Hé, we zijn er niet, we zijn even op vakantie aan het wegdromen over wat dit aards bestaan meer te bieden heeft dan werk, eten en slapen.
Peter
Dream on
De Polgar zusters
Laten we het eens even over schaak hebben. Zo los uit de pols en zonder hulp van Google of Wikipedia weet ik het volgende: eerst was er Bobby Fisher, geniaal maar waarschijnlijk ook een beetje gestoord. Hij versloeg de Russische grootmeester Boris Spassky. Na Fisher kwam Anatoly Karpov, de man van het Russisch establishment. Hij zou zowat 10 jaar aan de top blijven om daarna van de troon gestoten te worden door enfant terrible Garry Kasparov. Deze laatste bleef zowat 20 jaar nummer één.
Digging for gold…
Het is nog eens tijd voor een raadsel.
Er zijn drie koffers:
-
- in een koffer zitten 100 goudstukken;
- in een andere koffer zitten 50 goudstukken en 50 zilverstukken;
- en in een derde koffer zitten 100 zilverstukken.
Nu zegt men jou dat de labels zoals ze hierboven geplaatst zijn, allemaal foutief zijn. Geen enkel label is juist geplaatst. In koffer A zitten dus zeker geen 100 goudstukken, enz.
Vervolgens mag je één willekeurig muntstuk uit een van de koffers halen en op basis daarvan kiezen welke koffer je wenst te houden. Uiteraard wens je met de koffer met de 100 goudstukken naar huis te gaan!
Hoe ga te je te werk?
Peter
P.S. En voor zij die niet van puzzelen houden en tegelijkertijd beseffen dat er ook nog zoiets is als immaterieel goud, is er volgend muziekje:
Love Letta to de Worl’
Een tattoo is niet aan mij besteed. Toch sta ik sympathiek tegenover onderstaand Amerikaans initiatief.
“Love Letta to de Worl’” is een gedicht van Frank X Walker. Het is een ode aan onze planeet. Het leuke is dat er nu een project loopt waarbij mensen delen van versregels van dit gedicht op hun lichaam laten tatoeëren. Op de website van “Love Letter to the World” kan je elk deel van een versregel aanklikken en krijg je een suggestie voor een bijhorend patroon. Dat kan je vervolgens afdrukken en naar je favoriete “tattoo parlour” brengen voor vereeuwiging op je lichaam!
Gentse fieste 2016
En ja, we hebben er weer van genoten, van de Gentse fieste. Geen fieste zonder een goed glas en zonder het gezelschap van goede vrienden en nauwe verwanten. 2016 mocht er zijn en we kijken al uit naar 2017. Geniet mee van een korte impressie van de editie 2016. En wie weet doen we het volgend jaar tezamen.
Peter
Verwaaide vriendschap
In deze fragiele wereld hou je maar beter vast aan wat echt belangrijk is. Laat vriendschap niet verwaaien!
Peter
John Cal… coen
Ja, de man staat er dus nog steeds. Hij is 74 en zijn stem is nog even krachtig en doordringend als voorheen. Ik heb het over John Cale. Aan zijn muziek was ik ooit verslingerd, maar de set die hij gisteren afwerkte op Gent Jazz, kon me niet bekoren. John Cale en zijn band experimenteerden teveel naar mijn goesting met “noise” en “bruitage”. Ook verkrachtte hij sommige van zijn beste nummers door er een langgerekt kalkoengesnater aan toe te voegen. De man heeft één goede song gebracht: het bisnummer weliswaar. “Waiting for my man” werd dan ook op de klassieke en herkenbare manier gebracht. Ware het niet dat onze kaarten gratis waren, ik vroeg mijn geld terug.
To brexit or not to brexit
Weet je, zondag 26/6 was het al heel wat minder. Die hele brexit-historie was al naar de vierde pagina van de zondagskrant afgezakt. En nu donderdag 30/6 zijn de beurzen al nagenoeg helemaal hersteld. Ik hecht dan ook weinig geloof aan al die economische doemscenario’s. Dat zal nog wel meevallen. Handelaren en bedrijven zijn in dit soort zaken pragmatisch genoeg om de boel draaiende te houden.
Fanta nostalgie
Het is aan mij voorbij gegaan. Het favoriete drankje uit mijn kinderjaren vierde in 2015 haar 75ste verjaardag. Fanta verscheen bij ons op tafel in die typische geringde 1-liter fles. Toen de kleur veranderde van fel oranje naar troebel geel, vond mijn moeder dat het welletjes was geweest. Fanta werd vervangen door Trudo appelsap, een meer natuurlijk product.
Over de liefde …
Met te lezen ontdek je het leven. Literatuur kan je in een parallelle wereld werpen waarin je meer over het aardse leven leert dan je dagelijkse ervaringen. Laten we eens kijken of volgende twee boeken ons iets hebben aangebracht. En als het al iets is, dan zal het wel over de liefde zijn.
‘Amerikanah’ van Chimanda Ngozi Adichie
Laat mij maar meteen beginnen met het eindoordeel. T.o.v. het vorig boek dat ik van deze auteur las: ‘Half of a Yellow Sun’ is ‘Amerikanah’ slechts… ‘half as good’. Ik ging alvast niet slapen met het idee: morgen lees ik verder.
‘Amerikanah’ vertelt het verhaal van twee geliefden – Ifemelu en Obinze – die na het middelbaar in dictatoriaal Nigeria gescheiden worden. Ifemelu komt in de Verenigde Staten terecht en krijgt er onvermijdelijk te maken met het begrip ras. Ze begint er zelf een blog over. Obinze gaat naar Engeland en ervaart er de moeilijkheden om er aan een verblijfvergunning te geraken. Zullen ze elkaar ooit nog treffen? Ja dus, en nog wel in Nigeria, maar zal hun liefde nog een kans krijgen?
Ergens in het boek staat dat juist omdat blanken vaak geen probleem hebben met het begrip ras dit precies bewijst dat ze geen zwarten zijn, anders zouden ze er wel anders tegen aan kijken. Was dit nu de reden waarom ik zoveel moeite had met de vele passages over ras? Slechts de laatste bladzijden van deze dikke turf hebben me echt geboeid.