Er is deze week heel wat gebeurd in de wereld van de muziek.
James Moody is overleden op 8 december. Hij was 85 jaar oud. Hij werd in 1949 bekend met het lied “I’m in the Mood for Love” (tja, wie niet?).
James Moody was een begaafd saxofonist, maar ook een goed zanger. Toch maakte hij zich zorgen om zijn spraak omdat hij lispelde als gevolg van een partiële doofheid. Hij kom geen “S”-klanken horen, waardoor “Give me a smile” klonk als “Give me a mile”.
Ik moet bekennen dat ik nog nooit van James Moody gehoord had, maar toen mijn eega spontaan “Moody’s Mood for Love” begon te zingen, was ik dan ook niet weinig verbaasd (vergetende dat ik met een levende jukebox ben getrouwd).
8 december is ook om andere redenen nog een speciale dag in de geschiedenis van de muziek. Precies 30 jaar geleden werd John Lennon vermoord voor de ingang van zijn appartement.
Nu pas is het volledige interview vrijgegeven dat hem werd afgenomen drie dagen voor zijn dood. In dat interview spuugde hij zijn gal over de muziekcritici die hem zijn vertrek bij de Fab Four niet konden vergeven.
“These critics with the illusions they’ve created about artists — it’s like idol worship,” he said. “They only like people when they’re on their way up … I cannot be on the way up again.
What they want is dead heroes, like Sid Vicious and James Dean. I’m not interesting in being a dead (expletive) hero. … So forget ’em, forget ’em.”
Veronderstel dat hij nog had geleefd?
Op 9 december heeft Jim Morrison 39 jaar na zijn dood een “pardon” gekregen van de “Clemence Board” in Florida.
Jim Morrison was veroordeeld in 1969 voor het tonen van zijn genitaliën tijdens een optreden in Miami. Nadien zegde de ene na de andere stad in puriteins Amerika de geplande optredens af. Alleen de concerten in New York, San Francisco en Los Angeles gingen nog door.
Jim Morrison stierf in Parijs op 27 jarige leeftijd terwijl hij nog in beroep zijn veroordeling aan het aanvechten was.
Enigszins merkwaardig is dat vandaag niemand van het concert in Miami nog weet of Jim Morrison daadwerkelijk zijn geslachtsdeel getoond heeft. Hij had gezegd dat hij het zou doen, en in een soort massahypnose verklaarden velen nadien dat hij het gedaan had. In elk geval werd hem nu een “pardon” verleend bij gebrek aan bewijs. Zou hij daar nu nog veel aan hebben?
Het meest merkwaardige verhaal dat ik deze week gehoord heb, betreft Jim Sullivan. Hij is een zanger uit California die altijd op de rand van succes heeft gestaan maar nooit echt is doorgebroken.
Hij heeft één ietwat mysterieuze plaat opgenomen waarin hij zingt over woestijnen, verlaten wegen en UFO’s.
In 1975 besluit hij Los Angeles, en vrouw en kind, achter te laten voor meer succes in Nashville. Daar zal hij echter nooit aankomen. Zijn wagen wordt teruggevonden op een desolate weg in de woestijn van New Mexico. Nooit heeft iemand nog iets van Jim Sullivan gehoord. Meegenomen door een UFO?
Indien er deze week nog iets interessants gebeurd is op muzikaal gebied, dan hoor ik het graag van u.
Peter
Deze avond hadden we ons voorgenomen op de Franse cultuurzender Mezzo een opera met inhoud te zien en beluisteren. Op het programma “Les mamelles de Tiresias” opéra bouffe de Guillaume Apolinaire (misschien kent Astrid ook wel die aria’s?) waar een vrijgevochten feministe in Zanzibar één en ander aan het publiek laat zien (en horen?).
‘t Heeft helaas niet mogen zijn, we brachten de hele avond door in de spoeddienst van het AZ van Halle, met een oudere buurvrouw die gevallen was en tamelijk veel pijn leed in heup en bekkenstreek. Gelukkig ze heeft niets gebroken en na bijna 3 uur wachten konden we weer huiswaarts. Spoeddienst? In films ja, in Halle nee.
Lieve Hugo, zijn naam ben ik kwijt, is in nov. veel in de publiciteit geweest. Hij is in de jaren 70 overleden. Astrid zal zijn naam wel kennen.
Lockin geboren in Sur.De bekende Componist en arrangeur is in Nederland overleden. Een groot verlies voor Suriname en Nederland.
@ Norbert troost je SEH AZ sur. is wat verbeterd. Het schijnt een internationaal iets te zijn om lang te wachten. 8 aug. heb ik mij aangemeld bij de Spoedeisende hulp met een verhoogde bloeddruk. Ik moest wel 1/12 uur wachten voor ik naar binnen kon.
Een fijne werk week.
Lieve Hugo (echte naam Hugo Uiterloo) was één van mijn favoriete zangers in Suriname. Toen ik daar nog woonde, was er één exemplaar van een CD van Lieve Hugo beschikbaar bij Disco Amigo, maar precies omdat het een enig exemplaar was, weigerde de verkoper steevast de CD van de hand te doen, hoe hard ik ook aandrong.
Lieve Hugo – Na Foe Sang Ede