De editie 2019 van de World Press Photo is neergestreken in Dar Es Salaam. Het is weer een prachtige editie geworden, ook al word je van veel foto’s niet echt vrolijk. De winnaar dit jaar is een foto van John Moore. Daar staat ze dan, een moeder en haar ontredderde peuter, te arm om schoenveters te kunnen kopen, en niet rijk genoeg om niet als een crimineel behandeld te worden. Een foto als een spiegel van tot wat onze moderne maatschappijen verworden zijn.
Evenwel is dat niet de foto die ik zou gekozen hebben. Mijn hart ging sneller slaan bij onderstaande foto van Brent Stirton. Het is een foto van een wildlife ranger in Zimbabwe die ingezet wordt in de strijd tegen de illegale stroperij. Zij behoort tot de Akashinga: The Brave Ones. Dit zijn vrouwelijke rangers uit achtergestelde gebieden, die opgeleid worden, van emplooi voorzien en de lokale bevolking helpen zodat ze mee kunnen profiteren van de bescherming van de dieren in het wild.
Welke foto zou jij kiezen?
Peter
Ik sluit me volledig aan bij jouw voorkeur.
Ik was teleurgesteld over de gekozen foto dit jaar. Het beeld grijpt aan, spreekt klare taal, maar mist esthetiek. Fotografie betekent schrijven met licht, wel, de boodschap is te recht toe recht aan, te weinig ruimte voor verbeeldingskracht, waardoor we niet lang blijven kijken. Dat heeft de foto van Stirton wel maar teveel om een world press foto te mogen zijn. Hier is niet duidelijk welke actuele gebeurtenis van het jaar in beeld gebracht wordt, Volgend jaar hopelijk weer een mooie combinatie van de twee.
Jouw voorkeur is ook de mijne Peter. Maar zoals zo dikwijls in zaken met “exposure” is de (politieke) boodschap achter de foto wellicht belangrijker dan de foto zelf.
Je zou natuurlijk de ganse selectie moeten zien om effectief een keuze te kunnen maken. De foto van Brent Stirton is zeker een prachtige foto. Maar anderzijds denk ik dat het goed is dat er bij de selectie ook rekening gehouden wordt met een politieke boodschap die achter de foto zit (we spreken toch van de “World Press Photo” en niet een of andere internationale fotowedstrijd. In die zin lijkt de keuze van John Moore een betere keuze (al kunnen er natuurlijk nog andere interessante foto’s in het pakket zitten).
Helemaal eens met jou keus Peter. De tekst die je bij de winnende foto deed mist echter het punt een beetje. Het gaat volgens mij helemaal niet om de materiele armoede van die Hondurese vrouw maar meer om de morele armoede waarin de VS vervallen is.
Odi.
Peter, het verheugt mij te vernemen dat er nog iets positiefs gebeurt in Zimbabwe. Ik had nog nooit van die moedige Akashinga dames gehoord. Wel van het CAMPFIRE programma in dat land. Maar ja, dat was in de jaren 90 toen wij daar verbleven. Ben benieuwd of die mooie bedoeling is blijven duren.
Wat die foto’s betreft, die zijn natuurlijk merkwaardig. Maar ik ben heel voorzichtig met zo’n wedstrijden hoor. Je weet nooit helemaal hoe en ze tot stand komen. Onlangs zag ik een foto van een mooie atleet met ontbloot bovenlijf, maar een of andere grappenmaker had er mijn kop op geplakt. Zo zie je maar, nietwaar!
Peter, nu is het helemaal correct ! Thumbs up ! 🙂