Vitabu

De Swahili-kenners onder ons, hebben natuurlijk al lang begrepen dat dit een bericht over boeken wordt. Ik hoop dat je het wat kan inspireren in deze duffe coronatijden. Omgekeerd hoor ik ook graag wat jullie zo allemaal gelezen hebben. En vooral wat me zou kunnen boeien.

Robert Seethaler – Het Veld

“Het veld” van Robert Seethaler stond in de boeken top tien van de krant De Tijd. En de recensie sprak me onmiddellijk aan. Het veld is de begraafplaats van het fictieve stadje Paulstadt. Aan het woord komen één voor één de doden die er begraven liggen. Het voordeel hiervan is dat de doden niets meer te verbergen hebben, de maskers kunnen afwerpen, de uiterlijke schijn laten voor wat hij is en vrijuit kunnen spreken, maar echt flatterend worden de stervelingen niet neergezet.

Er zijn meerdere passages die uitnodigen tot reflectie maar de auteur lost de opborrelende vragen niet op. Dat kan sommige mensen aanspreken, maar ik had soms het gevoel op mijn honger te blijven. Dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe genoten heb. Wat te denken van de corrupte burgemeester die als verdediging voor zijn malversaties opwerpt: “Maar god almachtig, wie vraagt de bok hoe hij aan zijn hoorns kwam, zolang hij zijn kudde veilig door de winter loodst?” Dat zijn dan weer voltreffers!

Benjamin Mkapa – My life, my purpose

My life, my purpose is de autobiografie van de derde president van Tanzania. Een opmerkelijke prestatie want Tanzanianen staan er niet om bekend grote lezers noch schrijvers te zijn. En precies omdat het zo uitzonderlijk is, was de eerste oplage onmiddellijk uitverkocht.

Het boek is in die zin interessant omdat het aantoont hoe Tanzania – ook vandaag nog – worstelt met de overgang tussen een éénpartijstaat en een democratische samenleving. Er zijn meerdere passages in zijn boek waarin de ex-president vertelt dat hij bepaalde problemen beter had kunnen aanpakken in afwezigheid van oppositie. En toch pleit hij verder in zijn boek voor meer interactie tussen de verschillende partijen, voor meer uitwisseling van ideeën, voor de argumentatie en onderbouwing van projecten want de heersende partij heeft de neiging alles nogal vanzelfsprekend te vinden en daardoor in te dommelen.

Ik lees liever fictie dan non-fictie, maar dit was een professionele “must”, en eigenlijk is het me nog goed meegevallen.

Alejandro Zambra – Mijn Documenten

Recensenten strooien soms makkelijk met superlatieven. Kijk maar eens op de voorflap wat de New Yorker schrijft door de foto te vergroten. En achteraan vermeldt The Guardian het volgende: “Als je Zambra gaat lezen, wat je zou moeten doen, lees dan niet alleen Mijn Documenten: lees alles wat hij heeft geschreven.”

Nou moe, ik ben driekwart ver in deze verhalenbundel en ik kan me niet één zaak herinneren van wat ik heb gelezen. Er is blijkbaar geen verbinding tussen wat ik lees en mijn hersenen. Het pakt me gewoonweg niet. Geen connectie!

Ik hoop ook dat ik niemand voor de borst stoot, want ik heb geen idee waar het boek vandaan komt. 

Peter

P.S. Did you find the hidden pic?