… the story of a family on the move
Een ezel stoot zich geen tweede keer aan dezelfde steen. Ik klaarblijkelijk wel! De eerste keer had ik verkozen om niets te zeggen. Ik was niet zeker of het aan de auteur dan wel aan de regisseur van het theaterstuk lag. Orhan Pamuk heeft me nog nooit geboeid. En de theaterbewerking van zijn roman “Sneeuw” door Luc Perceval liet me onbeslist over wie nu de grootste verantwoordelijkheid had voor het debacle dat ik mocht aanschouwen: de schrijver of de theatermaker.
Er loopt momenteel een schitterende tentoonstelling in Parijs over de invloed van Picasso’s eerste vrouw (Olga Khokhlova) op zijn werk. De expositie loopt nog tot 3 september 2017. Zeker een kijkje waard.
Olga Khokhlova werd geboren in Oekraïne en maakte deel uit van het prestigieuze Russische ballet onder leiding van Serge Diaghilev. Ze leerde Picasso kennen in Rome in 1917 en touwde met hem het jaar erna in Parijs.
Olga was aanvankelijk het perfecte model tijdens Picasso’s meer klassieke periode. Ze werd vaak overpeinzend of melancholisch afgebeeld, een allusie op de moeilijke situatie in het thuisland en het verlies van sociale status door haar familie onder bolsjewistisch bestuur.
In een niet nader genoemd land bestaat het parlement uit vampiers en politici. De vampiers liegen altijd en de politici spreken altijd de waarheid. Echter, de helft van zowel de politici als van de vampiers zijn niet meer goed bij hun verstand. Zij zijn m.a.w. gek: voor hen zijn alle ware beweringen vals en alle valse beweringen waar. Bij de gezonde helft van zowel de vampiers als de politici is het precies omgekeerd: voor hen zijn ware beweringen waar en valse beweringen vals. En verder maken de gezonde politici en de gekke vampiers alleen maar ware uitspraken. De gekke politici en de gezonde vampiers daarentegen maken alleen maar valse uitspraken.
Goede wijn behoeft geen krans. Moet je absoluut gezien hebben: Steve McCurry in de Beurs van Brussel. Nog tot 25 juni! Heel wat anders dan die huis-, tuin- en keukenkiekjes die we met zijn allen nemen.
Peter
London heeft “Banksy”, Gent “Bué the Warrior”, en Brussel “BoNoM”. Die laatste kenden we nog niet goed en hebben we nu recent aanschouwd. Geniet maar even mee van de portretten langs onze halferotische wandeling doorheen het stadscentrum van Brussel.
Wat een vreemde tijden! Heb je ook de Nederlandse verkiezingen gevolgd? Mark Rutte en zijn partij hebben verloren, maar niet zoveel als gedacht, en dus hebben ze gewonnen. En Geert Wilders heeft gewonnen, maar niet zoveel als verwacht, en dus heeft hij verloren. Het lijkt wel een aandelenbeurs waar de koers meer door het sentiment dan door de bedrijfsrealiteit wordt bepaald.
Madeira heeft ook wel wat minkantjes en die hebben niet zo zeer met plaatsen dan wel met mensen te maken.
Het begon al bij het autoverhuurkantoor “Goldstar” op de luchthaven. Via internet hadden we voor de optie gekozen om de wagen met een volle tank af te halen en met een volle terug te brengen. De vrouw aan de balie gaf echter aan dat we voor een andere formule hadden gekozen, met name volle tank krijgen – volgetankt tegen hun prijzen weliswaar – en lege tank terugbrengen. Wie wil nu in godsnaam zoiets? Hoe het ook zij, de vrouw wou niet wijken en heeft ons haar contract opgedrongen! Klant is koning, daar hebben ze bij “Goldstar” nog nooit van gehoord. Achteraf hebben we ontdekt dat het klachten regent op het internet over deze maatschappij. Er bestaan verschillende websites rond de onkiese praktijken van “Goldstar”. U bent alvast gewaarschuwd.
Tijd voor reflectie. Ik ben op Madeira en realiseer me ten volle hoeveel we reeds hebben meegemaakt. Hoe wat we nu zien, wat we nu ervaren, voor een groot deel wordt ingekleurd door wat we reeds voeger hebben meegemaakt. Het maakt het allemaal zoveel rijker.
Een van de hoogtepunten op Madeira is de tropische tuin in Monte. Eclectisch, dat is zeker, want de tuin biedt zoveel meer dan tropische plantengroei. Zo is er naast een oosters paviljoen ook ruimte voor Zimbabwaanse beeldhouwkunst. En intussen hebben we daar zoveel ervaring mee dat we gemakkelijk de kwaliteit kunnen inschatten van de beelden uit het kunstenaarsdorp Tengenenge: goed, maar niet top!
Wat een tijd! Of we ons nu verkijken op de binnenlandse of op de Amerikaanse politiek, we vallen van de ene verbazing in de andere. Daar worden we dus niet vrolijk van.
Gelukkig is er nog satire. Satire verzacht, het geeft het hedendaags geklungel een plaats, da’s zeker – “rions pour pas pleurer” – maar het brengt wel geen oplossingen, dat zullen die vermaledijde politici zelf moeten vinden.
Maar hoe goed zijn die politici in het vinden van oplossingen. Laten we ze eens testen? En kan jij hen daar bij helpen?
We hebben er weer drie afgekauwd en doorgeslikt.
Jeroen Brouwers – Het Hout
“Buitengewoon”, “grote klasse”, “op elke bladzijde een pareltje”. Zo staat het er! De pers is weer eens lovend over de nieuwste roman van Jeroen Brouwers. Ik deel dit niet volledig, want ik had soms moeite met de bijzondere schrijfstijl die Brouwers in deze roman hanteerde. Er staan veel korte zinnen in, zinnen zonder werkwoord, onaffe zinnen en onuitgewerkte gedachten.
Die schrijfstijl past misschien goed bij de weifelende houding van de protagonist in “Het Hout”: broeder Bonaventura. Hij is een man van weinig karakter die begint als lekenleraar op een jongenspensionaat dat door kloosterlingen geleid wordt en die zich nogal makkelijk als broeder laat inlijven. Hij is getuige van seksueel misbruik maar hij zwijgt zoals iedereen. Toch zal contact met de buitenwereld hem zijn roeping in vraag doen stellen. Wat mij betreft, een halve aanrader.