Wachten in Watou

Ik ben even gestopt met bloggen. We zitten weer in een periode van ergens tussen in, en dat laat zich moeilijker beschrijven. We zitten tussen het oude vertrouwde dat we achter ons hebben gelaten en het nieuwe onbekende dat we nog vertrouwd moeten maken. 

Kunst brengt in dergelijke periodes soelaas. Het is als roomboter op een vers geroosterd broodje. Tot als het op is, biedt het even troost. In die zin is het jaarlijks kunstenfestival in Watou een ware smaakmaker.

Wat me dit jaar nog het meest verrast heeft, is de vieze slaapzak van Gavin Turk. Het is precies of er een arme stumper in opgerold ligt. Maar als je het betast, onthult de slaapzak zijn ware aard. Het is een sculptuur van brons en die eenmaal geschilderd een hyperrealistische indruk geeft. Of hoe je als oppervlakkige kijker op het verkeerde been wordt gezet en de werkelijkheid toch weer anders is dan hoe je die waarneemt.

Peter