Paramaribo. Hier ben ik weer, meer dan 25 jaar nadat ik definitief afscheid had genomen van deze stek. En vooreerst het goede nieuws: de broodjeszaken “De Smaak” tegenover het belastingkantoor en “Krioro” nabij de voormalige cinema “Tower” zijn er nog steeds. Heerlijk! Bij de eerste verkies ik zoals steeds een broodje pom en bij de tweede een broodje gehakt met ei, hoewel Krioro bij de goegemeente meer gekend is voor z’n broodjes zoutvlees met avocado.
Maar los van het culinaire zie ik in Paramaribo vooral een toegenomen scheefheid. In de jaren 90 pinaarde iedereen even hard. Het wagenpark was er aftands, de vele wisselkoersen waren het gespreksonderwerp van de dag, en de schaarste aan dagelijkse producten zoals kaas, toiletpapier of tandpasta trof iedereen. Maar nu zie ik vooral veel nieuwe wagens en goed gestockeerde winkels – sommige zelfs met het hele assortiment aan Côte d’Or chocolade – en ook nog eens talrijke uit de VS overgewaaide fastfoodzaken zoals KFC, Pizza Hut, Popeyes en Burger King. Maar daar staat tegenover dat er nu ontegensprekelijk meer paupers in de stad rondlopen en dat sommige buurten er hevig verwaarloosd uitzien, met verkrotte panden die, indien opgeknapt, tot het cultureel erfgoed van de stad zouden kunnen behoren. Maar daar hebben velen de middelen niet voor.
Er is meer schoonheid maar er is ook meer verval. Er zijn er die hebben maar ook veel die niet hebben. Er is simpelweg meer scheefheid en het is allemaal een tikkeltje scherper geworden.
Peter
De situatie lijkt mij droevig. Ik zou graag iets terugdoen voor Suriname en heb een aantal dingen voorgesteld maar lijk geen vooruitgang te maken.
Met een groep oud-AMSER hebben we afgelopen december kerstpakketten (laten) geleverd aan een paar noodlijdende gezinnen.
Het was zeer nodig. Erg dankbaar dat we dit konden bewerkstelligen.
Maar triest dat Suriname nog steeds afhankelijk is van de pakketten leveringen.
De focus van deze actie groep is op kindertehuizen; daar is gedurende 2021 ook een succesvolle actie geweest.
Wowww Peter. Zoals het hoort begin je met cullinair Suriname. Dat zijn standaard de eerste vragen die landgenoten stellen. Als je dan antwoord geeft dat de kwaliteit bij de populaire eetgelegenheden niet heeft ingeboet dan verschijnt er een zucht van geluk. Een niet uitgesproken ‘aaybaya’. De rest wat je vertelt over het met rasse schreden achteruitgaan van, over verschuivingen van elites, en over het waarnemen van veel meer paupers. Weet je nog, in de jaren negentig kenden wij de paupers bij naam.
Fijn dat je weer in switi Sranan was. En fijn dat je je waarnemen noteert
In de jaren negentig was Willemstad, Curacao ook aan het verpauperen. Er waren nog steeds zwartgeblakerde en vervallen panden in het stadscentrum als herinnering aan de de vernielingen van 30 mei 1969. Ook waren veel families uit hun stadshuizen weggetrokken om in verre buitenwijken te gaan wonen. Waardoor chollers en illegalen delen van de stad leken over te nemen.
En toen was er de Monumentenzorg Curacao, die panden kreeg of opkocht. De grote stadshuizen van ooit voorname families werden na een ingrijpende opknapbeurt verhuurd aan prestigieuze bedrijven als banken en advocatenkantoren en ook aan (Nederlandse) horecabedrijven en overheidsinstanties. Met de opbrengsten uit de huur werden kleine krotten opgekocht en opgeknapt. Dat werden weer de arbeidershuisjes die ze vroeger waren. Met nu ook veel ruimte voor studentenonderkomens. Deze straten zijn, nog meer dan de rest van Willemstad in vrolijke kleuren geschilderd en voorzien van muurkunstwerken en zijn nu twintig, dertig jaar later, een trekpleister op zichzelf geworden.
Ik vraag me af of zo’n Monumentenstichting en het bijkomende verdienmodel ook een oplossing zou kunnen zijn voor het redden van de fraaie pareltjes van de vervallen binnenstad van Paramaribo.
De kloof tussen arm en rijk wordt helaas alsmaar groter, overal ter wereld. Wat zou ik graag een systeemverandering zien 🙂 En n minimumloon voor iedereen!
Maar geniet van jullie tijd in Suriname!
Gelukkig nieuwjaar!
Definitief afscheid nemen van Suriname zal ik niet kunnen…niet alleen omdat mijn oudste zoon er is geboren, dit land blijft gewoon plakken, wat niet wegneemt dat het intussen alweer 20 jaar geleden dat ik er laatst (op vakantie) was. Hoogtijd om ook eens terug te vliegen, je brengt me op ideeën Peter ! Je beschrijving van het land in verval maakt het echter dubbel om terug te keren, maar wat ik me culinair altijd zal herinneren van Paramaribo (en ik val in herhaling op dit forum) is Jorikima en de meatballs met rijst en kousebandjes ! Alleen, ik denk niet dat het nog bestaat, de mama was toen al dik over de zeventig…