Frisco, LA and in between

LA Metro Art“So, I’ve been to San Francisco … but forgot to wear some flowers in my hair”. Het is niet dat ik de aanhef uit het befaamde liedje van Scott McKenzie vergeten was, maar mijn huidige haartooi leent zich niet meer zo goed voor enige opsmuk met welke teelt dan ook. Deslniettemin heb ik genoten van Frisco. Het is een stad die leeft en waarin homo’s, junks, artiesten en gewone lui vredig naast elkaar gedijen.

Tussen Frisco en LA even gestopt in Cambria voor een bezoekje aan het nabij gelegen “Hearst Castle”. Dit kasteel bewijst waartoe Amerikanen met veel geld in staat zijn: het vermengen van verschillende neo-stijlen tot een afschuwelijk gedrocht. Eclectisch heet dat dan! Gelukkig waren er op een boogscheut van het kasteel ook nog de zeeolifanten te bewonderen. In San Simeon liggen er honderden van die vreemde wezens uit te rusten op het strand tot dat de grote trek zich inzet richting zee einde maart.

Continue reading “Frisco, LA and in between”

Atoomenergie

Atoomenergie? Nee, bedanktNa lange tijd duikt mijn geliefde sticker uit de begin jaren tachtig terug op: “Atoomenergie? Nee bedankt!”. Het heeft jammer genoeg een kernramp in Fukushima nodig gehad om mij wakker te schudden en mij te testen waarvoor ik nu werkelijk sta. Welnu, ik ben tegen kernenergie en zal het waarschijnlijk altijd blijven. En daar zijn verscheidene goede redenen voor te bedenken: 1. er bestaat nog altijd geen afdoende oplossing voor het opbergen van kernafval en 2. een kernramp is te beschouwen als een negatief publiek goed, want het is “non-rival”, “non-excludable” en “non-rejectable”, wat vrij vertaald betekent dat het iedereen treft, niemand uitsluit en niet kan vermeden worden. En productie van goederen die in een “worst case scenario” negatieve publieke goederen voortbrengen zouden simpelweg verboden moeten worden. Dit zou de ultieme “stress test” moeten zijn en niet, zoals nu, in hoeverre er rekening wordt gehouden met mogelijke risico’s omdat die vaak voorbijgaan aan menselijke fouten maar vooral omdat niet alle mogelijke huidige en toekomstige risico’s in een snel veranderende wereld uitputtend in kaart te brengen zijn.

Continue reading “Atoomenergie”

The Cerulean Warbler

Het is nu al een tijdje terug dat ik de laatste bladzijde van “A Suitable Boy” heb omgeslagen. Het vergt enig doorzettingsvermogen maar na een tijdje is het verhaal van de vier kroostrijke Indische gezinnen – ten tijde van de scheiding tussen Indië en Pakistan – zo meeslepend dat stoppen geen optie meer is. Ik heb er ook een nieuw woord aan over gehouden, met name “zamindar” waarvan ik het gebruik zal reserveren voor grootgrondbezitters met uitgebreide bevoegdheden, tenminste als ik die ooit tegenkom.

Op basis van een van de reacties op deze blog ben ik ook begonnen aan “Pillars of the Earth” van Ken Follet. Het is weer zo’n klepper van 1000 bladzijden, maar de eerste 100 smaken reeds naar meer.

Continue reading “The Cerulean Warbler”

What we need…

 “What we need from time to time is a good laugh“. Al was het maar om te vergeten dat de Amerikanen een president hebben met een sociaal profiel die voortdurend toegevingen doet aan de conservatieven binnen  de samenleving. Al was het maar om te vergeten dat de conservatieven de macht van de vakbonden willen inperken door ze het recht op collectieve loononderhandelingen voor tewerkgestelden in de publieke sector te ontzeggen. Al was het maar om te vergeten dat collectief Amerika zich thans vergaapt aan de acteur Charlie Sheen die zich geplaagd door drugs en mentale problemen in de vernieling aan het praten is.  Al was het maar omdat ik nog steeds geen “convertible” heb gevonden die en ruim genoeg en milieuvriendelijk is.

Continue reading “What we need…”

The male brain

Lettre aux hommes“The male brain is a delicate object inherently prone to extremes, both of incompetence and of genius.” Dit is het besluit in een recent artikel van de New York Times na een analyse van de wiskunderesultaten van hogeschool-studenten. Mannelijke studenten waren oververtegenwoordigd bij de groep van zowel de extreem goede als de extreem slechte resultaten.  Hier is je kans om te bewijzen tot welke groep jij behoort. Vrouwelijke lezers hoeven niets te bewijzen en kunnen reeds genoegdoening vinden in bijhorend plaatje.

