“Seriously?” dat is het woord dat in mij opkomt. Wat is er gebeurd? Net opgestapt, sta ik in het gangpad van de trein naar Brussel samen met Linda, mijn occasionele treincompagnon. Het is zo’n moderne trein met twee stoelen links en twee stoelen rechts. Links zit er een man aan de kant van het gangpad en rechts een man aan het venster. Als een van beiden zich verplaatst, dan kunnen wij twee samenzitten. Ik vraag aan de persoon links of hij zich niet naar rechts wil verplaatsten. Ik ga er van uit dat dit geen probleem zal zijn. De man blijft immers aan het gangpad zitten, maar nu rechts i.p.v. links. “Nee,” zegt de man, “dat ga ik niet doen, want ik ben een boek aan het lezen en ik gebruik de armsteun links voor de ondersteuning van mijn boek.” Seriously?
Dan maar ons geluk proberen bij de man aan het venster. En ook die heeft geen zin om te bewegen, maar is wel niet zo resoluut. We blijven wat staan drentelen. De beste tactiek in dat geval, want van lieverlede staat hij op en verplaatst zich naar de overzijde, zij het met tegenzin. Ook een goedemorgen!
Heeft jouw geloof in de mensheid recent ook een klein deukje gehad? Ik hoor het graag van u!
Peter
mijn geloof in de mensheid heeft de laatste tijd grote deuken gekregen (maar ‘t blijft wel overeind):)
Ha, Frans, ik begrijp wat je bedoelt, maar doelbewust heb ik me beperkt tot het kleine, het grijpbare, tot de dagelijkse omgangsvormen waar we als burger wel greep op hebben, en die bepalen of we het mekaar prettig maken of niet. En ook daar laten we het bij wijlen afweten.
Ik sta er vaak van te kijken als mensen een vraag stellen waarop ze een specifiek antwoord verwachten. Dat is geen vraag meer. Een vraag is slechts een vraag als beide antwoorden (ja of nee) evenveel ruimte krijgen. In jouw geval, heb je een vraag gesteld en een eerlijk antwoord gekregen. Ik begrijp niet dat je geloof in de mensheid hierdoor een deukje heeft gekregen.
Je had het ook anders kunnen aanpakken en de man inlichten dat jullie graag naast elkaar zouden zitten en hem uitnodigen om dit probleem samen op te lossen. Ook in dat geval dien je een eventuele afwijzing met open geest te aanvaarden. ZEN 😉
oeioei, gebabbel en gelach van Gent tot Brussel, keivervelend als ge een boek aan het lezen zijt! Heeft hij niet gereclameerd?
Oh jawel, maar toen hij vroeg om wat stiller te zijn, hebben we netjes geantwoord dat we dat niet zouden doen. Omdat hij de mogelijkheid op een neen voorzag, sloeg hij braafjes zijn boek toe en staarde de rest van de reisweg beaat voor zich uit. Totally ZEN.
Natuurlijk heeft iedereen de vrijheid een vraag te beantwoorden zoals hij/zij verkiest. Maar ik heb aan onze kinderen geleerd dat iemand (kosteloos) blij maken een heerlijk gevoel geeft. Misschien is het dan wat idealistisch te hopen dat je dat ook van anderen kan verwachten…
En wees maar zeker dat die man goed wist dat wij zijn geste om zich te verplaatsen zouden appreciëren… dat hadden we duidelijk gezegd en getoond.
Ik vraag me trouwens nog altijd af hoe die man op andere dagen, in de drukke trein Gent –Brussel, telkens een stoel met armleuning links weet te bemachtigen. Of zou hij maar gemiddeld 1 dag op 2 zijn boek kunnen lezen?
Het valt inderdaad te betreuren dat niet iedereen het zelfde heerlijk gevoel krijgt om iemand anders (kosteloos) blij te maken. En het is evenmin gemakkelijk om respect te tonen voor mensen die dit kosteloos heerlijk gevoel zomaar aan de kant schuiven.
Persoonlijk mis ik “het verhaal van de andere kant”, het verhaal van de man die ogenschijnlijk niet happig was om een heerlijk gevoel te krijgen door iemand (kosteloos) blij te maken. Dat zou pas interessant zijn, beide kanten belichten.
En heel toevallig deze morgen op de trein van Mechelen naar Brussel hoorde ik achter mij een jongedame tegen twee vriendinnen die opstapten in Mechelen en net gescheiden waren gaan zitten, een configuratie zoals Peter en Linda, spontaan zeggen: “o willen jullie samen zitten? ik zal wel daar gaan zitten…”
“O ja, dat is kei vriendelijk,” antwoordde de andere. Drie mensen gelukkig en – jullie verhaal indachtig – ik ook een beetje al had ik er niets mee te maken.