… the story of a family on the move
Het is al weer veel te lang geleden. Hier komt nog eens een raadsel. Een makkie! Of toch niet?
Twee nieuwe medicijnen (Stoneyminator & Calrencraser) worden getest op hoe goed ze werken bij de behandeling van nierstenen. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen kleine en grote nierstenen. De resultaten na 350 “trials” voor elk medicijn zien er als volgt uit:
Ha, hier sta ik dan, als haringen in een ton, in een te kleine concertzaal, midden een schare twintigers en dertigers. Ik ben korzelig. Eindeloos schuiven de concertgangers van links naar rechts. En dan weer omgekeerd. Nu eens met een kartonnen dienblad vol met biertjes en dan weer zonder, op zoek naar vrienden aan de andere kant van de zaal. Vreemde mensen schurken tegen me aan. Ellebogen duwen in mijn rug. Kerels die een kop groter zijn dan ik houden onachtzaam voor me halt. Zicht is weg. Ik kan me niet herinneren dat dit me vroeger hinderde.
70 dagen reeds in dit Palmyra van het noorden, stad van de waanzin, exact 70 dagen op het centennium van de Russische revolutie! De Gentse Handelsbeurs vroeg mij voor die gelegenheid een snapshot van mezelf te nemen voor de entree van het Winterpaleis, in een speciaal voor hun 15-jarig jubileum ontworpen T-shirt. De niet begrijpende passanten verklaarden mij wellicht volslagen krankzinnig om bij een gure noordenwind en een temperatuur die met het vriespunt flirt even met losgeknoopte jas in een zomerse outfit te poseren… Maar goed, ik heb het overleefd, net zoals ik mijn eigen allereerste Russische lezing over het doorluchtige thema ‘De invloed van de Franse filosofen op het beleid van Catharina II’ met behoorlijk wat bloed, zweet en tandengeknars heb doorstaan. Een mens daalt kennelijk onbewust verder af in dat bedwelmende Russische delirium.
Op 4 november was ik bevoorrechte getuige van een massale volksverhuizing en een onwezenlijk verkeersinfarct richting Paleizenplein. Daar vond het ‘Lichtfestival’ plaats, een gesofisticeerde ‘sound and light’-show op de gevels van de Hermitage en de Glavni Sjtab (het Gentse Lichtfestival op de Korenmarkt verdwijnt hierbij onherroepelijk naar de coulissen), om de nationale ‘Dag van de Eenheid van het Volk’ feestelijk af te sluiten en ergens ook een beetje om de 100ste verjaardag van de Oktoberrevolutie te vieren. Een aantal tijdelijke tentoonstellingen rond die revolutie zijn momenteel in de stad te bezoeken: in het Russisch Museum, het Kirov Huis, de Hermitage, het Museum voor Politieke Geschiedenis, het Fotografiemuseum… Uiteenlopende invalshoeken dus, ook al blijft de revolutie voor Russen een halfslachtige en dubieuze aangelegenheid. Ik wilde RosPhoto wel eens aandoen, gehuisvest in een monumentale herenwoning op de Bolsjaja Morskaja. De expo ‘Destination – Communism’ toont een mooi amalgaam aan foto’s, grafisch werk, sculpturen, politieke affiches, pareltjes uit de Sovjettijd tussen de jaren ’20 en de val van de Sovjetunie. De klemtoon ligt hier op een betere toekomst voor de Sovjetmens, op vooruitgang, op hoop. Ronkende retoriek en kloeke slogans dus, geen hapklaar antwoord op de vraag of alle dromen ooit werden ingelost. De argeloze bezoeker komt ontegensprekelijk tot de slotsom dat een en ander niet is gelopen zoals was verhoopt…
Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.
Vraag je je soms ook af hoe jouw leven er zou uitzien indien je in het verleden andere keuzes had gemaakt. Zou je beter af zijn? Zou je gelukkiger zijn? Ik stel me zelf soms de vraag wat ik zou geworden zijn indien ik wiskunde i.p.v. economie aan de universiteit had gestudeerd. Zou ik dan nu op 55-jarige leeftijd nog steeds met krijt integralen op het bord toveren? Zou ik nog begeesterd zijn door het vak en de metier of allang uitgeblust? Of zou ik in Princeton achter het bureau van Einstein zijn beland, met tranen op de wangen, beroerd door de schoonheid van de differentiaalrekening. Wie zal het zeggen?
