Soms mis ik de Verenigde Staten. Niet omdat het zo’n verdeeld land is en daar een halve gare rondloopt die de tegenstellingen verder aanwakkert, maar wel omdat het een land is waar ook veel inventiviteit heerst, waar je interessante debatten kan volgen, naar boeiende radio kan luisteren, waar nog hoorspelen in het theater gebracht worden, waar je makkelijk kan kiezen uit een avondje live blues, country of jazz, en waar een combinatie van kleur het dilettantisme van de nationale politiek kan overstijgen in een creatieve explosie. Met de vinger in de neus en telkens opnieuw. Wanneer zal dit ooit door iedereen begrepen worden?
Corona rules … the world!
Het lijkt er op dat President Magufuli van Tanzania gegokt … en gelijk gekregen heeft. Hij heeft voorrang gegeven aan de economie en niet (of minder) aan de bestrijding van de covid-19 pandemie. Het is niet zo dat er hier geen besmettingen zouden zijn, maar wel minder als gedacht, en de hospitalen worden (of werden) niet overspoeld. Over de reden waarom dit zo is, wordt alvast druk gespeculeerd. Ik som er enkele op:
-
- bevolkingsstructuur met een overwicht aan jongeren die eenmaal besmet waarschijnlijk veeleer asymptomatisch zijn;
- veel mensen leven overwegend buiten;
- transmissie is moeilijker in een heet en vochtig klimaat;
- verhoogde immuniteit onder een bevolking die regelmatig in contact komt met allerlei desastreuze ziekten zoals malaria, dengue, ebola, etc.;
- nog steeds TB-vaccinatie na geboorte;
- circulatie van een mildere corona variant in Oost-Afrika eind vorig jaar/begin van dit jaar die een immuunreactie veroorzaakt tegen de meer dodelijke variant;
- en nieuwe inzichten in de “herd”-theorie die een veel lagere drempel dan 65% vooropstelt.
Mijmeringen (versie 1.0)
Mijmeringen (versie 1.0)
Hoe vaak loop ik niet in gedachten
Onbekommerd, zonder veel te verwachten
Op ‘t pad langs ‘t ouderlijk huis
Hier heb ik gewoond, hier voel ik me thuis
Hier koos ik richting, zonder dat ik ooit vergat
De schuchtere stappen, op ‘t vele maal betreden pad
En toch, ook in mijn geest slaat de ouderdom toe
Herinneringen vervagen, uitgewoond en moe
Flarden uit scheuren en diepere lagen
Ijl nu, wat blijft, nog enkele vragen
Er zijn geen antwoorden meer te verwachten
Voor wat leeft in mijn gedachten
Wat me rest is morgen
Onbevreesd en zonder zorgen
Peter
Ruaha
Wij zijn er even niet. Geniet intussen van enkele kiekjes van onze laatste trip naar natuurpark Ruaha.
Grootvader
Plots, uit het niets, was hij daar: mijn grootvader! Tot dan toe, onbesproken en onbemind, want vroeg gestorven tijdens WO I. Een schim uit het verleden, waar slechts enkele schaarse verhalen over bestonden. Gevangen gezet door de Duitsers en gestorven ergens in Frankrijk. Veel meer dan dat was het niet.
En plots komt hij tot leven. ‘Bigger than life,’ ook al is hij overleden. Een kruis met zijn naam er op: Jules Van Acker. Mijn grootvader, maar nu in het echt, een tipje opgelichte sluier van zijn bestaan, begraven op het kerkhof Saint-Charles van Sedan. Hier ligt een deel van mijn geschiedenis. Meer moet het niet zijn.
Dodoma
We zijn hier in Dodoma. Wat waarschijnlijk niet iedereen weet, is dat dit de hoofdstad is van Tanzania, en niet Dar Es Salaam. Wel was dit, tot voor kort, eerder de droom van Nyerere dan dat het werkelijkheid was. Maar sinds de komst van president Magufuli in 2015 wordt er vaart gezet om dit centraal gelegen stadje om te toveren in een werkelijke hoofdstad. Dat dit niet probleemloos verloopt, is niet moeilijk om in te beelden.