Continue reading “The male brain”

Wizards versus Spurs : 94 – 118

Wat een ontgoocheling! We zijn zaterdag naar een basketbalwedstijd in het Verizon Center in hartje Washington geweest. De “Washington Wizards” tegen de “San Antonio Spurs” is nooit die wedstrijd geworden die ik mij er van voor gesteld had. Reeds na het eerste kwartier waren de Spurs uitgelopen tot 37 punten,  tegen 18 voor de Wizards. In de resterende speeltijd bedroeg het verschil soms 40 punten, en het eindresultaat was dan ook van bij de prille aanvang enigszins voorspelbaar.

Continue reading “Wizards versus Spurs : 94 – 118”

Dancing in the rain

“Dancing in the rain” is één van de leukste clips die ik de  afgelopen tijd op het net gezien heb. Waarom dat zo is, valt moeilijk in woorden te vatten. Het zijn vier jongens die op een straathoek in Oakland verschillende dansbewegingen met elkaar combineren. En ze doen dat wonderwel en wondermooi, maar wat me zo aantrekt is daarmee nog niet gezegd, want de jongens vertellen een verhaal dat de kijker misschien wel aanvoelt maar niet kan vastgrijpen.

Continue reading “Dancing in the rain”

Een snuifje cultuur

Horace Vernet - Academic Study of Adolescent Boy

We hebben dit weekend “Princeton University” in New Jersey bezocht. Princeton behoort tot de groep van de “Ivy League”-universiteiten. Dit zijn universiteiten uit het Noordoosten van de Verenigde Staten die staan voor academische excellentie, selectiviteit bij de inschrijvingen en een zeker sociaal elitisme.

Locations of Ivy League schools

Zeven van de acht “Ivy League”-universiteiten bestonden reeds voor de Amerikaanse onafhankelijkheid. De uitzondering is “Cornell University” die opgericht werd in 1865.

Michelle Obama heeft in Princeton gestudeerd, maar er zich blijkbaar nooit echt thuis gevoeld. In de inleiding van haar thesis schrijft ze: “I have found that at Princeton, no matter how liberal and open-minded some of my white professors and classmates try to be toward me, I sometimes feel like a visitor on campus; as if I really don’t belong. Regardless of the circumstances underwhich I interact with whites at Princeton, it often seems as if, to them, I will always be black first and a student second.”

Continue reading “Een snuifje cultuur”

What if?

Dreaming Nu het nieuwe jaar is gekomen en de goede voornemens al wat zijn weggeëbd, rest me nog slechts wat dromerijen. In één van die dromen stel ik me voor dat ik de volgende Minister van Ontwikkelingssamenwerking mag adviseren over de te volgen beleidslijnen voor de samenwerking van staat tot staat, de zogenaamde direct bilaterale samenwerking. Ideeën over de andere vormen van samenwerking, zoals de samenwerking via de Ngo’s of via de internationale instellingen, laat ik voor een volgend bericht.

Let wel, het adviseren van de Minister mag dan wel de natte droom zijn van elke plichtsbewuste ambtenaar, maar wat hieronder volgt zijn eigen hersenspinsels, niet erg uitgesponnen, eerder opwellingen uit het onderbewuste opgestuwd door deels onverwerkte literatuur, maar in elk geval zonder binding met de mening van wie dan ook. Dat iedereen er het zijne van peinze maar ik zou aan de Minister alvast de volgende vier zaken voorstellen:

Continue reading “What if?”

Tuck and Patti at the Blues Alley

Blues Alley Jazz Ze bestaan dus nog echt: van die jazzclubs met de “look and feel” van de jaren twintig. De Blues Alley heeft een ietwat misleidende naam want er wordt hoofdzakelijk jazz gespeeld. Het ligt in een steegje – in het hart van Georgetown – dat aansluit op Wisconsin Avenue, iets voorbij M Street. Binnenin is het groezelig gezellig met tafeltjes gecentreerd rond een laag podium die makkelijk interactie tussen artiesten en publiek mogelijk maakt. Het is een club die reeds vele bekende namen op de affiche heeft gehad. Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Nancy Wilson, Grover Washington Jr., Ramsey Lewis, Charlie Byrd, Maynard Ferguson en Eva Cassidy hebben er allen in een intieme setting opgetreden.

Continue reading “Tuck and Patti at the Blues Alley”