Het Lisner Auditorium behoort tot de George Washington Universiteit. Het is een plaats waar we graag komen aangezien er vaak muziek, dans en andere culturele evenementen worden geprogrammeerd die bij onze smaak aansluiten. Donderdag jongsleden stond daar Acoustic Africa met Oliver Mtukudzi, Habib Koité en Afel Bocoum op de affiche. Het werd een spectaculaire show met focus op de rijkdom van de Afrikaanse gitaartraditie.
Minstens even boeiend was de verscheidenheid in de verwachtingen van het talrijk opgekomen publiek. Er waren er die deftig opgekleed zich netjes in hun stoeltjes posteerden om stijfjes naar al het gitaargeweld te luisteren alsof het een voorstelling in de opera betrof. Er waren er die reeds bij de eerste tonen rechtstonden en absoluut hun danskunsten wilden demonstreren, tot op het podium toe, wat tot hilarische taferelen leidde aangezien de veiligheidsagenten als een soort breedwapperende volgelverschrikkers de onverlaten van de bühne moesten verdrijven. Wat er ook van zij, aan het slot stond iedereen recht en klapte enthousiast mee op het ritme van de muziek. Ik voelde me een heimwee-migrant, overal en nergens thuis, maar met toch genoeg binding om me emotioneel en in gedachten te kunnen verplaatsen naar vorige locaties, zonder daar evenwel onmiddellijk terug naar toe te willen.
Peter
Filip de Winter zal deze grote contradictie niet begrijpen: heimwee-migrant en toch niet onmiddellijk terug willen…………hmmmm
Maar het zal Filip de Winter als muziek in de oren klinken ‘heimwee-migrant’. Ik verwacht me al aan een heuse campagne waarbij hij alle allochtonen in het strot wil duwen dat ze heimwee hebben. Onontgonnen terrein voor VB.
Thor, waar ben je nu? De realiteit is namelijk erger. Mijn stukje is ten dele een reactie op een congres dat het Vlaams Belang dit weekend organiseerde over immigratie. Op dat congres lanceerde het VB de idee van een heimwee-premie voor de heimwee-migrant. Ik stond versteld!