… the story of a family on the move
Met onze “selfie” in de Sint-Jacobskerk hadden we al direct prijs. Omwille van onze lachende gezichten hebben we de wedstrijd van de eerste dag gewonnen met als hoofdprijs een rondvaart inclusief een exclusief diner op de Gentse binnenwateren. Maar wat we niet misten is dat onze eerste dag ook op andere media niet onopgemerkt is gebleven. Kijk maar even mee!
Wij zijn er toch maar weer bij geweest: Couleur Cafe 2018. Een goede festivalopener, dat is zeker. Dat belooft voor de rest van de zomer. De laatste keer dat ik Couleur Café had meegemaakt was in de meer ‘urban setting’ van Tour en Taxis, en dat had me bijzonder aangestaan. Ik was dan ook benieuwd of dit wereldfestival even goed zou gedijen in de meer natuurlijke omgeving van een stadspark. En ja, het was ook bijzonder, want Ossegempark is meer dan een netjes gemanicuurd stadspark. Het heeft nog iets wilds en oorspronkelijk over zich, waarbinnen de vreemde mix aan mensen onalledaags goed paste. Couleur Café had geen topaffiche, maar was wel top qua sfeer en amusement. Volgend jaar weer van dat … tenminste, als we er zijn.
We vertrekken straks weer op post. En om mij voor te bereiden op mijn nieuwe taken, heb ik een hele week opleiding genoten. Mijn eega overigens ook. De meeste cursussen waren vrij droog, eerder technisch en/of politiek van aard, maar enkele waren veel breder dan wat je van een gevorderde diplomatenopleiding mag verwachten. Visual storytelling was er zo één.
Visual storytelling is het vertellen van een verhaal middels video. En natuurlijk wens je jouw video zo interessant mogelijk te maken voor de kijker. Welnu, daarvoor dien je een inciting incident te creëren in jouw video. Dat is een gebeurtenis of een beslissing die het begin van het verhaal vertelt. Alles wat er voor komt is achtergrond en context (background). De inciting incident is het moment dat ervoor zorgt dat er een conflict wordt veroorzaakt. This incisive moment occurs and upsets the balance of things.
Om allerlei redenen schrijft de KNO-arts (een Nederlandse) mij een medicijn voor dat alleen in haar geboorteland te verkrijgen is. Ik besluit het medicijn in Sas van Gent af te halen, 20 km noordwaarts. Het is zaterdag en een mooie dag. Alleen, is in Sas van Gent geen vrijstaande apotheek te bespeuren. Er is er wel eentje geïntegreerd in een groepspraktijk maar die is gesloten in het weekend. Evenwel verneem ik dat er een apotheek in Terneuzen is, 19 km hogerop. Ik rijd door, maar in Terneuzen wacht mij een andere verrassing. Op zaterdag is alleen de spoedapotheek (de apotheek van wacht) open en die rekent een behoorlijke toeslag aan per verstrekt medicijn. Die toeslag kan ik wel vermijden in Hulst, 20 km oostwaarts, want daar is een apotheek die op zaterdag de regio bedient. In Hulst aangekomen, kan ik eindelijk mijn voorschriften op de toonbank leggen. Maar nu begint een andere calvarie. De apothekeres wil weten waarom ik dit medicijn wil gebruiken, of ik andere medicijnen gebruik, of ik allergisch ben, kortom een spervuur aan vragen waarvan ze de antwoorden nauwgezet in de computer tikt. Een half uur later – na ook nog allerlei formulieren te hebben afgedrukt, stickers op de doosjes te hebben gekleefd, en het aval van de hoofdapotheker te hebben verkregen – krijg ik de medicijnen overhandigd en kan ik mij terug huiswaarts begeven.
