We zijn hier op Mauritius. Wat een prachtig eiland. Ik kan me niet voorstellen dat ik over 20 jaar me nagenoeg niets meer van dit eiland zal herinneren. En toch is die gedachte niet zo gek, want precies 20 jaar terug waren we hier ook, en wat ik me ervan herinner is bijzonder weinig.
Het enige wat me nog echt voor de geest staat, is dat we met een huurautootje naar een dorpje met de naam “Surinam” zijn gereden. Dat leek me wel leuk voor mijn eega. Alleen was daar – op wat suikerrietvelden na – absoluut niets te zien. Het was een totale domper waarvoor we een hele dag in de auto hadden gezeten. En dat is dus wat er in mijn geheugen is overgebleven van wat toen een absolute topvakantie moet geweest zijn. Ik hou mijn hart vast voor wat mijn toekomstige terugblikken betreft.
Heb jij ook dergelijke ervaringen?
Peter
Alles gaat moeilijker als je ouder wordt. Behalve vergeten, dat gaat steeds beter.
sorry Peter, dit complimentje is niet voor jou, maar voor je vriend Paul van Gool.
Je wijsheid “Alles gaat moeilijker als je ouder wordt. Behalve vergeten, dat gaat steeds beter.” vind ik zo goed, dat ik ze meteen in mijn agenda geschreven heb.
Dag Lieve, je hebt absoluut gelijk. Ik had het ook al aangestipt om niet te vergeten! Peter
Ja Peter, ik ken dat verschijnsel. en met verouderen worden die gaten steeds maar groter en heb je minder en minder kaas. Maar toch! Ik herinner mij nog heel goed dat ik 37 jaar geleden met de Liemba reisde, helemaal van Mpulungu in Zambia tot in Bujumbura in Burundi. Een enige belevenis met inderdaad een heel bijzonder schip. Samen met zoon Ward, toen 8 jaar jong, hadden we een mooie kajuit 1e klasse en in het restaurant bestelden de bedienden ons, echt waar, “rijst met zilveren lepeltjes”. Meer details bij gelegenheid, tussen pot en pint. André.