Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.
Zit er dan toch een beetje masochisme in elk publiek? Te trots, te bekakt om het slecht te vinden? Heb je ook al zo’n situaties meegemaakt, waarin je het absoluut oneens bent met de globale appreciatie van de mensen rondom je heen?
Peter
Hey there, dat is onverwacht een bijzondere ontdekking, dank je wel Peter, and happy to disagree 🙂
Ja, soms doet dat pijn aan de oren. Maar ik vond het toch echt heel boeiend! Misschien hier thuis wel comfortabeler dan een avond lang in de concertzaal, maar toch. Als muziek uit het behang van de supermarkt is het overigens volkomen ongeschikt, want het vraagt aandacht en irriteert soms.
Zoals (sommige) moderne schilderijen boeiender kunnen zijn dan obligate landschapjes of zoetgevooisde zonsondergangen.
Neemt niet weg dat ik dat gevoel van afwijkende appreciatie zeker wel ken. Zoals hier in Washington vorig jaar, tijdens een concert van jazz-trompettist Chris Botti waar ik erg naar uitkeek, maar dat een showpraatje bleek en vooral verzoeknummers produceerde voor de meest betalende sponsors op de eerste rijen. Die voelden zich in de watten gelegd; wij bleven verweesd achter; er zat geen enkele lijn in het optreden.
Geen nood. Pat Metheny dit jaar was wel uitstekend, hoe hij er in slaagde om, over zijn gitaar gebogen, een intimistische sfeer op te wekken in die megagrote Kennedy-concert hall. Het verbaast me niet dat hij een kennis blijkt van Frisell 🙂
Wat vond je overigens van David Grossman?
Herfstgroeten uit DC
Nog een geluk dat de kaartjes gratis waren 😉
hi peter & astrid,
ik heb jullie gezien bij het binnengaan … was wel benieuwd wat jullie ervan vonden maar ik was een beetje belabberd die dag en we zijn er snel vandoor gegaan na afloop.
je lijkt jezelf wel tegen te spreken : het atonale dat wat moeilijk in het gehoor ligt als muzak richting supermarkt sturen! maar ik kan het volgen : het was een combinatie van moeilijkdoenerij en easy listening. er zaten niet onaardige stukken in (en voor mij kunnen wat atonale klanken best) maar ik bleef ook op mijn honger zitten, ik was geen vragende partij voor een bis.
waarom een deel van het publiek wel ? omdat smaken verschillen ? omdat het bill frisell is, een grote meneer en als jazz liefhebber moet je het misschien wel lusten.
ik heb lang beweerd dat het jazz-publiek bij uitstek bekakt is, maar heb intussen ondervonden dat het klassieke publiek dat ook is. voor het pop- en festivalpubliek zou ik andere bewoordingen moeten gebruiken maar als hun god daar staat dan mag hij ook gerust vals zingen.
soit, ik hoop volgende keer beter in elk geval … dat zou john abercrombie zijn maar die heeft onlangs de geest gegeven dus niet (net als de door mij zeer betreurde geri allen net voor gent jazz overleed).
misschien tot een volgende gelegenheid
ps. wat vond je overigens van david grossman, ik wil het ook wel weten 😉
David Grossman is waiting in the queue 🙂