Starbucks encounter

Ik ben reeds ten dele veramerikaniseerd. Ik staar niet langer nodeloos lang naar de verschillende opties boven de toog van de Starbucks. Ik veroorzaak niet langer oponthoud en onbegrip bij menig koffieliefhebber achter mij. Ik weet wat ik wil. Gedrild door ervaring floep ik eruit: “coffee, decaf, tall, hazelnut”. Alleen met de volgorde is nog iets mis want bij de herhaling van de bestelling door de “barista” wordt vaak de maat (“tall”) vooraan geplaatst. Toch ben ik sinds kort weer die aarzelende koffiegebruiker. Dat komt zo.

Laatst moest ik naar een vergadering op de Wereldbank. Ik was ruimschoots op tijd en besloot eerst de Starbucks aan te doen voor een bakje troost. Omdat de parkeermeter het niet deed en ik toch ook niet zoveel tijd op overschot had, werd mijn vertwijfeling opgemerkt door een wondermooie dame die ook net haar wagen had geparkeerd. Ze stelde me voor bij de wagen te wachten. Zij zou wel mijn koffie halen. Ik gaf haar mijn voorkeur op  (“coffee, decaf, tall, hazelnut”), en werkelijk – na enige tijd – verscheen ze met de gekende koffiebeker. Van betalen was geen sprake en ik vervolgde mijn weg blij gemutst naar mijn afspraak. Het drankje dat ik vervolgens degusteerde was van de goden afkomstig en kwam zeker niet overeen met mijn normale bestelling.

Thans staar ik terug naar de vele opties boven de toog van de Starbucks in een poging die samenstelling te verkrijgen die overeenkomt met het drankje mij recent aangeboden door die Amerikaanse sirene.

Peter

P.S. De aandachtige lezer heeft natuurlijk het verschil gemerkt tussen het origineel en het huidig logo van Starbucks. Naarmate het succes van de koffieketen groeide, is het logo meerdere malen aangepast. Eerst verdween de zichtbare boezem (in 1987) en nadien de navel (in 1992) met als resultaat een gestileerde sirene die vooral niemand tegen het hoofd kan stoten.