The statement
Een goede dans behoeft geen krans. Beoordeel zelf maar!
Peter
De beleggingsadviseur
Ik: “U belt me op mijn Belgisch mobiel nummer.” (noot: dit heb ik slechts per toeval gemerkt, want mijn Belgische SIM-kaart gebruik ik niet in Tanzania)
Hij: “Dat is correct. Dat is het nummer dat in onze applicatie staat.”
Ik: “Maar ik woon in Tanzania en heb nu een Tanzaniaans nummer. Zal ik u dit nummer geven?”
Hij: “Nee dat hoeft niet, want bij de opmerkingen zie ik dat nummer, en zie ik dat ik u in Tanzania verblijft.”
Ik: “Waarom belt u me dan niet op dat nummer?”
Hij: “We mogen alleen het nummer bellen dat onder de contactgegevens in onze applicatie staat.”
Ik: “Hoe dan?”
Hij: “Tja, u moet de applicatie zelf openen en daar het nummer veranderen naar uw Tanzaniaans nummer als u wil dat ik u daar op bel.”
Ik: “Maar wacht eens even: het Belgisch nummer dat daar staat, heb ik niet ingevoerd, dat hebben jullie gedaan.”
Hij: “Dat klopt, maar dat was toen. Nu beheert u zelf die gegevens. En wij kunnen alleen die gegevens contacteren die u zelf verandert.”
Ik: “Maar waarom dient dan die opmerking die zegt dat ik nu in Tanzania ben, en te bereiken ben op mijn Tanzaniaans nummer.”
…stilte..
Hij: “Zullen we het even hebben over uw beleggingen.”
Ik: “Liever belt u me daarvoor op mijn Belgisch nummer.”
Peter
The Boss
Het is moeilijk in woorden te vatten, maar ik heb altijd wat gemengde gevoelens gehad wanneer het over Bruce Springsteen gaat. Enerzijds liedjes die prille liefdes hebben ondersteund, ‘I came for you,’ weet je wel, maar anderzijds ook liedjes die op een zeker patriottisme duiden, ‘Born in the USA,’ ook al was dat misschien niet helemaal zo bedoeld.
Maar wat wel zeker is, is dat het een supermuzikant is. Tijdens een optreden in 2013 pikt hij een verzoeknummer uit het publiek dat hij al sinds zijn tienerjaren niet meer heeft gespeeld. Fantastisch is het om te zien hoe hij zijn band inspireert en het publiek bespeelt.
Peter
Karimjee Jivanjee
Tijdens een receptie ontmoet ik een dame die zich voorstelt als Razia, weduwe van Hatim Karimjee. Er gaat bij mij onmiddellijk een belletje rinkelen omdat tijdens een historische wandeling in de binnenstad een aantal keer werd stilgestaan bij gebouwen die vroeger tot de Karimjee familie behoorden. Meer nog, het is ook een van de eerste Aziatische families geweest die ten tijde van de apartheid in Dar Es Salaam werden toegelaten om zich te vestigen in het blanke stadsdeel.
Omdat ze mijn interesse in haar familie heeft gemerkt, staat ze een paar dagen later aan de poort van de residentie met een prachtige uitgave van haar familiegeschiedenis van 1800 tot 2000. Het is de kroniek van een Indische familie die immense rijkdom heeft vergaard door handel en grootschalige teelt van voornamelijk sisal.
En toch hebben zij ook racisme gekend. Zo gaat het verhaal dat een van de nazaten, Abdulla Karimjee, vlak voor WO II een eerste klas ticket wou kopen voor een treinrit van Tanga naar Dar Es Salaam. De loketbediende weigerde want eerste klas was voor ‘whites only’, en bovendien riskeerde hij zijn job als hij het zou doen. Abdulla Karimjkee antwoordde: “als jij je job verliest, zorg ik voor een beter betaalde baan voor jou op mijn landgoed.” En zo geschiedde, maar – en dit vertelt het verhaal niet – minder geprivilegieerden bleven waarschijnlijk opboksen tegen dit soort geïnstitutionaliseerd onrecht.
Peter