… the story of a family on the move
Lake Tana
Over “lake Tana” schuift al eeuwen
de visser’s knaap, gestaag
getraag, in het spoor van de vader
met een pelikaan als getuige
van een vangst die niet zal vergaan
Over “lake Tana” schuift al eeuwen
de visser, op een papyrusbootje, geknecht
gevecht, hopend op een zoon die zijn spoor
zal verlaten, met de pelikaan’s verzet
dat niet alles zomaar onderuit kan gaan
Van het lijstje van de 7 wereldwonderen uit de klassieke oudheid blijft er niet veel meer over. Alleen de piramide van Cheops kan je heden ten dage nog bezoeken, alle andere zijn definitief vergaan.
Herinner je nog je kinderboeken met foto’s van indianen die een regendans uitvoerden? Wat een bijzondere wereld vond ik dat toen. Eentje die ik niet begreep, maar die wel mijn fantasie op hol deed slaan. Een rondje dansen kon de wolken blijkbaar tot regen aanzetten. Ik heb het zelf ook nog geprobeerd, huppelend en luidkeels “oe-hoe” roepend rond het zelf gestookt kampvuur, maar zonder enig succes weliswaar. Het enige nat dat ik gevoeld heb, waren de tranen van de rook die mijn ogen irriteerden.
Klaus Kinkel is gestorven. Hij is een Duitse Minister van Buitenlandse Zaken geweest in de jaren 90. Ik ben op weg naar de Duitse ambassade en bezin me over wat ik in het condoleanceboek ga schrijven. Er zijn natuurlijk de geijkte formules, zoals “I wish to extend my sincere condolences to the people of [… land van de overledene …]. My thoughts and my sympathy are with his family, friends and companions. I wish them strength and comfort at this difficult time.” En dan voeg je er uiteraard nog een persoonlijke noot aan toe.
8 maart was vrouwendag. Tijd om een ode te brengen aan een vrouwelijke rockgroep die muziekgeschiedenis had kunnen schrijven. “Fanny” was een rockband uit de eerste helft van de jaren zeventig die gevormd werd rond June (14 april 1948) en Jean Millington (25 mei 1949). Beiden zijn geboren in Manila als de dochters van een Amerikaanse marineofficier en een Filipijnse socialite.
“Fanny” is de eerste vrouwelijke rockband die een platencontract heeft gekregen bij een bekend label. Als ik naar onderstaande video kijk en luister, kan ik alleen maar zeggen “wow”. Deze muziek is zoals de naam van de band laat vermoeden: stoer en krachtig. Het is een eenvoudige opname: kijk naar de monotone blauwe achtergrond, die je totaal vergeet omdat je weggezogen wordt in het spel van de dames.
Sometimes a picture says more than a thousand words!
Als je al zo lang in den vreemde hebt gewoond, dan sleep je van elke plaats wel iets mee. En het deed me wat, toen ik vernam dat Oliver Mtukudzi gestorven was op 23 januari jongstleden. Deze Zimbabwaanse artiest heeft ons zo veel plezier geschonken. Zijn CD “Tuku Music” hebben we grijs gedraaid (voor zover dat kan). Nooit vergeet ik zijn concert waarin hij in het voorprogramma vele malen beter was dan Salif Keita, de hoofdact, en die later op de avond krampachtig probeerde beter te doen.
Ooit gehoord van James Dodds? Ik ook niet, … tot voor kort dan. In de kluis van de ambassade ligt een medaille die bestemd is voor een zekere James Dodds. Die medaille moet er al lang liggen, want de voering aan de binnenkant van het deksel is al een beetje groezelig. Totnogtoe wist niemand goed wat er mee aan te vangen. Wie was die man? Waarvoor had hij die medaille gekegen? Wanneer? Allemaal vragen waarop het antwoord schuldig bleef.
Maar zoals zo vaak dezer dagen, brengt Google raad. James Dodds is overleden in 2014 en heeft toen een uitgebreide “obituary” gekregen in de “The Scotsman”. En wat een leven heeft die man geleid! Hij was een piloot voor de Royal Air Force tijdens WOII, overleefde verscheidene noodlandingen, leerde zijn vrouw kennen in Nieuw Zeeland, die – in een poging haar te imponeren – bang het huis in vluchtte toen hij op de terugvlucht van zijn werk regelmatig lussen in de lucht scheerde boven de ouderlijke woonst. Getrouwd belandde hij in Nairobi, en vloog er voor “Campling Bros and Vanderwal”.
Ik heb het helemaal zien veranderen. Tijdens mijn studententijd wandelde ik mijn veel te kleine bankkantoor binnen op de campus van de VUB zonder enig probleem. Hoe ze het deden, weet ik niet, maar de bankbedienden begroetten me altijd met mijn voornaam. Het kantoor had iets gezelligs, iets broeierigs, iets dat geldzaken oversteeg.
Later, een job rijker en een stad verder, kwam ik bij een ander kantoor terecht. De bankbedienden waren intussen verdwenen in loketten achter dik glas. Met een beetje geluk, kende er nog één je naam. Je achternaam, wel te verstaan, voorafgegaan door het plechtige “mijnheer”. Maar ook dit was slechts een kort leven beschoren.
Heb je het al eens meegemaakt? Een twitterstorm? Dat komt voor wanneer een bericht dat je gepost hebt op twitter, een eigen leven gaat leiden. Dat mensen die je absoluut niet kent, je bericht massaal gaan delen en/of goed bevinden. Hier volgt het bericht: