Slechts heel af en toe word ik geraakt door een video-installatie in een museum. Meestal zeggen die dingen en wat ze uitdrukken me niets. Helemaal anders verging het me in het “Irish Museum of Modern Art” in Dublin. Ik voelde me direct aangetrokken door de video-installatie van Stan Douglas.
Het is een video over een uitgesponnen jamsessie in de beruchte opname studio “The Church”. Berucht omdat in die studio opnames werden gemaakt van o.a. Johnny Cash, Bob Dylan, Billie Holiday, Miles Davis en Pink Floyd.
De muzikanten in de video jammen zes uur lang zonder noemenswaardige pauzes. De muziek brengt een synthese van het jaar 1974. Dit is het jaar waarin Nixon ontslag neemt na het Watergate-schandaal, het jaar van Stevie Wonder’s “Superstition”, het jaar waarin Muhammad Ali naar Kinshasa trekt voor zijn fameuze “Rumble in the Jungle”, en het jaar waarin de burgeroorlog in Angola uitbreekt.
Hoewel “the look, sound and feel” zeer geloofwaardig zijn, is het toch niet meer dan schijn. Het is speculatieve geschiedenis. Het is een documentaire over een opname die nooit is gebeurd van een band die niet bestaat. De video-installatie werd gerealiseerd in 2013. De regisseur heeft wel zijn uiterste best gedaan om elk detail het gevoel van de jaren zeventig mee te geven.
Hieronder een kort fragment. En zeg nu zelf: bij hoeveel video-installaties ben je al langer dan vijf minuten blijven stilstaan?
Peter
Mooi! Ik zou ook 5 min blijven staan, hoor!
Nog niet zo lang geleden maakte ik, via de radio, kennis met de “retro-muziek en -gezang” van Caro Emmerald. Ken jij die “rondborstige” Nederlandse jazz-pop zangeres? “A night like this” vind ik bijzonder mooi.
André.
well i enjoyed it !
lijkt me trouwens een prachtige reis geweest !! zo moesten we jullie missen op gent jazz natuurlijk …
en @ andré : caro emerald was de favoriet van mijn vriend koen zaliger, ik ben er ondanks zijn toenmalig enthousiasme niet zo door gebeten. misschien moet ik dat nummer eens proberen