Vroeger schreef ik zonder veel zorgen het woord ‘zorgeloos’, gedekt als ik me wist door een set van uniforme taalregels, maar nu heb je naast het groene boekje – toch de referentie voor de geschreven taal – ook nog eens het witte boekje dat soms een afwijkende schrijfwijze toelaat. Zorgenloos, aldus het witte boekje, zou net zo correct zijn als zorgeloos.
Dat concurrentie niet altijd leidt tot een betere dienstverlening wist ik al langer, denk maar aan de ondoorzichtige tarieven van de mobiele operatoren, maar dat er op gebied van taal nu ook al verschillende autoriteiten zijn met divergerende inzichten, vind ik een kwalijke zaak. Ik verkies duidelijkheid boven vrijheid. Dit impliceert geenszins dat onze taal niet mag evolueren of zich niet mag aanpassen aan een context van veranderend gebruik, maar op elk gegeven moment moet er wel een set van uniforme regels zijn.