Waarom ik schrijf? Ik schrijf om niet te vergeten, want het niet-geschrevene zinkt vaak naar de onderste lagen van mijn geheugen, waar het wacht op een aanleiding, meestal buiten mijn controle, om als een spartelende vis naar het droge van mijn bewustzijn gebracht te worden. Ik schrijf dus om enigszins de controle over de herinnering te bewaren. Niet dat ik over eender wat schrijf, want niet alles wens ik me te herinneren, maar alleen wat me bezig houdt en me raakt.
Zo sta ik hier in Ujiji, op precies dezelfde plaats waar Henry Morton Stanley op 10 november 1871 de legendarische woorden sprak: “Dr. Livingstone, I presume?” Maar toch is het niet dit wat ik gedurende mijn ondermaans bestaan als herinnering wens te bewaren, want die uitspraak werd reeds voor eeuwig door van historisch besef doordrongen leraars gebeiteld in de stenen lagen van mijn toen nog puberaal geheugen. Het is eerder dat Dr. Livingstone twee jaar later, op 1 mei 1873, in Zambia de dood vond, waarna zijn trouwe helpers, Susi en Chuma, het lijk ontdeden van de ingewanden en het hart, en het vervolgens inzoutten en het twee weken te drogen legden in de zon. Dit wens ik te onthouden. Dat Dr. Livingstone als een gepekelde haring naar London werd verscheept om aldaar begraven te worden in Westminster Abbey.
Peter
Peter, wat ben ik blij dat jij schrijft om je herinneringen te bewaren en zo ook je geheugen te ondersteunen… Uw schrijfsels doen mij lezen, en wel omdat het altijd zo aangenaam leest… èn ik ondertussen ook wel al één en ander opgestoken heb… Ik zal blijven lezen…
Je verwoordt het weer eens bijzonder accuraat Peter.
Inderdaad een leuke bezigheid.
Groetjes vanuit deze kant.