Toto, we are not in Kansas anymore

“Alstublieft geen gejuich of applaus bij het afroepen van de namen van de geslaagden, bewaar het tot het einde.” Dat was het verzoek van de ceremoniemeester bij de viering van de geslaagden van Walther Johnson High school. Vorig jaar zaten we er voor onze zoon, dit jaar zat ik er als ondersteuning voor zijn beste vriend. Het verzoek viel in dovemans oren, want een goed gekleed gezelschap achter ons liet meteen van zich horen. Onmiddellijk gevolgd door een na-aper en nog één en nog één… Op gegeven moment leek het niet op een statige viering in de “Constitution Hall” met studenten gekleed in plechtige toga’s maar meer op een ordinaire “ball game” in een arena, waar toeschouwers alles wat in ze opkomt over de gladiatoren mogen uitroepen.

De tweede viering die ik meemaakte dit weekend was een Heilige Communie. De “setting” was prachtig, een moderne kerk met veel lichtinval, zachte banken… Maar ook deze plechtige gebeurtenis werd geteisterd door het fenomeen lawaai. Ouders met kleine kinderen die het gebabbel van de priester waarschijnlijk beu waren en hun eigen stem wilden uittesten. Begrijp me goed, ik heb niets tegen kinderstemmen maar ik denk wel dat ze in een officiële plaats niet luider mogen zijn dan de persoon met de micro? En dan nog de fotograferende mensen die op en af lopen om elke kleine beweging vast te leggen… Dus ook deze viering was er een met veel lawaai en een flauwvallend communicantje.

Terwijl ik naar huis reed in Peters convertible (hij wilde niet mee naar de kerk) met een goed muziekje en een zacht windje dat over mij streek overpeinsde ik wat de beide vieringen gemeenschappelijk hadden. Ik moest daarbij denken aan de “keynote speaker” op de “graduation”-ceremonie die zijn speech afsloot met een quote van Dorothy uit de Wizard of Oz: “Toto, we are not in Kansas anymore” en zo voelde ik me.

Astrid