Citadelic

Ha, zo heb ik het graag: een jazz festival op een onverwachte plaats, kleinschalig en met alle ruimte aan de muziek. We zijn hier in het Citaldelpark voor “Citadelic”, een nieuw jazzfestival in het bekendste park van Gent. Het podium is aandoenlijk, waarschijnlijk verrezen uit een bouwpakket van Ikea! Er staan niet genoeg stoelen en tafels, zodat het malse gras menig zitvlak verwelkomt. Aan de toog is het behelpen. Ik krijg met een dikke knipoog net iets te veel terug, want er is geen wisselgeld. En de plasticbekers laten zich niet gemakkelijk ontpakken. In de pauze schuift de band netjes mee aan in de rij voor het bier. Voor water en soft worden ze naar een andere rij verwezen. Amateurisme troef.

En toch, zo heb ik het graag. Want straks professionaliseert ook dit festival. En krijg je dranghekken rond een tent waarin de zitjes worden onderverdeeld volgens prijsklasse, met de elite uiteraard vooraan. En wordt er heel breed geprogrammeerd met een affiche vol bejaarde popmuzikanten die hun overjaarse hitjes nog eens mogen overdoen onder de noemer jazz. Een festival waar de commerce dicteert en het plebs consumeert. Zo hebben we er al genoeg, niet?

Peter