Ik had het zelf niet beter kunnen schrijven. Ik had het willen schrijven, dat wel, want hetzelfde verhaal was reeds in mijn hoofd gerijpt, en ik had het al een aantal keer verteld aan collega’s, vrienden en familie. En dan lees je precies wat jij denkt en verkondigt in een column in “De Morgen”. Hieronder volgen enkele fragmenten. Ze zijn van de hand van Raf Walschaerts, cabaretier en helft van Kommil Foo. Ik vind het ronduit schitterend, ook al zijn het mijn eigen gedachten verwoord door een ander. Geen letter wens ik te wijzigen.
Wat denk jij daarvan?
… En wat ik dan meen te zien, is een land dat veel te veel politici heeft. Te veel parlementen, te veel regeringen. Een land waar de politieke families in de vorige eeuw de bizarre keuze gemaakt hebben om zichzelf op te splitsen, en er zo eigenhandig een potje van hebben gemaakt.
Hoe kan je als politieke familie – rood, blauw, oranje of groen – het concept ‘land’ verdedigen, en tegelijkertijd de keuze maken om je ‘gesplitst’ te positioneren in het politieke veld. Het is als soep eten met een vork, en ondertussen luidkeels verkondigen dat de soep heerlijk is! Ongeloofwaardig.
En dus wacht ik. Tot de maskers afvallen, blijf ik dromen van een alternatief, een partij om op te stemmen. Mijn masker mag alvast af: ik zoek een partij die de bestaande institutionele structuren in vraag stelt, maar dan op puur pragmatische grond. Ik heb niks met een emotioneel geladen Vlaams-nationalisme.
Dat kan twee richtingen uit: ofwel opnieuw richting unitair België, ofwel nog meer richting onafhankelijke regio’s (eventueel binnen een confederale logica), maar een overdreven complexe federatie onder deze omstandigheden met gesplitste politieke partijen en sterke grendels op de besluitvorming? Nee.
Ik zoek een partij die naast die institutionele bekommernis bezorgd is over de gevaren en uitwassen van een ongebreideld, ruw kapitalisme. Die openstaat voor nieuwe, alternatieve maatschappijmodellen, en daar ook actief over nadenkt. Die out-of-the-box durft denken over arbeid en economie (iedereen een gewaarborgd basis-inkomen?). Een partij ten slotte die cultuur de plek geeft die het verdient: een levensnoodzakelijk, hoogst waardevol maar uiterst kwetsbaar onderdeel van de samenleving.
Peter
Inderdaad
Peter, maar je beseft toch dat daar maar 1 logische consequentie kan aan vasthangen: het is tijd om een nieuwe partij op te richten! Good luck – je hebt nog een maand om er iets moois van te maken :).
Simplistisch
kan best zijn, de beste manier om na te gaan hoeveel belgen daar ook zo over denken is het stemrecht invoeren…we zullen vlug zien hoeveel % van de bevolking nog wil stemmen. nog zo een voordeel van in gambia te wonen: om te KUNNEN stemmen, MOET ik naar Dakar dat is dus ticket en al zeker 1 nacht blijven om te MOGEN stemmen. het voordeel is wel er is koffie en croissant op de ambassade voor iedereen die komt…en versta me niet verkeerd, ik wil wel gaan stemmen, maar er voor betalen, nee bedankt. stemming kan ook per briefwisseling…dat heb ik eens geprobeerd, het consulaat hier vergat de mensen in te lichten dat de brief er was…ah Belgie…dan worden landen hier soms bestempeld als een bananenrepubliek…
Het is inderdaad mooi verwoord. In de linker hoek van het politiek speelveld zitten veel mensen op hun honger. Ze worden door de linkse politici naar de rechter hoek van het speelveld gedreven.
En dan hebben we het nog niet over de verdere secularisatie van onze samenleving die op de helling komt te staan, of over de gelijkheid tussen man en vrouw die indirect ter discussie wordt gesteld, of over de vrijheid van meningsuiting of het recht om met god te mogen lachen …..
Als kiezer heb je het niet voor het kiezen!
Goed gesproken! Ben het er helemaal mee eens
Goed gesproken. Wie durft het aan zo’n partij te starten. You’ve got my vote
Simplistisch? Komaan, Belgie is een peuleschil groot met een handvol inwoners, en wat is het populaire antwoord op federale onevenwichten: verder bevoegdheden opsplitsen – en dat van een Vlaamse partij die prat gaat op solidariteit…
Ik heb ooit uit eerste hand de anecdote gehoord van een Chinese minister die op officieel bezoek naar Belgie moest. Belgie? Waar ligt dat.Ah ja, Europa. Hoeveel inwoners? Maar dat is minder dan Bejing! Is het dan misschien een groot land? Maar dat is kleiner dan Bejing! Sorry, maar je kan blijven opsplitsen – en dat terwijl ons alledaags leven meer en meer bepaald wordt door internationale, pardon, globale ontwikkelingen en problemen.
Daar zie ik de oplossing: een globale partij die komaf maakt met de verouderde idee van landsgrenzen uit koloniale tijden en weerwerk biedt aan de multinationale economische lobby die straffeloos over landsgrenzen heen de slechtste werkomstandigheden of het grootste profijt opzoekt. Vergeet de VN trouwens ook maar, waar de permanente, niet-verkiesbare leden van de veiligheidsraad tevens de grootste wapenproducenten ter wereld zijn.
Simplistisch? t Is maar hoe je het beziet. Misschien dat alles op confederaal niveau beter functioneert. Maar het lijkt wel verdacht hard op een goedkoop ticketje vicieuze cirkel: verder opsplitsen, meer lokale bevoegdheden, nog meer politici die nog meer lokale bevoegdheden en instanties willen omdat het ergens binnen de landsgrenzen slechter gaat… Wordt dat de Grootse Visie van de Belgische politiek op onze globale problemen?
Dat jaagt me angst aan: dat deze verkiezingen gedomineerd worden door dat micro niveau en ik niets terugvindt in de populairste politieke programma’s dat de landsgrenzen overstijgt, integendeel. Het enigste dat ik wel terugvindt, is een rondje ‘harten jagen’ – en geen enkel programmapunt waar ook maar iemand aanstoot aan zou kunnen nemen. Dat een drukbezette politieker zich bezig gaat houden met het verbieden van anderstalige namen voor frituren, bijvoorbeeld. Dat is toch, onweerlegbaar, hallucinant? Geen aanstoot, geen visie, geen durf. Dus stel die bestaande institutionele structuren maar in vraag. Snoeien, graag. Het is weer eens tijd voor lente.
Amen!