Ik wist het meteen. Hier zit ik goed. De gebakken patatjes zagen er heerlijk uit: niet te dik en vooral heerlijk krokant-bruin afgebakken zonder dat het als een harde korst aanvoelt. Dit is een “trip down memory lane”, want precies zo maakte mijn moeder zaliger ze klaar. Ik zit hier in Ai Villini, een volks restaurant in een uithoek van toeristisch Rome. Mijn tevredenheid stijgt wanneer de wijn wordt aangerukt. Een halve liter is precies dat: een halve liter en niet de helft van een normale fles waaruit je amper twee glazen schenkt. Als toetje neem ik huisgemaakte pannacotta, overgoten met een heerlijke coulis van gemengde rode vruchten. En ook de prijs voor dit klein bacchanaal valt best mee: amper 25 Euro. Dat is in elk geval minder dan de helft van wat ik eerder op de dag voor een karige lunch in een resto nabij de Piazza del Popolo betaalde. Tevreden en voldaan stap ik huiswaarts!
Fijn dat jij ‘huiswaarts’ kan stappen als je in Rome bent. Maar ja, alle wegen leiden naar Rome en het is ook niet moeilijk om zich in Rome thuis te voelen. In boca lupo!