In Kampala gaat wel vaker iets fout. Het is een stad met groeipijnen. Ze puft en hijgt onder de steeds grotere behoeften van haar inwoners. Ze beantwoordt de vele verzuchtingen koppig met benzineschaarste, electriciteitspannes, internetonderbrekingen of gastekorten. En af en toe doet ze het uitdagend als een jonge puber door alle diensten gelijktijdig stop te zetten. Op zo’n momenten kan alleen poëzie troost brengen. Men neme een bestaand gedicht als canvas en wijzigt enkele woorden totdat het geheel het gevoel verwoordt dat bij het moment past. Onderstaand gedicht is dan ook bij kaarslicht geschreven.
Kampala
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Surfen in cafés op net geen verbindingsdag.
Aan de koude zijde van het fornuis staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandende as,
het fout begrepen meldnummer.
Lichten weg, radio’s stil, “Serena” te ver.
Kampala als een veelvoud van vergissingen.
Onbeholpen woorden als “the what…” en
zoveel zin om, los van de wetten
van goede smaak en intellect, te schrijven
dat van de stad waar je nu weer bent beland,
een plattegrond bestaat, die je ooit intens
en vol verwachting, in gedachten doorlopen hebt.
Peter
P.S. Meer oorspronkelijke gedichten zijn te vinden op intussen… POEZIE.
Ha! doet me denken aan onze tijd in Abuja. NEPA, de Nigerian Electricity Providing Authority, werd geprivatiseerd in de PHCN: Power Holding Company of Nigeria.
NEPA dat was eigenlijk reeds: Never Expect Power Again.
En PHCN? Problem Has Changed Name!
en hier, in dit perfecte land, hier viel de stroom uit,
en hier, in dit perfecte land, hier was in een halve provincie geen water, geen water, dagenlang, in dit perfecte apenland.
Heel heel mooi! Dank je wel.
Ha, die Bart, dat brengt me op een idee. Hier in Oeganda heet de stroomverdeler UMEME. Waar dat voor staat, weet ik niet, maar ik doe een gok: U Mustn’t Expect Much Energy!