Tja, die twee kaarten voor Trixie Whitley waren een impulsaankoop geweest. Pas nadien surfte ik wat op internet om te kijken wat me te wachten stond. En het beviel me niet. Haar stem bekoorde me slechts matig en veel van haar songs klonken me te chaotisch in de oren. En toch heb ik van het optreden op Gent Jazz genoten. Ook al waren ze maar met twee, Trixie en haar drummer (tevens pianist en basgitarist) hebben me bij wijlen aangenaam verrast met hun stevige “wall of sound”. Dit was goed, maar ook weer niet zo goed, dat ik me onmiddellijk na het concert enkele songs van Trixie zou aanschaffen, ook als is ze een half-Gentse. En toch twijfel ik, want nu, terwijl ik dit stukje schrijf, heb ik enkele fimpjes op YouTube gezien die ik wel best kan pruimen. Kijk maar even mee.
Gent Jazz – Miles Mosley
Oh ja, ik heb Grace Jones op de openingsdag van Gent Jazz gezien, maar dat was meer show dan muziek. Ik moet het haar wel nageven: op je 69ste in body paint op het podium verschijnen, dat zullen weinigen haar nadoen. Bij momenten pure waanzin! Jammer echter dat de vele verkleedpartijen bij wijlen het ritme uit de show haalden.
Die dag heb ik echter muzikaal meer genoten van Miles Mosley en zijn band. Illustere onbekenden, maar het voelde direct goed aan. De band sloeg aan bij het publiek, en reeds vroeg op de dag werd er gedanst voor het podium. Niet dezelfde show als Grace, maar wel betere muziek. En daar zijn we toch uiteindelijk voor gekomen, niet?
Peter
na-gedachten-loop
Peter
Serious stuff
De temperatuur is wat gezakt, en dus kunnen we ons met ernstiger zaken bemoeien. Heb je ooit onderstaande grafiek gezien? Door zijn speciale vorm lijkt het wel op een olifant met een opstaande slurf. Het is de curve van Branko Milanovic, een toonaangevende econoom op het gebied van ongelijkheid.
Welnu, de horizontale as stelt de mondiale inkomensverdeling voor (van het armste ventiel, op 5, tot het rijkste mondiale percentiel, op 100). De verticale as stelt de cumulatieve groei van het reëel inkomen tussen 1988 en 2008 voor, in procenten uitgedrukt.
Daddy Cool
Ik vind ze behoorlijk stug, die Belgen! Ze schuwen oogcontact, en lopen je, schijnbaar in gedachten, zomaar op straat voorbij. Een eenvoudige knik, een bescheiden hallo, of nog beter, een spontane glimlach als erkenning van andermans bestaan, het is voor vele Belgen simpelweg teveel gevraagd. Liever kluisteren ze zich vast aan het scherm van de telefoon, of staren ze wat halsstarrig voor zich uit, dan zich aan een gesprek met een onbekende medereiziger op de trein, bus of tram te wagen.
Absolutely COVFEFE
Heb je dat ook wel eens? Dat je iets of Facebook ziet, en je het later opnieuw wenst te bekijken, maar het absoluut niet meer terugvindt. Facebook schijnt dit soort narigheden opzettelijk te doen, om ons verslaafd aan het product te houden. Maar nu ben ik slimmer, en download ik onmiddellijk een filmpje dat me bevalt. Kijk maar even mee naar naar onderstaande dans. Om het met de woorden van Trump te zeggen: “absolutely COVFEFE”!
Peter
Citadelic
Ha, zo heb ik het graag: een jazz festival op een onverwachte plaats, kleinschalig en met alle ruimte aan de muziek. We zijn hier in het Citaldelpark voor “Citadelic”, een nieuw jazzfestival in het bekendste park van Gent. Het podium is aandoenlijk, waarschijnlijk verrezen uit een bouwpakket van Ikea! Er staan niet genoeg stoelen en tafels, zodat het malse gras menig zitvlak verwelkomt. Aan de toog is het behelpen. Ik krijg met een dikke knipoog net iets te veel terug, want er is geen wisselgeld. En de plasticbekers laten zich niet gemakkelijk ontpakken. In de pauze schuift de band netjes mee aan in de rij voor het bier. Voor water en soft worden ze naar een andere rij verwezen. Amateurisme troef.
Vooruitgang
Heb je soms ook nood aan een positief verhaal? Dan moet je absoluut “Vooruitgang” van Johan Norberg lezen. Met een helikopterzicht, die tijd en ruimte overschrijdt, bekijkt Norberg met veel welwillendheid de mensheid. Die is nu gezonder, gelukkiger, schoner, slimmer, vrijer en vreedzamer dan ooit.
Het boek is eigenlijk ook een ode aan de kennis. Die maakt het mogelijk dat we onszelf kunnen overstijgen en gradueel onze aandacht kunnen verschuiven van de mensen in onze nabijheid naar de mensen die veraf zijn, naar het milieu en naar de dieren, opdat die het beter zouden hebben. En natuurlijk zijn er “setbacks”, zoals oorlogen, epidemieën en natuurrampen, maar eenmaal verworven kennis verdwijnt niet en heeft de neiging om ons steeds beter te maken.
Teambuilding
Deze week hadden we een teambuilding dag, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eerder het karakter van een schoolreisje had: gezellig met de bus naar het monument van Waterloo en vervolgens naar de Koningin Elisabeth Muziekkapel. De boog kan niet altijd gespannen staan.
En je bent blijkbaar nooit te oud om te leren. Ik leefde tot nog toe in de overtuiging dat het lot van België pas beslist werd nadat Napoleon verslagen werd in Waterloo op 18 juni 1815. Maar blijkbaar werd het idee van het samenvoegen van de zuidelijke en de noordelijke Nederlanden al bedisseld op het Congres van Wenen nadat Napoleon de slag bij Leipzig had verloren midden oktober 1813.
Het Vasa museum in Stockholm
Wat een museum! Hier heb ik van genoten: het Vasa museum in Stockholm. Vasa is een Zweeds oorlogsschip dat op 10 augustus 1628 voor het eerst de haven van Stockholm verliet en… nagenoeg onmiddellijk zonk. Het werd in 1961 terug boven water gehaald. Het is het enige schip uit de 17de eeuw dat zo goed bewaard is gebleven.
Je moet geen groot scheepsbouwer zijn om te zien waarom het toentertijd mis is gegaan. Op de tweede etage van het museum sta je ongeveer op de hoogte van de waterlijn. Welnu, de achtersteven rijst daar nog vijf etages boven uit. Het zwaartepunt van het schip ligt dus duidelijk te hoog.