Wat heb ik genoten van de dubbeltentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek. Werk van de hedendaagse kunstenaar Thomas Lerooy wordt er in samenhang gebracht met de vaak scabreuze prenten van Félicien Rops. Over die laatste hebben we het reeds gehad in een vroegere <<blogpost>>. Nu ben ik vooral gecharmeerd door de kunst van Thomas Lerooy.
We hebben met zijn tweetjes de streek tussen Chimay (Hainout) en Liessies (Hauts de France) verkend. Ik heb toch eens een paar keren mijn wenkbrauwen moeten fronsen. De fietsenmaker waar we onze elektrische fietsen huurden was bijzonder strikt t.a.v. het sluitingsuur. Wij werden – één minuut voor sluitingstijd – nog net binnengelaten. Maar een volgende klant – een vader met zijn zoontje op zoek naar een fiets voor het lang weekend – werd prompt de deur gewezen. Zonder pardon! En aan het pompstation moest ik aan de kassa vooraf betalen. 50 Euro. Evenwel kon de pomp niet exact dat bedrag afleveren. Zodat ik terug binnen moest voor het wisselgeld. 34 cent. Dat kan efficiënter, niet?
Wat moet een mens nog meer verlangen wanneer de zon schijnt, het gezelschap aangenaam blijkt, en het bier – Quintine – rijkelijk vloeit? Een streepje muziek, zal je allicht denken. Welnu dat was er ook! Kijk maar even mee!
Enig idee waar dit feestje doorging?
Peter
Ik sta hier in de neogotische kapel van de abdij van Drongen. Mijn lijfwachten staan ietwat verdekt opgesteld. Ik ben een en al aandacht voor mijn gids. Die poogt de gepersonaliseerde rondtoer interactief te maken door regelmatig vragen op me af te vuren. Geen van mijn antwoorden is correct. Ik ben een nul in de katholieke leer. En neen, de onbevlekte ontvangenis duidt niet op het feit dat Maria geen geslachtsgemeenschap heeft gehad, maar wel dat ze niet beladen is met de erfzonde. Ik verwar, aldus mijn gids, duidelijk de onbevlekte ontvangenis met de maagdelijkheid van Maria. En binnen de katholieke leer zijn er wel meerdere maagd gebleven, ook al hebben ze kinderen gebaard, maar alleen Maria is onbevlekt ontvangen (euh … naast Jezus, veronderstel ik dan).
Gisteren nog een kleine meid, vandaag reeds een hele vrouw. Geniet van mijn petekind op sopraansaxofoon.
Peter
P.S. : wie weet welk stuk het Odeon Saxofoonkwartet opvoert?
Mocht je toevallig in Londen zijn, of plan je er naar toe te gaan, probeer dan zeker de tijdelijke tentoonstelling over de Canadese schilder David Milne (1882-1953) mee te pikken. De tentoonstelling loopt nog tot 7 mei 2018 in de “Dulwich Picture Gallery”.
De tentoonstelling is chronologisch opgebouwd en volgt de artistieke ontwikkeling van de kunstenaar. In New York ontpopt David Milne zich tot een moderne schilder die elementen van Monet, Matisse en Cezanne vermengt tot een geheel eigen stijl. Op het einde van de eerste Wereldoorlog maakt hij deel uit van een Canadees regiment en wordt hij aangetrokken door de camaraderie onder de soldaten. Hij bezoekt als oorlogscorrespondent de slagvelden in België en Frankrijk. Hij omschrijft zichzelf niet als de laatste soldaat maar als de eerste toerist die de gruwel van de oorlog mag aanschouwen. Vervolgens keert hij terug naar Amerika, waar hij neigt tot afzondering. In blokhutten, verscholen in de noordoostelijke bossen van de VS en later boven Toronto in Canada, legt hij zich toe op de verdere perfectionering van zijn kunst. Hij is gefascineerd door weerspiegelingen in het water en hoe die vast te leggen op het doek. Naar het einde van zijn leven treedt hij meer en meer uit zijn isolement en zal hij erkenning krijgen voor zijn vakmanschap.