De “Limerick” aan het Sint-Pietersstation in Gent is reeds geruime tijd mijn favoriete boekhandel. Omdat ik recent in Istanbul was, liet ik me verleiden tot de aankoop van het “Het zwarte boek”: een roman van de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die – zo vertelde me de voorflap – in 2006 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Wat een vergissing: niet de schrijver maar de lezer die het laatste blad van deze 600-pagina’s tellende turf kan omdraaien, verdient de Nobelprijs. Zelden heb ik ‘s avonds zoveel liever de slaap verkozen dan het eindeloos gemeander van “Het zwarte boek”. Welke masochistische lezer stuurt me als eerste zijn adres zodat ik het hem gratis kan toesturen? Ongeschonden en ongelezen na pagina 325!
Helemaal anders is het me vergaan met “Cutting For Stone” van Abraham Verghese: een verhaal van een eeneiige tweeling geboren uit de vrucht van een Indische non en een Britse chirurg tegen de achtergrond van een turbulent politiek landschap in Ethiopië. De moeder van de tweeling sterft in het kraambed en de vader neemt ontredderd de benen, waardoor de tweeling terecht komt bij Indische gastouders in Addis Ababa.
“Cutting for Stone” is een echte “page turner”, met veel medische termen die echter altijd functioneel zijn. Het boek heeft me meerdere malen diep ontroerd en is dus een echte aanrader.
Peter
Peter,
Je moet me het zwarte boek niet sturen; maar “Sneeuw” van Orhan Pamuk, het enige dat ik van hem gelezen heb, vind ik wel goed.
Groetjes,
Dirk VD
alee, het verdriet van belgie de turkse versie…verdere vergelijkingen ivm nobelprijzen lopen mank. Ik vertrouw je boekbespreking, geen nood om kosten te doen om die turkse turf op te sturen. Het andere boek zal ik wel eens lezen.
Geef hem vanavond aan mij via Majo, geen gevaar- ik lees toch nooit!
Enjoy 🙂
xxL.
Hou het liever bij Suske en Wiske: spannend vanaf pagina 1.
AA Gent-Club Brugge was ook niet slecht!
En ja, ik heb ook eens een boek van die Orhan Pamuk gelezen naar aanleiding van een reis naar Turkije. Ik moet zeggen, ik ben ook niet echt tot op het eind geraakt… van bladzijde 1. Het boek ‘Partnermassage’ van Bernard Kolster kan ik daarentegen wel aanbevelen. Dit boek bevat geen eindeloos gemeander, maar bruikbare tips. Een doe-boek als het ware…
Dag peter,
Ik ben toevallig ook aan Het Zwarte Boek bezig. Ik vond het eerst wel prettig om te lezen, maar je moest het op korte tijd kunnen doorlezen. Als je maar af en toe wat tijd hebt wordt het inderdaad lang om meesleuren.
Mij doet het eerder denken aan Ulysses van Joyce. Heeft iemand van jullie dat tot het einde gelezen? Om van Finnigans Wake nog maar te zwijgen. Je weet toch dat het in het Nederlands is vertaald?