Eind juli van dit jaar werd een audiofragment vrijgegeven van een telefoonconversatie uit 1971 tussen Ronald Reagan, toenmalig gouverneur van California en president Nixon. Die conversatie geschiedde daags na een stemming in de Verenigde Naties over het lidmaatschap van China, en dit ten koste van Taiwan. De overwinning voor China kwam er mede door steun van de Afrikaanse delegaties en in het bijzonder van de Tanzaniaanse. Die laatste delegatie werd geleid door de Tanzaniaanse ambassadeur Dr. Salim Ahmed Salim. De Verenigde Staten daarentegen waren duidelijk niet opgezet met de overwinning van China. Het volstaat onderstaand audiofragment te beluisteren met onverholen racistische uitlatingen.
Oer-Hollandse boeken
Ik heb nu eens drie oer-Hollandse schrijvers na elkaar gelezen en het is me niet slecht bevallen. Integendeel! Ik bespreek ze in orde van verschijning. De laatst gepubliceerde staat onderin.
“Joe Speedboot” van Tommy Wieringa heeft me meer verrast dan aanvankelijk gedacht. Het is een soort “coming of age” verhaal van Fransje, een jongeman die – nadat bij onder het wiel van een maishakselaar terecht kwam – permanent in een rolstoel belandde. Maar het is geen droevig verhaal, want Fransje is intelligent en trekt zich op aan de komst van Joe Speedboot. Dit is een leeftijdsgenoot met veel branie die Fransje mee op sleeptouw neemt in zijn avonturen. Meer nog, Joe Speedboot heeft ook plannen voor Fransje.
Joe Speedboot is een verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van de jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar hun dorp verhuisde meisje Picolien-Jane (PJ).
Shoulderwork
De boog moet niet altijd strak gespannen staan. In deze onrustige tijden van klimaatverandering en cynisch indivualisme moet je soms kunnen genieten van simpele dingen, zoals van een vader die met zijn dochter een leuk liedje zingt. De clip is onvolledig en veel te kort, maar het is wel hartverwarmend.
Robert Mugabe
De ene werkelijkheid is de andere niet.
Robert Mugabe, ex-president van Zimbabwe, is overleden op 6 september 2019 op 95-jarige leeftijd.
Terwijl in het Westen de journalisten zich nog buigen over de ene kritische beschouwing na de andere over de erfenis van Mugabe, sta ik hier in de conferentiezaal van een nieuw gebouwd hotel in hartje Dar Es Salaam. Voorin zit de president van Oeganda, Yoweri Kaguta Museveni, alsook de president van Tanzania, John Pombe Magufuli. Het plein waarop het hotel gebouwd is zal straks ingehuldigd worden als de “Mwalimu Nyerere Foundation Square”.
Tarangire National Parc
Tanzania is gekend omwille van zijn natuurparken. De meeste toeristen bezoeken steevast de Serengeti en de Ngorongoro-krater, maar toch liggen er nog enkele andere parken in het noordelijk circuit die ook de moeite lonen. Tarangire is daar een goed voorbeeld van. Hier is natuurlijk ook het obligate “wildlife” aanwezig, het park is o.a. gezegend met olifanten, maar wat me nog het meeste aansprak was de afwisseling in landschappen. Hier tref je zowel moerasachtige heide als kale droge vlakten aan, en alles wat daar tussen ligt aan natuurlijke diversiteit. Dit was genieten!
Dirk De Wachter
Professor Dirk De Wachter was in Tanzania. Hij was hier ter ondersteuning van het werk van de Belgische NGO Child Help International. Die NGO helpt kinderen die geboren worden met spina bifida en/of kinderen met hydrocephalus.
Jane Goodall’s erfenis
We zijn hier in Gombe park aan de oever van Lake Tanganyika. Het is hier dat Jane Goodall een goed deel van haar leven tussen de chimpansees gesleten heeft. En we kunnen er haar dankbaar voor zijn, want de chimps die haar nog gekend hebben, zijn allesbehalve mensenschuw. De moeder en de zoon die wij tegenkwamen op ons pad waren druk bezig mekaar te ontvlooien, ongehinderd door onze aanwezigheid.
Singing for Samatta
Aan de oevers van Lake Tanganyika troffen we een bende uitgelaten schoolkinderen aan. Zij waren op schooluitstap. Nou ja, op schooluitstap, dat is toch wat anders dan bij ons. Zij werden gewoon met een busje van het hogerop gelegen dorp, geen 5 km verder, naar de oevers van het meer gebracht, om gewoon te ravotten, te voetballen en te zwemmen. Meer moet dat blijkbaar niet zijn voor een dagje dolle pret.
“Hoe krijg je die aan het zingen,” dacht mijn eega. Welnu, dat was vlug gefikst. Tanzaniaanse kinderen hebben een groot hart voor zang en voetbal. Kijk maar even mee:
Dr. Livingstone, I presume?
Waarom ik schrijf? Ik schrijf om niet te vergeten, want het niet-geschrevene zinkt vaak naar de onderste lagen van mijn geheugen, waar het wacht op een aanleiding, meestal buiten mijn controle, om als een spartelende vis naar het droge van mijn bewustzijn gebracht te worden. Ik schrijf dus om enigszins de controle over de herinnering te bewaren. Niet dat ik over eender wat schrijf, want niet alles wens ik me te herinneren, maar alleen wat me bezig houdt en me raakt.
Afval
Laten we het eens hebben over afval.
In Tanzania lees ik dagelijks “The Guardian”, en nee, dit is niet de Britse krant, maar wel een lokale variant. Daar staat niet veel soeps in, behalve wat fait divers, die ik dan ook gretig oplepel. Vandaag dus een stuk over afval, en nog wel over hoe de ophaling geschiedt in Japan. En wat blijkt, Japanners zijn al net zo’n fervente sorteerders als wij Belgen, maar met één groot verschil. Wanneer een vuilniszak niet wordt meegenomen omdat daar een verkeerd item in zit, wordt dat in Japan als een persoonlijke schande ervaren. Dat is toch wel wat anders dan in België, waar een niet opgehaalde zak, met zo’n sticker “verkeerd gesorteerd” erop, leidt tot gevloek en verwensingen aan de ophaaldienst.