“Ik dobber hier op zee”, is te braaf. Het moet zijn: “ik zwalp hier op zee,” en met mij, mijn maaginhoud. Kotsmisselijk ben ik. Mijn ochtendontbijt gaat overboord. “Net goed”, denk ik, “dat is voor de beesten die zich niet laten zien en die mij er wederom toe verleid hebben de wijde zee in te gaan voor waarschijnlijk niet meer dan een glimp van hun oceanisch bestaan.” Dit wordt ongetwijfeld mijn derde vruchteloze poging!
En dan gebeurt het! Zo’n enorme bultrugwalvis – de grootte van een schoolbus – steekt zijn bovenlijf recht uit het water en keilt zijn enorme kop tegen het wateroppervlak. Niet eenmaal, maar vijfmaal! “Chin slap,” verduidelijkt de bootsman. En verder, niet één walvis, maar meerdere walvissen. Wat een festijn! Het pleziert de beesten mij hun volledig arsenaal aan bovenzeese bewegingen te tonen. Staartslagen, halve spins en klievende borstvin volgen elkaar in snel tempo op. Even ben ik de omgeving rondom mij volslagen vergeten. Weg is alle misselijkheid. Volledig ingenomen ben ik door het walvisspektakel voor mij. Tijd en ruimte staan stil. Tranen van geluk stollen achter mijn ogen. Een absoluut moment!
Heb jij ook al zo’n absoluut moment meegemaakt?
Peter
– Cursor over slideshow pauses –
Ongeveer dezelfde show als wij zagen in het zwembad in het Voyager hotel in Mombasa vol Britse toeristen.
Wauw Peter, wat mooi!
Wij hebben een absoluut moment meegemaakt tijdens wild kamperen in Murchinson, Uganda. Er kwam een cheetah tussen onze twee tentjes doorgelopen terwijl wij bij het kampvuur zaten, nou ja zaten……
Zij (of hij) had helemaal geen aandacht voor ons. Ze was mooi!
Amaai, supermooi!! Die foto’s komen precies uit de NGeographic!
Onze absolute natuurmomenten: In de Dominicaanse Republiek: paringsdansen van walvissen, of een olifant in Murchinson op zijn achterpoten, of het schijtend nijlpaard en de beschijtte toeristen in de Thaise zoo, of die olifant die achter Bo en mij aanzat (mijn hart stond stil en ik voelde de doornen niet), maar het mooiste: mijn bevalling: dat kleine wezentje op mijn borst waarvoor ik zoveel liefde voelde dat ik de hele wereld om me heen vergeet (en nog steeds vergeet als ik naar haar kijk als ze slaapt en vooral zwijgt 😉 )
Staat op mijn bucket list! Absoluut!
En die emoties, ja die komen mij bekend voor! Ik herinner me het moment toen ik als tiener met de familie naar de Alpen trok en we plots die mastodonten voor ons zagen opduiken. Hetzelfde toen ik als twintiger op het kruispunt van de Himalaya, de Hindukush en de Karakoram in Noord Pakistan stond. Of het aanschouwen, vanop het plateau, van de miljoenen zebras en gnoes die in de Serengeti op weg waren naar de Mara rivier. En laatst nog mijn duik in het water nabij Mafia Island om er met walvishaaien te zwemmen – zij het wel engiszins ontsierd door de slijmerige aanwezigheid van de vele kwallen…
En als je het over absolute kotsmomenten wil hebben… daar kan ik je er ook nog wel een paar van voorschotelen 🙂
Voor mij was de Grand Canyon die plots aan mijn voeten lag zeker een absoluut moment. Dat had ik altijd al willen zien, en ditmaal overtrof de realiteit mijn stoutste verwachtingen. Een beetje als mijn eerste bezoek aan New York als jonge snotter. Ik voelde me de gelukkigste mens ter wereld.
O ja, en dan was er nog het bevrijdende doelpunt van Georges Grun tegen Nederland in de aanloop naar het WK voetbal 1986.