Ik sta hier bij een bakker in een volkswijk van Athene. Ik bestel twee Griekse broden en krijg er ongevraagd een kaaskoekje bovenop. Met gebarentaal maakt hij mij diets dat het een geschenkje is van hem aan mij. De volgende dag overkomt mijn broer precies hetzelfde. Hij krijgt – ditmaal van de bakkerin – twee koulouri’s gratis. Het hoeft geen betoog dat we deze Griekse snacks met veel goesting hebben verorberd. Dergelijk kleine attenties geven kleur aan de start van de dag en verspreiden zich ongemerkt als een verfrissende nevel over de ervaringen van de rest van de dag.
Twee weken later.
Ik sta hier bij de bakker in mijn vertrouwde wijk in Gent. De bakkerin is verbolgen. Een klant, of liever gezegd een niet-klant, heeft het aangedurfd een Zondagskrant mee te pikken zonder iets te bestellen. Ze is de dief, een dame op leeftijd, achterna gerend om het krantje uit haar handen te ritsen. Het moesje laat zich echter niet onbetuigd en verschijnt na een uur opnieuw in de winkel om amok te maken. Met een exemplaar in de hand attendeert ze er elke klant op dat de Zondagskrant gratis is … behalve dan bij deze bakker. Het is bijna tot een handgemeen gekomen tussen beide vrouwen. Moe schrijd ik huiswaarts. Arm België!
Peter
Arm Belgie, of zijn ’t de (w)arme bakkers: ik ging overlaatst in een niet nader genoemDe Wilde bakker in Merelbeke Flora en vroeg 12 stokbroden. Kreeg ‘k op totaal ongepaste wijze serieus onder mijn voeten van de bakkerin zodat alle andere klanten ’t konden horen dat ik wel ’ns op voorhand had mogen bellen om dat op voorhand te bestellen.
Dus als je een zondagskrantje neemt, ook best niet te veel bestellen 😉 En oppassen van die deegrollen!
Akkoord Peter en schoon geschreven. Anderzijds: wij zijn hier blijkbaar weer in een geen-warme-bakker-land terecht gekomen. Geen warme en geen kille bakkers. En dat is een ferm gemis.
‘t Lijkt goddomme Holland wel!
‘Dergelijk kleine attenties geven kleur aan de start van de dag en verspreiden zich ongemerkt als een verfrissende nevel over de ervaringen van de rest van de dag.’ Amai! Geef mij ook maar een portie van dat brood. Heel schoon geschreven! Wat de verzuurde bakkers betreft: in mijn veel te lange tijd als barman van een nachtelijke kroeg in Antwerpen, zijn de bakster om de hoek en ik altijd elkaars toeverlaat geweest, al weze het op verschillende tijdstippen en in verschillende omstandigheden;-). Hoeveel keer ik ‘s ochtends met de slappe lach huiswaarts ben gekeerd met een voorkeursbehandeling en zij goedgezind gaan werken s avonds, kon tellen. Ze zijn er wel, die dappere bakkers! Shame on the ones metnioned above!
“Mooi dorpje, papa. Hier zou ik wel willen wonen. By the way, is de winkel nog ver?”
“Geen idee, ik zal het eens vragen.”
(…)
“De winkel is een paar honderd meter verder heuvelafwaarts, mijnheer – het gele huis. Loop gewoon de oprit op en aan de garagepoort ziet u wel of ze open zijn. En zo ja, wat ze hebben. Mochten ze niet open zijn, dan kan u misschien beter toch de auto nemen. In het volgende dorp is geen winkel meer, dus dan moet u meteen de heuvel over, 7 kilometer verder, naar de gemeente L.”
Je zou bijna denken dat hoe welstellender de gemeenschap, hoe meer. verzuurd. Maar in andere, nog rijkere landen in Europa lijkt het me toch minder erg?
In ieder geval vanuit de States: have a nice day.
Well said! Op het gebied van service verlening is er hier serieus iets mis….
Prachtig geschreven verhaal hoor maar ik schoot pas echt in de lach toen ik het gedeelte van dat amokmakend vrouwtje las. Voor een Surinamer zou juist dat zorgen voor die “vervrissende nevel”.
Altijd leuk om op de vroege zondag ochtend te mogen lachen om de woede van een oude dievegge.
Proost!!