Ik heb al een tijdje mijn keyboard laten rusten, verbaasd over de wereld rond mij heen die ik met moeite nog herken. Ook zie ik mensen afhaken, alsof niets nog zin heeft. Eerst was er Anuna De Wever die alle huidige klimaatinspanningen wegzet als gerommel in de marge. En dan was er de klimaatexperte Valérie Trouet die er de brui aan geeft. En geef ze maar eens ongelijk!
Met enige bezorgdheid kijk ik naar de uitkomst van de klimaatsverandering conferentie die gehouden werd in Baku, de zogenaamde COP29. Daarvan zou je toch wel enige urgentie met betrekking tot het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen kunnen verwachten. Alle klimaatconferenties ten spijt, de uitstoot van die gassen stijgt jaar na jaar. En ook nu weer lijkt dat niet echt de agenda te domineren. Het gaat voornamelijk over centen en over het organiseren van een markt voor het verhandelen van uitstootrechten. Het gaat dus niet, zo lijkt het, over wat het zou moeten gaan: hoe gaan we op korte termijn verhinderen dat de aarde verder opwarmt. In de plaats daarvan creëren we een “moral hazard” in de waan dat allerlei uitwijkmogelijkheden voldoende zullen zijn om vooral niets te doen.
Het klimaat. Actueel thema, ik ben geen ‘klimaatontkenner’ maar er zal niets veranderen én de opwarming houdt niemand tegen. Al zeker niet de heren en dames van de klimaat conferentie(s). Het enige besluit wat al die conferenties nemen is waar ze de volgende keer weer es zullen samenkomen, hoe exotischer hoe beter, zolang er maar genoeg 5 sterren hotels zijn en parking voor de privé jets. Waarom komt de klimaat conferentie eens niet samen in pakweg Niger of Mali of Burkina of Bangladesh of.. daar kunnen de heren en dames eens echt zien wat de opwarming doet met mens en milieu en waar de meeste schade is en zal zijn. Maar ja… Klimaat conferentie, holle woorden conferentie. Doet me een beetje denken aan de holle woorden over Israël-Hamas-Hezbollah, even urgent maar even weinig actie ! En dan moet Trump nog beginnen rommelen in de marge van beide thema’s…
de gruwelijke zin ‘ het zal mijnen tijd wel duren’ is de belangrijkste zin in de hoofden van de mensen: de ergste gevolgen zijn voor de meeste van ons iets wat we niet meer zullen meemaken en mss ook onze kinderen niet. vanuit die optiek zijn de meeste mensen niet zo bezig met klimaatveranderingen. nu en dan een hittegolfje ( hoera jean marie de decker ?) hier en daar een waterboostje met wat doden – moet kunnen. iedereen die nu waarschuwt, wordt weggezet als een paniekzaaier , zelfs leugenaar. men zou er moedeloos van wordeen
Ik neem waar hoe onze portemonnees het discours domineren, zowel het discours van de klimaatcrisis, als deze van de biodiversiteit, als deze van de plasticstop, of de verharding. Als mens vinden we allerlei motieven om geen verantwoordelijkheid te nemen en om ons eigen materieel belang op korte termijn prioritair te stellen. We kijken weg van de prijs die onze kinderen en kleinkinderen zullen moeten betalen voor ons egoïsme.
Ik word waarlijk ongemakkelijk van het besef dat wij een héél destructieve generatie zijn. Ik schaam me in naam van al mijn generatiegenoten. We hebben het grandioos verprutst.