Ha, er bestaat nu een populaire podcast van Wim Oosterlinck waarin bekende Vlamingen drie boeken komen bespreken die ze graag hebben gelezen. Trouwe intussen… BLOG lezers komen op dat gebied hier al langer aan hun trekken. We serveren alvast volgende drie turven voor de nazomer.
1. Bart Van Loo – De Bourgondiërs
Je gaat het niet geloven, maar waar het onderwijs niet in geslaagd is: mij duurzame interesse voor geschiedenis bijbrengen, daar slaagt Bart Van Loo zonder enige moeite in met zijn boek over de Bourgondiërs. En het blijft ook nog kleven. Zonder mijn hersenen te pijnigen, kan ik ze in de juiste volgorde opsommen: Filips De Stoute, Jan Zonder Vrees, Filips De Goede, Karel De Stoute, Maria Van Bourgondië, Filips De Schone, en Keizer Karel; en eveneens kan ik ze in het juiste tijdsvak plaatsen: zo ongeveer van het midden van de veertiende eeuw tot het midden van de zestiende eeuw. Uiteraard kom je te weten waar het begrip “leven als een bourgondiër” vandaan komt, maar je krijgt ook nog eens de etymologische betekenis van een hele rits woorden en uitdrukkingen mee, zoals de herkomst van “burger”, “Gent”, “banlieue”, “een lans breken”, etc. En wat zijn historische vertelling me vooral geleerd heeft, is dat de Bourgondiërs hun rijk gestaag uitbreidden door huwelijken en door strijd, maar ook door slim en berekend overwonnen steden in het gareel en productief te houden.
Ik lees niet vaak non-fictie, maar dit is een voltreffer. Dit zou verplichte kost moeten zijn in het middelbaar onderwijs. En voor de luie studenten bestaat er ook nog een podcast waaraan de auteur heeft meegewerkt.
2. Thierry Van Craenenbroeck – Brabançonne
Eerst en vooral: het is niet elke dag dat een vriend uit je nabije kring een roman van 350 bladzijden neerpent. Wat een prestatie!
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een boerendochter uit het Pajottenland, Aline genaamd. Zij moet een heel leven schipperen tussen:
– haar man, Dominik, soldaat tijdens WO I, nadien agent, en zeer plichtsgetrouw;
– en haar broer, Willem, deugniet, maar ook conservatief en altijd boer gebleven. Het is een familieverhaal tegen de achtergrond van de Vlaamse strijd, de uitdijende stad Brussel, het langzaam verdwijnen van het landelijk karakter van het Pajottenland, en de zoektocht naar de identiteit van de ware Pajot.
“Brabançonne” leest vlot, maar graag had ik het conflict tussen Dominik en Willem wat meer geëxpliciteerd en uitgediept gezien, dat had het verhaal nog sterker gemaakt.
Deze schrijver heeft zijn pen te pakken. Het wordt nu uitkijken naar een tweede.
3. Witold Szablowski – Aan tafel met dictators
Het idee was me direct genegen: een boek over de levens van enkele mensen rondom intussen verdwenen dictators, en in dit geval over de ervaringen van de koks, die de dagelijkse maaltijden bereidden voor hun meesters.
Zo had de kok van Saddam Hoessein het hard te verduren. Indien Saddam het eten niet lekker vond, diende de kok een geldelijke boete te betalen (en nee… de kok bekocht het niet met zijn leven). Ook liet Saddam naar het einde toe elke keuken in zijn verschillende paleizen gelijktijdig een maaltijd bereiden, zodat niemand zeker wist waar hij te lokaliseren was (van paranoia gesproken). En ook het relaas van de kokkin van Pol Pot is interessant, omdat na al die jaren haar geloof in die Cambodjaanse despoot niet aan het wankelen is gegaan.
Aan tafel met dictators is een leuk tussendoortje, maar uitgebreide recepten ga je er alvast niet in vinden. Het boek leest lekker en is interessant omwille van de fait divers die toch wel een andere inkijk geven in het leven van recente heersers.
Tell me, what have you been reading lately?
Peter
Niks eingelijk, buiten De Morgen en vooral voorleesverhaaltjes voor mijn dochter. Maar je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt naar het boek van Thierry, ik denk dat je het er vroeger al eens over had. Als ik nog eens in Belgie raak, als de quarantaine (ooit) over is, dan ga ik dat zeker eens zoeken. Ik leef verder al als een bourgondiër niet dat ik elke dag een driegangen menu binnenwerk, ik kan evenveel genieten van wat kaas en wijn, maar nu je een lans breekt voor het boek van Bart, zal ik het misschien toch eens doorbladeren. Het leukste vond ik ‘een boek dat lekker leest’ vooral als het over de koks van dictators gaat, misschien ook eens leuk op een van de lange regenseizoen dagen. Bedankt alvast voor de tips !
