intussen… SPORT

Voetbalfans in Engelstalig Afrika supporteren doorgaans voor een team van de “Premier League”. Dat komt door de eenzijdige focus op het Engelse voetbal van de – tot voor kort enige – satelliet zender DSTV op het donkere continent. Ik ben dan ook een fan van Manchester United sinds mijn verblijf in Zimbabwe van begin 1997 tot eind 2000.

De meest memorabele match van Manchester United is ongetwijfeld die tegen Bayern Munich in de finale van de Champions League in 1999. De Duitsers waren reeds op voorsprong gekomen in de 5de minuut via een goal van Basler. En toen was het voor elke Man U fan 85 minuten nagelbijten tot de verlossende gelijkmaker in de 90ste minuut door invaller Sheringham. Maar voetbalgeschiedenis werd pas geschreven door de eveneens ingevallen Solskjaer die in de 92ste minuut nogmaals scoorde en zo de “European Cup” voor Man U binnenhaalde. De ontlading bij mij was enorm. Dit gevoel was natuurlijk geënt op een onverhoopt resultaat omdat ik reeds in stilte had aangenomen dat de “moffen” er met de beker zouden van door gaan.

Het gevoel dat ik had bij de sportprestatie van mijn zoon Etienne was gebaseerd op een andere basis, want ik wist gewoon niet waaraan ik me moest verwachten. Ik kende Etienne voornamelijk van chatten, computerspelletjes, en gezellige omgang met vrienden. Maar sinds hij al meerdere malen had aangedrongen op mijn aanwezigheid bij de atletiekcompetitie tussen de verschillende internationale scholen in Kampala, begaf ik mij op de dag van de wedstrijden naar de “track” op zijn school. Ik was net op tijd voor de finale van de 100 meter hardlopen en alert genoeg om de wedstrijd onmiddellijk digitaal vast te leggen. Kijk en luister je even met me mee … naar de ontdekking van een nieuw talent.

intussen… SPORT is gewijd aan de sporten die we beoefenen, zij het – althans voor mij – met wisselend succes.

Peter