Laten we het eens hebben over afval.
In Tanzania lees ik dagelijks “The Guardian”, en nee, dit is niet de Britse krant, maar wel een lokale variant. Daar staat niet veel soeps in, behalve wat fait divers, die ik dan ook gretig oplepel. Vandaag dus een stuk over afval, en nog wel over hoe de ophaling geschiedt in Japan. En wat blijkt, Japanners zijn al net zo’n fervente sorteerders als wij Belgen, maar met één groot verschil. Wanneer een vuilniszak niet wordt meegenomen omdat daar een verkeerd item in zit, wordt dat in Japan als een persoonlijke schande ervaren. Dat is toch wel wat anders dan in België, waar een niet opgehaalde zak, met zo’n sticker “verkeerd gesorteerd” erop, leidt tot gevloek en verwensingen aan de ophaaldienst.
In Tanzania daarentegen wordt niets gesorteerd. In Dar es Salaam bijvoorbeeld wordt alle prak en prut ongescheiden opgehaald en vervolgens gestort op de “Pugu dumpsite”, zo’n 30 km buiten de hoofdstad. En daar lopen dan wat arme drommels rond die uit de enorme afvalberg plastic en papier halen voor doorverkoop. Hier sorteren ze dus aan het eind van de keten. Lijkt je dat een houdbaar model?
Peter
Hoe lang heeft het geduurd eer wij in België begonnen zijn met het sorteren van afval? In de huishoudens gaat dat, maar op kantoor? klokhuizen en bananenschillen in de papiermand? op festivals? grote weerstand tegen herbruikbare bekers waarvoor je statiegeld moet betalen!
Er is in ons Belgiekske OOK nog veel werk aan de winkel.
Leuk verhaal. Hier van hetzelfde laken een broek maar er wordt toch iets meer aan het begin van de cyclus gesorteerd : zo verzamelen onze meid en tuinman alle plastiek flessen (van water.. ) en verkopen die door aan de fruitsap producers (mango, bissap etc..). Andere plastiek bidons (motor olie et al.), worden grondig gereinigd en dan hergebruikt voor water… Wijnflessen gaan dan weer ofwel in scherven die eindigen op de muur als bescherming of ze gaan naar de locale shops waar dan local spirit in gaat ofwel tinner voor de schilder of andere vloeistoffen die in bulk komen. Blikken en melk cartons of plastiek potjes zijn dan weer ideaal als nursery voor plantjes, die dan ook weer verkocht worden. Groenafval gaat bij ons op de compost of naar de kippen. De honden krijgen al eens een restje van de tafel. In onze vuilbak (die wekelijks opgehaald wordt) zit heel weinig herbruikbaar materiaal. Daar zit vooral plastiek in. En als er al iets nuttigs zou inzitten dan wordt dat er door de mannen van de vuilkar vakkundig uitgehaald en gesorteerd, in een van de vele zakken die aan de buitenkant van de kamion hangen, met dezelfde doelen als hierboven. Sorteren zoals in Belgie is het niet, maar het is wel sorteren. Of een tweede leven geven. Waar ik echt een probleem mee heb dat zijn landen zoals onlangs in het nieuws, Canada, die hun vuil exporteren naar ontwikkelingslanden zoals de Filippijnen. Die het dan terugstuurt, daar word ik dan weer blij van !
Ik was hier recent in contact met een Belgisch bedrijf dat afvalverwerkingsinstallaties levert. En eigenlijk, aldus de CEO, is het perfect mogelijk dat we ons beperken tot het sorteren van enerzijds droge afval en anderzijds natte afval. De droge afval kan verder machinaal perfect gesorteerd worden, en zelfs beter dan wat wij als mensen doen. En dus komt het erop aan zo weinig mogelijk afval te creëren. En het sorteren, athans volgens de techologische mogelijkheden, zou minder onze zorg moeten zijn.
Wij hebben dat type ‘afvalverwerking’ òòk gekend. Gigantische dumpplaatsen van ongesorteerd huishoudelijk afval. Achteraf werden deze storten opnieuw gesaneerd. Twee keer werk. Twee keer kosten.
Het is dus goedkoper om het slechts éénmaal te doen, van de eerste keer goed.
Maar Peter heeft overschot van gelijk, we zouden in eerste instantie bezig moeten zijn om zo weinig mogelijk afval te creëren. Het vergt van ons dat we de ‘easy way’ vervangen voor een ‘more difficult way’. En in dat opzicht zullen we niet zo veel verschillen van de Tanzanianen. La-loi-du-moindre-effort krijgt meestal de bovenhand.