Love Letta to de Worl’

Tom keerde terug naar de States en ging er doctoreren. Laurent had ook een voorstel gekregen om in Denver, Colorado te doctoreren maar hij was toen met andere dingen bezig en zat nog grotendeels met zijn hoofd in de wolken in plaats van met beide voeten op de grond. Een jaar later ontmoetten de 2 vrienden elkaar terug in Rome, voor een korte vakantie. Tom had inmiddels op zijn nieuwe campus in Notre Dame, South Bend, Indiana (bekend om zijn ‘touch down Jesus’ mural en zijn football team) Kremena Todorova leren kennen, een Bulgaarse meid vol energie en frisse ideeën. Inmiddels hebben ze 2 kinderen en leven in Kentucky, waar ze beiden literatuur doceren aan de lokale universiteit.

Toen bleef het lange tijd heel erg stil tussen de vrienden, op een korte passage van Tom in Brussel na, ergens in 1999. Er waren wel enkele brieven en zelf een paar Skype-gesprekken, maar daar bleef het bij. Tot bijna 20 jaar later, anno 2016, Laurent van Tom een bericht kreeg dat hij in juni van dat jaar in Dublin zou zijn: had Laurent geen zin om af te komen? Uiteraard deed Laurent dat, hoewel zijn reis betekende dat hij Ann (zijn vrouw) op haar verjaardag en midden in de examens (Ann was inmiddels terug beginnen studeren) alleen moest laten. Het weerzien was geweldig: de 2 vrienden hebben 5 dagen lang onophoudelijk zitten praten, weinig geslapen, veel gelachen, herinneringen opgehaald en een paar hectoliters Guinness gedronken. In Dublin werd er uiteraard geskypet met de thuisbasis. Op een van die sessies raakte Laurent aan de praat met Kremena. Ze vertelde over een project waar ze al een tijdje mee bezig was: het heette ‘Love letter to the world’, naar een gedicht van een collega van haar, Frank X. Walker. Het was een liefdesbrief aan de wereld en niet zo maar een, want fragmenten van het gedicht werden op mensen getatoeëerd. Honderden mensen hadden hier inmiddels al op ingeschreven en het gedicht was beschikbaar in een tiental talen, maar nog niet in het Nederlands. Kremena vroeg of Laurent geen zin had om het gedicht te vertalen. Eenmaal thuis, terug in Melle, ging Laurent meteen aan de slag en zoals steeds wanneer hij iets moet neerpennen, liet hij zijn probeersel lezen aan zijn ultieme klankbord, zijn Ann. Het gedicht werd ingelezen door Griet Desutter, een collega van Laurent, die werkt voor het Gentse museum het Huis van Alijn. Het resultaat is te lezen en te beluisteren op de website van het project.