Nieuwe titels

Het moeten niet altijd oude vertrouwde auteurs zijn die op het nachtkastje belanden. Hieronder drie boeken van voorheen ongelezen auteurs: een van een Nigeriaanse, een van een Finse en een van een Vlaamse schrijver.

Chigozie Obioma – De verboden rivier

Dit is mijn tweede Nigeriaanse auteur, na Chimamanda Ngozi Adichie, die me danig goed bevallen was, dat ik dan ook vol verwachting aan “De verboden rivier” ben begonnen.

In een stad in Nigeria ontsnappen vier broers aan het strenge toezicht van hun vader. Ze gaan vissen in de rivier die voor alle dorpelingen verboden is. Daar doet een dorpsgek hun een vreselijke voorspelling: Ikenna, de oudste broer, zal door een visser vermoord worden. Deze voorspelling zet de band tussen de broers op het spel en ontketent een aantal tragische gebeurtenissen.

De auteur heeft me bij momenten echt verrast. Er staat prachtige beeldspraak in dit boek: “Hoewel het christendom Igboland bijna volledig had schoongeveegd, waren er nog kruimels en brokjes van de traditionele Afrikaanse religie aan de bezem ontsnapt.” Wie dit kan schrijven, belooft een groot auteur te worden. Ik zeg wel “belooft’, want soms was er net ietsjes teveel  beeldspraak en vroeg ik me bijwijlen ook af hoe het toch komt dat bijgeloof zo’n populair thema is bij Afrikaanse schrijvers. Chigozie Obioma heeft talent zat en zou dit moeiteloos kunnen overstijgen.

Leena Lander – Zondagskind

“Zondagskind” van Leena Lander is een verhaal dat zich afspeelt tegen de achtergrond van de Finse burgeroorlog aan het begin van de vorige eeuw. Toen namen de ‘Witten’ (gesteund door Duitsland en Zweden) het op tegen de Roden (gesteund door het bolsjewistische Rusland).

Ik ben hoegenaamd niet onder de indruk van het schrijverstalent van Leena Lander. Na tweehonderd bladzijden had ik nog geen idee wie de protagonisten waren. Daarvoor sprong het verhaal teveel van links naar rechts. Waarom het boek overigens ‘Zondagskind’ heet is me nog steeds niet duidelijk, ook al wordt daar aan het einde van het boek éénmalig naar gerefereerd.  Of heeft ‘Zondagskind’ voor Finnen een speciale betekenis die wij niet begrijpen?

Ik hoop hoop hiermee mijn Finse vrienden niet tegen de haren in te strijken, maar mijn eerste Finse auteur was geen overdonderend succes en smaakt voorlopig niet naar meer.

Geertrui Daem – Viersprong

De golden sixties. Vier ongehuwde zussen, Mariëtte, Louise, Estelle en Judith, baten in een Vlaamse provinciestad het pension Viersprong uit en proberen zo in hun levensonderhoud te voorzien. Het deftige etablissement is voor de zussen, die erg verschillen in leeftijd en karakter, een veilige, besloten haven die hun heel wat aanzien geeft. Maar tegelijk blijkt hun kleine wereld ook een beklemmend keurslijf waaruit ze met moeite kunnen losbreken. De schone schijn kan niet langer worden opgehouden wanneer de flamboyante Estelle beweert zwanger te zijn.

“Viersprong” van Geertrui Daem leest vlot maar is geen grootse literatuur. Het geeft wel een goed beeld van een bekrompen Vlaanderen uit de jaren zestig waarbij een ontluikende vrijgevochtenheid botst op een keurslijf van traditie en geplogenheden. Het is onderhoudend genoeg voor dat plaatsje op de nachtkast.

Welke voorheen ongelezen auteurs hebben jou recent verrast?

Peter