In een familie waar katarakt op jeugdige leeftijd voorkomt (d.w.z. ouder dan 50), ben je ontvankelijk voor elk nieuws rond oogziektes en oogbehandelingen. Dankzij de medische vooruitgang is katarakt relatief eenvoudig te behandelen in de ontwikkelde wereld, maar ik heb genoeg op deze aardkloot rondgewandeld om te weten dat dit in ontwikkelingslanden niet zo is. Nodeloos veel mensen zijn daar tot blindheid veroordeeld bij gebrek aan diagnose en behandeling, maar er is nu hoop. Kijk maar even mee! De vraag die evenwel door mijn hoofd spookt, is: hoe kan de klassieke ontwikkelingshulp dergelijke initiateven ondersteunen?
Peter
De “klassieke”ontwikkelingshulp is inderdaad afgeweken van een mensgerichte aanpak naar een partnergerichte aanpak. (You know countries are people too). Daardoor worden zulke acties als charitatief afgedaan, terwijl ze op het menselijke vlak juist heel belangrijk zijn.
Op een andere manier bekeken zijn dit soort acties echter de echte “klassieke”ontwikkelingshulp: tonen dat we solidair zijn en om de zwaksten geven.
Juist ja, als ik dergelijke mogelijkheden zie, kan ik alleen maar bedenken hoe groot de afstand is geworden tussen wat wij doen en voor wie wij het doen!
Hartverwarmend, aanstekelijk!