Eat this, neoliberals

TheNeoliberalAssault1

Ik heb zonet een << bijzonder boeiende en kritische tekst >> gelezen van het Internationaal Monetair Fonds over het neoliberalisme. Ja, u leest het goed: kritisch en van het IMF en niet van een of andere linkse organisatie of denktank.

Twee stellingen van het neoliberalisme worden alvast onderuitgehaald. Het betreft de zogenaamde heilzame effecten van de liberalisering van het kapitaalverkeer en van de inperking van de overheid binnen het economisch bestel. Welnu:

1. onvoorwaardelijke openstelling van de kapitaalrekening van de betalingsbalans werkt vaak contraproductief omdat de voordelen van ‘Foreign Direct Investment’ teniet gedaan worden door kortlopend speculatief kapitaalverkeer. Dat laatste verhoogt de kans op een financiële crisis en versterkt de inkomensongelijkheid. De landen die in het verleden verplicht werden door het IMF om de kapitaalrekening open te stellen in ruil voor betalingsbalanssteun (vaak ontwikkelingslanden) zullen alvast blij zijn met dit voortschrijdend inzicht van de financiële instelling.

Continue reading “Eat this, neoliberals”

Rituelen en kunst

Rinus Van de Velde - Donogoo Tonka

Zou het dan toch zo zijn dat mensen met een strakke dagindeling productiever en creatiever zijn? Dat een gedetailleerde, nagevolgde dagorde eerder bevrijdend dan benauwend werkt? Moeten we nu elk onderdeel van de dag gaan ritualiseren opdat we ons attenter, bewuster, en dus minder afgeleid van onze taken kunnen kwijten, en dit met een hogere mate van kwaliteit en voldoening?

Continue reading “Rituelen en kunst”

Naïef?

Michael Buthe - WeltkarteIk hou van personen die onbevangen, onbezorgd en eenvoudig zijn. En nog meer van kunstenaars die dat in hun werk tot uiting brengen.

In het SMAK loopt er thans een overzichtstentoonstelling rond het werk van  Michael Buthe. Zijn wereldkaart trok me onmiddellijk aan. ‘Weltkarte’ is tekenend voor de openheid waarmee Buthe omgaat met diversiteit. De collage verenigt menselijke figuren uit alle werelddelen, tijden en culturen. De figuren zijn samengebracht in een wereldbol, een cirkel, een vorm zonder hiërarchie. ‘Weltkarte’ toont Buthes beeld van een wereld waarin geen politieke, geografische of andere machtsorde heerst. Verschillen versmelten met elkaar onder een gouden sterrenhemel van gouden stippen die visuele verschillen vervaagt en zo alles met elkaar verbindt.

Continue reading “Naïef?”

Floraliën

Gentse Floraliën 2016

Op de laatste dag van het Gents evenement hebben we ons toch nog laten verleiden tot een bezoekje aan de Floraliën. En wat hebben we geleerd? Vier zaken:

1. Ook in het niet betalende gedeelte waren er interessante zaken te bezichtigen. Zo zag ik in het Museum voor Schone Kunsten (MSK) naast de indrukwekkende bloementafel tevens werk van Marthe Donas, en ik was meteen verkocht voor het werk van deze Belgische kubistische kunstenares uit het begin van de vorige eeuw.

2. In de Leopolds kazerne ontdekte ik dat er ook een Keltische horoscoop bestaat. De Kelten hielden van de natuur en ze vertaalden specifieke kenmerken van bomen naar menselijke eigenschappen. Ik blijk een den te zijn. OMG! Slechts het eerste gedeelte van de omschrijving klopt zeker: “houdt van aangenaam gezelschap, actief, natuurlijke aantrekkingskracht, intelligent, ijverig en betrouwbaar.” Het tweede gedeelte vindt ik eerder twijfelachtig: “wordt snel verliefd maar dat gaat ook snel weer over.” En het laatste deel is ronduit foutief: “geeft snel op.”

