Slimme overheid

Ik sta hier aan de oostkust van Maleisië op een pier van het vissersdorp Dungun. Voor mij liggen vissersboten met duidelijk zichtbare kentekens. Die kentekens betreffen A, B of C. Welnu, A-boten hebben een visvergunning voor een bereik op zee van 0 tot 5 zeemijl. B-boten van 5 tot 12 zeemijl en C-boten van 12 tot 30 zeemijl. A en B-boten mogen alle soorten vis vangen maar mogen geen netten gebruiken. Zij gebruiken veelal fuiken. C-boten daarentegen hebben een vergunning voor slechts één vissoort maar mogen dan wel weer sleepnetten gebruiken. In deze streek vissen C-boten veelal op tonijn.

Het moge duidelijk zijn: die vergunningen weerspiegelen een zekere inkomensstratificatie. Hoe rijker je bent, hoe groter je boot, hoe verder je op zee kan gaan, hoe gemakkelijker de meer prijzige premie voor de vergunning kan betaald worden, maar ook hoe groter de potentiële opbrengst van de duurdere soorten waarop kan gevist worden. Anders gezegd: A-boten zijn voor de arme sloebers, B-boten voor de middenklasse en C-boten voor de elite. Dat is uiteraard een grove vereenvoudiging … but you get the picture.

Nu mogen C-boten – volgens hun vergunning – wel maar één soort vis aan land brengen, maar in hun netten zitten meestal meerdere soorten. Wat gebeurt er nu? Vooraleer na de vangst de haven binnen te varen, ontmoeten de A, B en C-boten elkaar op zee, en wordt de vis waarvoor C geen vergunning heeft, doorverkocht aan A of B, die daarop een marge kunnen maken bij de verkoop aan land. Of hoe de overheid via een uitgekiend vergunningenstelsel toch een zekere inkomensherverdeling kan bewerkstelligen. Slimme overheid!

Peter