In Dendermonde naar het theater: dat is nog eens iets anders. Ik had deze stad nog nooit bezocht. De eerste inwoner uit Dendermonde heb ik ontmoet in Paramaribo. En die bracht me aan het lachen omdat volgens hem Dendermondenaars altijd 
met de tanden dicht op elkaar spreken.
Maar goed, het lachen zou me vlug vergaan. Met de hele familie gingen we naar Gene Bervoets en Chiel van Berkel kijken die er in het Cultuurcentrum Belgica het toneelstuk “Grey Gardens” speelden. Dit stuk handelt over verpauperde adel, schone schijn en vergankelijkheid.
De kritiek van mijn gezelschap was na afloop ronduit vernietigend: amateurtoneel uit de kinderjaren, schooltheater, hoofdpijn bezorgend, onverstaanbaar (letterlijk: want de acteurs schreeuwen nogal door elkaar), onverstaanbaar (figuurlijk: want waar ging dit stuk eigenlijk over?), en slechts op sommige momenten … oef … hilarisch.
Toch was ik nadien geïntrigeerd. En zoals vaak brengt Google dan raad. Het toneelstuk gaat terug op een documentaire uit 1975. De filmmakers Albert & David Maysles stootten in dat jaar op een door de natuur overwoekerd huis in de anders zo chique buurt van East Hampton, New York. De vervallen villa blijkt bewoond door moeder Edith Beale & haar dochter Edith – ofte Big Edie en Little Edie. Intimi van de Beales zijn er nauwelijks: ondanks familiebanden met presidentsvrouw Jackie Kennedy raakten de dames door de jaren heen steeds meer geïsoleerd en vereenzaamd. Hun enige gezelschap bestaat uit vlooien, zwerfkatten en een koppel wasberen dat zich gestaag een weg door muren en plafonds vreet. Little Edie blijkt bovendien getekend door het trauma van een gefnuikte showbizz-carrière. De Beales ontwerpen hun eigen kleren, mijmeren over onbeantwoorde liefdes en treiteren mekaar over vroeger en nu.
Met die info kan ik nu – in retrospect – het stuk al wat beter appreciëren.
Peter
Wij zochten het ook op en het was eigenlijk een in trieste situatie… Had ik zoooooo geen koppijn gehad, zou ik het wel meer geapprecieerd hebben. Bedankt voor de organisatie. X
Grey Gardens its een productie van Abattoir Fermé, een Mechels theatergezelschap dat in binnen- en buitenland wordt gelauwerd. Ik hou heel erg van hun sterk visuele creapy-David-Lynch-stijl.
Ik heb Grey Gardens nog niet gezien, daarom onthou ik mij van commentaar.
Ik heb intussen wél begrepen dat men Abattoir Fermé kan vergelijken met een stuk gebakken lever, men houdt ervan of men kan het niet rieken. Er is blijkbaar geen middenweg. Ik hou niet van lever, maar ik hou wel van Abattoir Fermé. En ja, zij hebben schitterende producties gemaakt. En ja, zij hebben stukken gebracht die ik met moeite heb kunnen uitzitten.