We hebben er weer drie afgekauwd en doorgeslikt.
Jeroen Brouwers – Het Hout
“Buitengewoon”, “grote klasse”, “op elke bladzijde een pareltje”. Zo staat het er! De pers is weer eens lovend over de nieuwste roman van Jeroen Brouwers. Ik deel dit niet volledig, want ik had soms moeite met de bijzondere schrijfstijl die Brouwers in deze roman hanteerde. Er staan veel korte zinnen in, zinnen zonder werkwoord, onaffe zinnen en onuitgewerkte gedachten.
Die schrijfstijl past misschien goed bij de weifelende houding van de protagonist in “Het Hout”: broeder Bonaventura. Hij is een man van weinig karakter die begint als lekenleraar op een jongenspensionaat dat door kloosterlingen geleid wordt en die zich nogal makkelijk als broeder laat inlijven. Hij is getuige van seksueel misbruik maar hij zwijgt zoals iedereen. Toch zal contact met de buitenwereld hem zijn roeping in vraag doen stellen. Wat mij betreft, een halve aanrader.
Anthony Doerr – Als je het licht niet kunt zien
“Als je het licht niet kunt zien” is het ideale boek voor op het nachtkastje. Het is een dikke pil, dat wel, maar de hoofdstukken zijn bijzonder kort, zodat je er minstens een kan afwerken voor het slapen gaan. Dat valt dus reuze mee.
Het vertelt het verhaal van twee kinderen tijdens Wereldoorlog II. Marie-Laure is een blind meisje uit Parijs, dat samen met haar vader Parijs ontvlucht en terecht komt in het Bretonse Saint-Malo.
Werner Pfenning daarentegen is een wees die opgroeit in een Duits mijnstadje. Hij belandt bij de Hitlerjugend. Uiteindelijk wordt hij naar de frontlinies gestuurd. Via Rusland komt hij tenslotte in Saint-Malo terecht, waar zijn verhaal en dat van Marie-Laure samenkomen.
Aangenaam boek. Onderhoudend genoeg om er elke avond wat in verder te lezen.
Haruki Murakami – De olifant verdwijnt
“De olifant verdwijnt” is een bundel verhalen die zich grotendeels afspelen in de buitenwijken van Tokyo. Murakani overschrijdt in deze verhalen telkens weer de grens tussen droom en realiteit. Met minimale middelen weet hij de alledaagse werkelijkheid iets te kantelen, waardoor een surreële, magische sfeer ontstaat.
Dit is mijn eerste boek van Murakami, hoewel reeds velen me hem vroeger aangeraden hebben. “You love him or you hate him,” lijken sommige blikken me te zeggen. Voor mij is het in elk geval nog geen uitgemaakte zaak. Ik hou van zijn sobere schrijfstijl, maar weet nog niet goed wat te denken van zijn magisch-realisme. Misschien moet ik nog eens een ander boek van hem proberen? Wie raadt me een titel aan van dezelfde auteur?
Peter
Zelf ben ik begonnen met “Opwindvogelkronieken”, maar misschien is het veiliger om eerst “Norwegian Wood” te lezen. Het meest toegankelijke werk.
Ik heb Haruki Murakami éénmaal geprobeerd en ben tot de vaststelling gekomen dat het niet mijn ding is. Bovendien zijn er tal van andere boeken die mij wel bekoren.
Ik heb bijzonder genoten van \”De stenen die huizen bouwen\” van Kate Tempest.
Ik deel je bevindingen omtrent \”Het hout\’\” van Jeroen Brouwers, terwijl ik een Brouwers-fan ben.
Probeer eens 1Q84. Ik heb het met heel veel plezier gelezen al zoek ik nog steeds naar de diepere betekenis (als die er is) ervan en de hele bedoeling van het boek. Maar het bleef mij steeds boeien.
Het is wel een hele turf en je hebt wat tijd nodig.
Murakami mag ik wel.
Deze dagen lees ik Ta-Nehisi Coatees “Between the world and me” een aangripend boek in de vorm van een brief aan zijn zoon over leven met de bedreiging die boven je hangt wanneer je een zwarte huid hebt in de hednedaagse VS.
Voordien heb ik in het Frans Saramago’s Levantado do Chao gelezen, over het leven in Alentejo voor de anjerrevolutie van 1975: de middeleeuwen naast ons die we niet eens vermoedden toen we 20 waren.
Ik begin straks aan Christophe André, Alexandre Jollien en Mathieu Ricard – weer in het Frans- Trois amis en quête de sagesse en daarna Een klein leven van Hania Yanagihara, dat een echte aanrader lijkt te zijn.
ik lees graag brouwers maar voor deze heb ik nog geen tijd gehad. wat murakami betreft : ik heb ‘-dans dans’, ‘norwegian wood’ en 1Q84 gelezen. ik lees dat gedreven, en ja : af en toe verhuis je eens naar een ‘andere’ wereld en dan denk ik even …. ‘euh … ok’ en lees weer verder :). van het boek van doerr had ik nog nooit gehoord : misschien … of misschien pik ik eerder iets uit het lijstje van dominique. maar ik heb nog stapels liggen. geen haast dus