Ja, de man staat er dus nog steeds. Hij is 74 en zijn stem is nog even krachtig en doordringend als voorheen. Ik heb het over John Cale. Aan zijn muziek was ik ooit verslingerd, maar de set die hij gisteren afwerkte op Gent Jazz, kon me niet bekoren. John Cale en zijn band experimenteerden teveel naar mijn goesting met “noise” en “bruitage”. Ook verkrachtte hij sommige van zijn beste nummers door er een langgerekt kalkoengesnater aan toe te voegen. De man heeft één goede song gebracht: het bisnummer weliswaar. “Waiting for my man” werd dan ook op de klassieke en herkenbare manier gebracht. Ware het niet dat onze kaarten gratis waren, ik vroeg mijn geld terug.
En ook het einde van de avond had nog een verrassing voor mij in petto. Je kan het festivalterrein slechts langs één uitgang verlaten. Net zoals in de IKEA wordt je eerst nog eens nodeloos langs allerlei standjes omgeleid vooraleer je de poorten der verlossing bereikt. Wat een gedoe… met een stuk in je kraag!
Peter
Aangezien ik niet veel ken van John Cale vind ik deze versie heel goed. Maar hij zou t misscien geen ‘close watch’ meer moeten noemen, want dat wekt verwachtingen die inderdaad niet worden ingelost.
niet akkoord, maar dat wist je al. ik vind het net boeiend dat hij zoveel decennia later zijn repertoire brengt in hedendaagse arrangementen. ik heb ervan genoten.
dat je met een stuk in je kraag het terrein af moet, dat kan je niemand kwalijk nemen 🙂 maar ‘t is waar dat de kraampjes allerlei op het terrein alsook de regeltjes elk jaar toenemen.
regelneven aan de macht … ook op gent-jazz