Déjà Vu in SU

Het begon al op het vliegtuig. In het weekoverzicht, dat getoond werd net voor de landing, sprak president Bouterse het land toe en zei tegen belastingverhogingen te zijn maar wel voor koopkracht-ondersteunende maatregelen. In wezen zijn dit tegengestelde maatregelen, maar het ontgaat me of dit ook de president ontgaat. Ik ruik de geldpersen. Een gevoel dat later nog versterkt wordt in het wisselkantoor. De persoon voor mij wisselt zijn buitenlands geld om voor Surinaams papier, wel twee bakstenen hoog. Het zijn hoofdzakelijk nieuwe coupures. Uiteraard wordt dit niet manueel geteld. De obligate telmachine is ook aanwezig. En omdat die niet foutloos is, worden de briefjes telkens tweemaal door de teller gesjeesd.

Voor de Centrale Bank van Suriname (CBvS) staat een rij wachtenden. Ze staan klaar voor de valutaveiling, ook al een beproefd recept uit de jaren negentig. Dit duidt er op dat de koers van de Surinaamse dollar (SRD) in het verleden te lang kunstmatig is ondersteund. Die veilingen zijn een poging om het juiste niveau te vinden, maar dit mechanisme heeft wel een kost. Door de depreciatie van de munt, en de hoge importafhankelijkheid van het land voor zowel consumptie als investeringsgoederen, reageert het prijspeil onmiddellijk en evenredig met elke wisselkoerswijziging. Ook de gewone man voelt dit aan, want in elk gesprek op straat duikt onmiddellijk het zinnetje: ‘het leven is duur geworden’ op. Geen wonder dat de president naar koopkracht-ondersteunende maatregelen snakt. Alleen zal hij die niet vinden, waar hij ze zoekt. Suriname moet op korte termijn hopen op een verbetering van de wereldmarktprijzen van haar cruciale exportproducten (olie en goud), maar moet vooral werken aan deviezengenererende en/of deviezenbesparende activiteiten op iets langere termijn, en zonder daarbij een beroep te moeten doen op helikoptergeld dat zonder zichtbare tegenprestatie over de gemeenschap neerdwarrelt.

Peter