Continue reading “Floraliën”

Een bijzondere ontvangst

Bigi Pan

Ik wist het niet, maar ook terugkomen uit Suriname is een avontuur. Eenmaal geland op Schiphol, word je nog in de vliegtuigslurf begroet door twee Duitse schepers die gretig snuffelen aan je handbagage. Vervolgens kom je in een lange gang waar een pre-controle gebeurt door de douaneautoriteiten. Er staan wel zeker 10 man in grijs-zwarte uniformen die er regelmatig een Surinamer uithalen voor een uitgebreide inspectie van de handbagage. “Hoe vaak ga je naar Suriname,” vraagt men mij. Ik zeg: “niet vaak”. “Wanneer was de laatste keer”. Ik antwoord: “zo’n zes jaar terug.” “Da’s inderdaad niet vaak,” lacht de douane-beambte me toe. Ik mag passeren.

Continue reading “Een bijzondere ontvangst”

Déjà Vu in SU

Flamingo's op Bigi Pan

Het begon al op het vliegtuig. In het weekoverzicht, dat getoond werd net voor de landing, sprak president Bouterse het land toe en zei tegen belastingverhogingen te zijn maar wel voor koopkracht-ondersteunende maatregelen. In wezen zijn dit tegengestelde maatregelen, maar het ontgaat me of dit ook de president ontgaat. Ik ruik de geldpersen. Een gevoel dat later nog versterkt wordt in het wisselkantoor. De persoon voor mij wisselt zijn buitenlands geld om voor Surinaams papier, wel twee bakstenen hoog. Het zijn hoofdzakelijk nieuwe coupures. Uiteraard wordt dit niet manueel geteld. De obligate telmachine is ook aanwezig. En omdat die niet foutloos is, worden de briefjes telkens tweemaal door de teller gesjeesd.

Continue reading “Déjà Vu in SU”

Zielendragers

Afstand verscherpt het inzicht. Ik zit in Paramaribo en mijn gedachten spinnen hier rond enkele recente uitspraken van ministers Jambon (Binnenlandse Zaken) en Geens (Justitie). “De bekering tot de radicale jihad is een proces dat soms maar enkele weken in beslag neemt”, aldus de twee ministers. Welnu, daar heb ik het moeilijk mee! Meer nog, ik geloof het niet. Het is een te eenvoudige verklaring van een complexe werkelijkheid. Het gaat voorbij aan een politiek die reeds decennialang gefocust is op Vlaams-Waalse tegenstellingen, en vergeet dat er hier intussen een heleboel vreemden wonen met andere besognes. Het gaat voorbij aan een arbeidsmarkt waar allochtonen sterk gediscrimineerd worden, met als enig perspectief een troosteloos bestaan in de getto’s van onze grote steden. Het gaat voorbij aan een ontkerkelijkte maatschappij die maar geen plaatsje vindt voor een groep met sterk religieuze gevoelens.

Continue reading “Zielendragers”

Gebakken patatjes

Ik wist het meteen. Hier zit ik goed. De gebakken patatjes zagen er heerlijk uit: niet te dik en vooral heerlijk krokant-bruin afgebakken zonder dat het als een harde korst aanvoelt. Dit is een “trip down memory lane”, want precies zo maakte mijn moeder zaliger ze klaar. Ik zit hier in Ai Villini, een volks restaurant in een uithoek van toeristisch Rome. Mijn tevredenheid stijgt wanneer de wijn wordt aangerukt. Een halve liter is precies dat: een halve liter en niet de helft van een normale fles waaruit je amper twee glazen schenkt. Als toetje neem ik huisgemaakte pannacotta, overgoten met een heerlijke coulis van gemengde rode vruchten. En ook de prijs voor dit klein bacchanaal valt best mee: amper 25 Euro. Dat is in elk geval minder dan de helft van wat ik eerder op de dag voor een karige lunch in een resto nabij de Piazza del Popolo betaalde. Tevreden en voldaan stap ik huiswaarts!

Continue reading “Gebakken patatjes”