40 dagen woon ik nu in St-Petersburg, Palmyra van het noorden, stad van de waanzin, van Peter I en Catharina II, van drie revoluties, van kanalen, schrijvers en helden, de stad van 5 miljoen inwoners die me bij de strot greep in 2001 en me sindsdien steeds meer onder het vel ging zitten… Elke straat, elk plein, elke binnenplaats van deze vrij jonge en geometrische wereldlijke stad ademt geschiedenis, literatuur, en… waanzin. Als ik wandel langs het Gribojedova kanaal naar het beroemde Mariinskitheater, lijkt het alsof Fjodor Dostojevski met me meeloopt en Raskolnikov me achtervolgt. Oblomov kijkt uit het raam op de Gorohovaja Ulitsa, Nikolaj Gogol snelt me voorbij met zijn legendarische jas tot aan de Nevski Prospekt, waar de schimmen van Alexander Poesjkin, Michail Lermontov, en zelfs Alexander Radisjtsjev rondwaren… Aan café De Zwerfhond, vlakbij de Moika en de kerk van de Verlosser op het Bloed, waakt Ilja Ilf (of is het Jevgeni Petrov?) bij een van hun 12 stoelen, en eenmaal binnen in de kleurige gloed van de gelagzaal is de aanwezigheid van Anna Achmatova en Josip Brodsky magisch voelbaar. Ook in de roemruchte Ulitsa Rubinsteina vlakbij het Fontanka kanaal, waar in de jaren ‘80 wijlen Viktor Tsoi’s legendarische rockgroep Kino de pannen van het dak speelde, kan je niet om 20ste eeuwse cultschrijver Sergej Dovlatov heen. En ondertussen waakt Falconets Bronzen Ruiter onafgebroken over de Neva, op een dondersteen van 1250 ton, wellicht de zwaarste monoliet ooit door mensen verplaatst. En er is nog zo veel meer…
Een goed boek, daar krijg je toch geen genoeg van. Maar als je in het wild leest, zoals ik soms placht te doen, moet je behoorlijk wat geduld hebben vooraleer je weer op een parel stuit. En alzo is geschied!
Laura Lippman – Als ik weg ben
Dit boek zat bij een pakket van De Morgen. Vijf thrillers voor de prijs van twee. Goedkoop is vaak duurkoop, en zo is het me ook met deze aankoop vergaan, ik heb het alleen maar uitgelezen omdat ik koudweg vergeten was deze zomer genoeg leesplezier in de reistassen te proppen. En ook al omdat mijn eega niet snel genoeg vorderde in haar roman tijdens de trip.
Geen greintje spanning. Geen moment dat ik haastig de bladzijden omsloeg. Zodra ik klaar was, heb ik het boek gedumpt in een hotel in Ella (Sri Lanka), maar niet zonder een ander boek uit de kast te halen voor het vervolg van onze excursie. Op de achterflap las ik dat de auteur getrouwd is met een scenarist van “The Wire”. Welnu, die twee hebben alvast niet veel tips met elkaar uit uitgewisseld!
En, oh ja, het verhaal gaat over een verdwijning, maar dat kon je op de voorflap ook al lezen.
Vind je bovenstaande clip ook zo grappig? Maar toch is er meer aan de hand. Waarschijnlijk vind je ook dat het Oegandees parlement de grondwet niet mag veranderen opdat de huidige president Museveni er nog een termijn kan bijdoen? Museveni zit er al sinds 1986. Thans verhindert de grondwet dat personen die ouder zijn dan 75 zich nog kandidaat kunnen stellen voor het presidentschap. En Museveni zal die limiet vlotjes gepasseerd zijn bij de volgende verkiezingen. Daarom wil hij graag dat het parlement nu de grondwet aanpast. Maar als het parlement dat in de volgende weken met een vereiste meerderheid doet, wat moet dan onze houding zijn? Zijn de democratische regels dan niet gerespecteerd?
Peter
Bij uitstek het leukste dat ik deze week gehoord heb. Eenvoudig en toch weer niet…
Peter
Je hoeft niet altijd te betalen voor goede muziek.
Mo & Grazz. Hij is een Gentenaar en zij komt uit Philadelphia. Hij is een scratcher en zij een zangeres. Ik heb ze laatst gezien in “Jazz in ‘t Park” en ze hebben er de pannen van het dak gespeeld. Luister maar mee naar een beetje authentieke soul.
Vulfpeck daarentegen spelen funk. Deze groep wordt niet gedraaid op de radio, maar hun concerten trekken volle zalen. Zij hebben Spotify in 2014 een loer gedraaid door Sleepify – een album met 10 geluidloze nummers van 30 seconden – op de muziekdienst te plaatsen. Vervolgens hebben ze hun fans gevraagd zoveel mogelijk naar het “stille” album te luisteren. De stunt heeft hen geen windeieren gelegd. Spotify betaalt per beluisterde klik en de band verdiende alzo 20.000 USD. Los daar van hebben ze best wel wat aardige nummers.