Klaus Kinkel is gestorven. Hij is een Duitse Minister van Buitenlandse Zaken geweest in de jaren 90. Ik ben op weg naar de Duitse ambassade en bezin me over wat ik in het condoleanceboek ga schrijven. Er zijn natuurlijk de geijkte formules, zoals “I wish to extend my sincere condolences to the people of [… land van de overledene …]. My thoughts and my sympathy are with his family, friends and companions. I wish them strength and comfort at this difficult time.” En dan voeg je er uiteraard nog een persoonlijke noot aan toe.
Uit nieuwsgierigheid vraag ik aan de chauffeur wat de Tanzanianen zoal schrijven in een condoleanceboek. “Oh, dat is zeer eenvoudig,” zegt ze. “We put our names and the amount we have contributed to the funeral.”
Hmm, dat lijkt me nu niet zo’n bruikbaar advies!
Peter
Tsja, het leven van een ambassadeur is niet makkelijk. Ik zou gewoon zetten : our sincere condoleances, maar ja ik ben dan ook geen diplomaat. Maar ik vind het antwoord van je chauffeur zeer waardevol: indeed, als je naar een begrafenis gaat, en of dat nu Gambia of Tanzania is maakt niet uit, het niveau van je bijdrage aan de kosten (lees, de maaltijd) is het belangrijkste. Maar ik heb dat wel nog nooit in een condoleance register neergeschreven. Hoe noemen we dat dan : juist ja, de botsing van culturen.