Are you looking for that something special for Christmas? Well, here’s a good suggestion. Enjoy!
Peter
… the story of a family on the move
Are you looking for that something special for Christmas? Well, here’s a good suggestion. Enjoy!
Peter
Het verschil tussen een boswandeling van één uur en drie uur is dat hier bij je laatste keuze over hetzelfde traject driemaal zo traag wordt gewandeld. En de automodellen brengen je helemaal terug naar je kindertijd. Hier rijden ze nog weelderig rond: de R4, de R5 en de R12, alsook de Peugeot 404, 504 en de meer “recentere” 204. Het zal je dan ook niet verwonderen dat Frans hier courant gesproken wordt. Verwonderlijk is evenwel dat een groot deel van de bevolking Javaanse trekken heeft, hoewel we mijlenver van Indonesië verwijderd zijn. Een weggever, tot slot, zijn misschien de talrijke chameleons die dit prachtige land bevolken en zich voortdurend aanpassen aan de tropische kleuren van het regenwoud waarin ze zich in grote aantallen bevinden. Ook vind je hier een bepaald soort primaat die je nergens anders vindt.
Deze kerst wordt voor ons een Afrikaanse kerst. En daar past uiteraard een Afrikaanse kerstliedje bij. En wie anders dan mijn eega kan daar de nodige punch aan geven. Enjoy!
Peter
Mijn houding t.a.v. teambuilding evenementen is altijd wat ambigu geweest. Enerzijds, een fervent voorstander, omdat het een dagje uit betekent, anderzijds, een beetje sceptisch, vanwege het ongeloof dat zo’n dagje uit een team werkelijk dichter bij elkaar kan brengen. Ik wil maar zeggen: een goed team maak je niet op een dag.
Maar toch zijn we er met het hele ambassadeteam op uit getrokken voor een stevige boswandeling. Wat me echter het meest zal bijblijven is evenwel de rit naar het bos toe. Ik had de twee kuisvrouwen van de ambassade bij mij in de wagen genomen. En dat op zich bleek al een heel evenement te zijn. Voortdurend gegiechel, want voor het eerst namen ze plaats in de wagen van de ambassadeur, voor het eerst reden ze over de nieuwe “flyover” in de stad, voor het eerst luisterden ze naar enkele Vlaamse liedjes.
Als Belg heb je een streepje voor in Tanzania. Van zodra de Tanzanianen weten dat je uit België komt, gebeurt er minstens één van volgende drie zaken, zo niet alle drie:
De “Southern African Development Community”, kortweg SADC, is zoiets als de Europese Unie, maar dan wel voor oostelijk en zuidelijk Afrika. Het is een gemeenschap van 15 lidstaten, waaronder Tanzania. Sinds kort is Swahili de vierde officiële taal van de SADC, naast het Engels, het Frans en het Portugees. Hier in Tanzania zijn er alvast een paar die dromen dat het een officiële taal kan worden van de Afrikaanse Unie, en wie weet, op termijn, misschien zelfs van de Verenigde Naties.
In onderstaande video gaan vier Afrikaanse jongeren – uit Kenia, Burundi, Nigeria en Kameroen – in debat over de mogelijkheid om tot 1 Afrikaanse taal te komen die iedereen verstaanbaar moet maken. Er komen verder ook enkele taalexperten aan het woord. Het debat leidt niet tot een eenduidige conclusie … maar niemand maakt de bedenking dat elkeen zich reeds perfect verstaanbaar gemaakt heeft … in het Engels!
Mijn eega heeft een auto van 20 jaar oud. Niet echt een “clunker”, zoals ze in de States zeggen, want niettegenstaande zijn hoge leeftijd, doet het karretje het nog echt goed. We hebben de auto tweedehands in Japan gekocht en laten overbrengen naar Tanzania.
De stereo komt met een ingebouwde harde schijf. Dat was aan het begin van het nieuwe millenium vast revolutionair. Alleen jammer dat de handleiding ontbreekt en het scherm uitsluitend Japanse karakters toont. Het enige waarin we totnogtoe geslaagd zijn is muziek te laten afspelen van de harde schijf, maar gelukkig heeft de vorige eigenaar zijn volledige muziekbibliotheek daarop achtergelaten. Zo komt het dat vrouwlief thans Japanse songs meezingt wanneer we op trektocht zijn in ons nieuwe thuisland. Onze favoriet is C’mon van B’z. Stevige rock uit Japan. Kijk maar even mee!
De editie 2019 van de World Press Photo is neergestreken in Dar Es Salaam. Het is weer een prachtige editie geworden, ook al word je van veel foto’s niet echt vrolijk. De winnaar dit jaar is een foto van John Moore. Daar staat ze dan, een moeder en haar ontredderde peuter, te arm om schoenveters te kunnen kopen, en niet rijk genoeg om niet als een crimineel behandeld te worden. Een foto als een spiegel van tot wat onze moderne maatschappijen verworden zijn.
“Manza bay” ligt ten noorden van Dar es Salaam, zo’n twintig kilometer boven Tanga. Het is moeilijk te geloven dat ook deze baai het strijdtoneel was tussen de Duitsers en de Engelsen tijdens WO I.
Hier voer in 1915 een Duits cargoschip, de “Kronberg”, volgeladen met wapens en ammunitie, de baai binnen achternagezeten door een Britse kruiser, de “HMS Hyacinth”. Toen het cargoschip geraakt werd door een Brits projectiel, overdreven de Duitsers de schade door olie op dek te gooien en in brand te steken. De Britten, overtuigd dat het schip vol geraakt werd, lieten het verder met rust. De Duitsers brachten een groot deel van de lading aan land en konden alzo in Tanzania de strijd verder zetten tot 1918.
Ik heb zo’n bedrukte T-shirt met een leuk opschrift. Er staat het volgende op te lezen : “If I die and heaven doensn’t want me, bring me to the next best place: Suriname”.
Nou, zo drastisch hoeft het ook niet. Soms komt Suriname, met alles erop en eraan, gewoon naar je toe. En dat wil zeggen ook de keuken. Sinds mijn schoonmoeder en twee schoonzussen hier in Tanzania zijn gestrand, heb ik al bara, pom met rijst en kousenband, en bami met kip en zuurgoed gegeten. Niet jaloers worden, er komt vast nog meer. Hemels!
Peter