We zitten hier op Pemba, het kleine broertje van Unguja. Samen vormen deze twee eilanden Zanzibar. Pemba is voor 95% islamitisch, en waarschijnlijk voor een even groot percentage afhankelijk van de landbouw en de visserij. Hier verbouwen ze o.a cassave, zoete patat en kruidnagel, plukken ze diverse soorten fruit, waaronder de voor het eiland unieke bosvrucht bongo, planten en oogsten ze zeewier, en zorgt de dagelijkse visvangst voor de nodige proteïnen. Maar meer dan dat is het niet. Het is een bestaanseconomie, precies genoeg om te overleven.
En wat voor een beetje extra surplus zou kunnen zorgen, zit stevig in buitenlandse handen. De luxueuze resorts met prachtige zeezichten, hagelwitte stranden en onvergetelijke zonsondergangen behoren geenszins de lokale bevolking toe.
In een wereld van ongelijke ontwikkeling blijven de mindere steeds achterwege, niet.
Peter
Zanzibar heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Het eiland is inderdaad omringd door luxueuze resorts met prachtige zeezichten, hagelwitte stranden en postcard zonsondergangen. Deze ring is eigenlijk niet zo groot, enkele tientallen meters. Soms lijkt het op een heus toneeldecor, onberispelijk langs de voorkant en erbarmelijk langs de achterkant. Je hoeft het strand maar te verlaten, het eerste beste zijstraatje in te slaan, en je komt in een totaal andere wereld, wat in wezen het echte Zanzibar is, inclusief de armoede, waar de dienstverleners van de toeristen zijn gehuisvest.
Maar buiten de armoede is er het opmerkelijk contrast tussen enerzijds de libertijnse buitenste pel van het eiland waar vooral Massaï-loverboys westerse vrouwen bedienen op de paradijselijke stranden (ook lovergirls voor de mannen) en anderzijds het streng islamitisch binnenste van het eiland. Op minder dan enkele tientallen meters van het libertijnse strand staan grote billboards met conservatief religieuze kledingvoorschriften en gedragsregels om iedereen eraan te herinneren dat het losbandige leven enkel op het strand is toegelaten.