Dat ‘De Bourgondiërs’ van Bart Van Loo je heeft geboeid, wil ik zonder enige twijfel aannemen. Maar de vertelkunst van Bart Van Loo is geen reden om ‘De Bourgondiërs’ tot verplichte literatuur in het middelbaar onderwijs te bombarderen. Van de lessen geschiedenis in het middelbaar onderwijs herinner ik mij een ellenlange stoet van aristocraten, krijgsheren, keizers, pauzen, etc. waarin Filips De Stoute, Jan Zonder Vrees, Filips De Goede, Karel De Stoute, Maria Van Bourgondië, Filips De Schone, en Keizer Karel hun plaats hadden. Yuval Noah Harari heeft mijn ogen geopend door ze gelijk te stellen met ‘capo’s’, prominente mafiosi die hun territorium gestaag uitbreidden door huwelijken en door strijd, maar ook door slim en berekend overwonnen steden in het gareel en productief te houden. Ik zou het jammer vinden dat deze capo’s nog meer aandacht krijgen dan dat ze verdienen in onze geschiedenislessen. Daarom pleit ik ervoor om “Sapiens” van Harari tot verplichte kost te maken in het middelbaar onderwijs: een ongemeen boeiende geschiedenis van de mensheid zonder zicht te laten verleiden door de exclusieve pracht en praal van de capo’s.
@Thor. We kunnen de geschiedenis toch moeilijk uitwissen. Veel bronnenmateriaal is precies gebaseerd op die historische figuren. Waar ik het wel met eens ben, is dat er verschillende interpretaties kunnen gegeven worden aan die figuren, en als een boek zoals Sapiens daarbij kan helpen, des te beter.
@ Peter,
Misschien hebben we dat gedaan, de geschiedenis gedeeltelijk uitgewist. Door selectief aandacht te besteden aan pracht en praal, aan standbeelden, schilderijen en portretten, aan kronen en mijters, aan titels en aureolen, hebben we ons laten meezuigen door exclusieve personencultus. En laat dat nu de grote verdienste zijn van Yuval Noah Harari, dat hij die personencultus heeft overstegen in z’n kijk op de geschiedenis van de mens en op die manier de essentiële mechanismen die doorslaggevend waren voor onze ontwikkeling, zichtbaar heeft kunnen maken.
Het Bourgondiërs-boek kreeg hier veel aandacht maar ik liet het links liggen. Van de andere titels had ik nog nooit gehoord. Zelf heb ik weer danig genoten van… Richard Powers ‘overstory’. Maar jou durf ik dat niet aanbevelen ☺️
Twee tips voor mensen met veel (lees)tijd (met mijn excuses als ze al eerder werden besproken op deze blog):
Max, Mischa en het Tet-offensief van Johan Harstad: gaat nergens over, gaat ook nergens heen, is veel te lang, ik heb niks met Apocalypse Now, en toch.. Een stijl om jaloers op te zijn.
De Cromwell-trilogie van Hilary Mantel: Wolf Hall, Bring up the Bodies en The Mirror & The Light. prachtige verweving van feit en fictie. Maar een beetje hetzelfde euvel: zeker het derde deel valt te lang uit. Met mondjesmaat savoureren dus. Want het is fantastisch qua (middeleeuwse) sfeer.
En wat Brabançonne betreft: blij te horen dat het vlot las, en het punt van kritiek heb ik bij nog anderen gehoord. Point taken. Thierry
P.S. En als er ooit een tweede boek komt, dan situeer ik het in Suriname.
Beste Peter,
Happy te melden dat de Vlaamse boekenkring in D.C. De Boergondiers heeft gelezen en besproken … B.C. (before COVID-19). Het bracht enkelen onder ons terug naar de schooltijd.
De andere boeken voor … A.C. wellicht, vermits de club op halt staat. We hebben de schrik te pakken.
Vast dank voor de suggesties.
Groeten,
Martine
Altijd leuk om tips te krijgen, zeker nu ik volgende week op vakantie ga.
Gisteren bestelde ik het boek ‘Ons soort mensen ‘ van Juli Zeh. Benieuwd!
De Bourgondiërs misschien ? Interessante discussie op je blog.
Thierry ik kijk al uit naar een boek over Suriname! Dat zou prachtig zijn.
Ja Peter, “De Bourgondiërs” heb ik ook gelezen. Ik zou bijna zeggen “natuurlijk ook gelezen”, want ik verkies dergelijke lectuur boven fictie, en geschiedenis heeft mij altijd geboeid. Toch heb ik uit het boek van Bart Van Loo nog heel wat geleerd. Minstens even interessant en leerzaam was de lectuur van het vervolg op de Boergondische periode in “Het Geuzenboek” van Louis Paul Boon.
Dit epos vertelt de strijd van de Nederlanden, vooral in Vlaanderen, tegen de Spaans-katholieke terreur, paternostertroepen en andere, ook Waalse meelopers. Het onafhankelijke Noorden werd daaruit geboren en zo konden ze daar beginnen aan de belevenis van “De Gouden Eeuw”, terwijl het Zuiden in bloed en tranen achterbleef. Van verplichte lectuur gesproken! André.