovendien had ik pas gelezen in een studie van de Internationale Organisatie voor Migratie dat sommige Congolese dames onder de marktprijs werken, en een beurt verkopen voor 400 Oegandese shilling (15 Euro cent). Met die weinig opbeurende gedachten kwam ik thuis, en weg was alle inspiratie voor een bijdrage over de internationale vrouwendag.