Nu het terroristenstof wat is gaan liggen, valt er al wat makkelijker over te schrijven. Toeval of niet, net voor de recente aanslagen in Parijs, waarbij 130 mensen het leven lieten, was ik enigszins verlaat begonnen in “De geopolitiek van emotie”, een non-fictie werk uit 2009 van Dominique Moïsi.
Ik heb de meest recente uitgave gelezen met een herwerkt voorwoord van de auteur dat dateert van na de aanslagen op Charlie Hebdo eerder dit jaar en eveneens in Parijs.
Moïsi laat ons zien dat emotie niet noodzakelijk alleen het individu of de groep betreft, maar ook dat het deel uitmaakt van een bredere cultuur. Hij toont op overtuigende wijze aan dat zowel de VS als de Europese landen beheerst worden door angst voor ‘de ander’, het verlies van de eigen nationale identiteit, en het verglijden van een absolute naar een gedeelde wereldmacht.
Moslims en Arabieren daarentegen, zo betoogt hij, hebben een cultuur van haat en vernedering gecreëerd door een combinatie van een verheerlijking van vergane glorie waaruit wrok ontstaat, beperkte toegang tot de wereldmarkt en religieuze conflicten, die zowel de thuislanden als de moslims in het westen in hun greep houden. Terwijl het westen en de moslimwereld afstevenen op conflict, bestaat in Azië, dat zich concentreert op een betere toekomst, juist een cultuur van hoop.
Door de drijvende krachten achter onze culturele verschillen in kaart te brengen, biedt “De geopolitiek van emotie” een beter begrip van de wereld waarin we leven en biedt het misschien wel een vreedzame oplossing voor de onwetendheid en de verschillen die ons dwarszitten. Evenwel lijkt het er niet op dat met de huidige generatie Westerse leiders de angst voor ‘de ander’ vlug zal afnemen. Integendeel, waarschijnlijk wordt meer conflict ons deel!
Peter
Interessante bedenkingen! Daar zit wel waarheid in.
Dag Peter,
Ik las net je blog. Ik ken het boek niet, dus ik volg helemaal niet, maar deed me denken aan heel goeie tekst die ik onlangs las op De Correspondent. Je spreekt over ‘identiteit’, over ‘culturele verschillen’, en dat is misschien wel wat meer kwaad dan goed doet in onze wereld die ‘een dorp’ wordt. Minder focussen op die verschillen, en ons niet blindstaren of proberen vasthouden aan een bepaalde identiteit. Fin, alle nuances voor als we elkaar nog eens zien!
veel groeten uit Windhoek!
Nele