Als ik het niet meer wist, dan wist ik het nu wel opnieuw. Kerken en ik: dat gaat niet samen. Ik zit hier in de “Azania Front Lutheran Church” van Dar Es Salaam, maar het voelt net als toen ik nog een kleine jongen was en met mijn ouders meeging (mee moest) naar de Sint-Pieters kerk in Gent. Met hetzelfde ongeduld staar ik naar het programmaboekje in mijn hand, in de hoop dat we spoedig bij de laatste regel zullen zijn. Oh here verlos me van deze dienst. Enig lichtpunt betreft mijn eega: zij heeft het weer prachtig gedaan en doet me even vergeten dat ik hier tegen mijn zin op een ongemakkelijke bank naar vreselijke Christmas carols luister, gelardeerd met oersaaie orgelmuziek van Bach.
Peter
Kom op, Peter, er zijn ergere dingen dan dat. Op de keper beschouwd, zit jij lekker in Dar Es Salaam naar je vrouw te luisteren die verrukkelijk zingt. Wat een zegen!
Thor heeft wellicht gelijk, Peter.
Ik hou er ook niet van – in een kerk ben ik nooit geweest toen ik opgroeide. Gelukkig waren mijn ouders van een ander gedacht. Ik hou wel van het zingen – omdat ik zelf helemaal niet kan zingen.
We zijn afgelopen zondag naar de Joy of Christmas gaan luisteren in the National Cathedral. Dit jaarlijkse evenement plaatst ons altijd in de kerstsfeer.
Toch alvast een prettige Kerstmis en geniet van de feestdagen.
Martine
Mij zou de orgelmuziek van Bach helpen de kwelling te doorstaan 😉
Peter, als je Astrid hoort zingen maakt het niet uit waar… ALTIJD mooi!
Bij deze… dikke proficiat voor uw eega en van onze kant alvast een mooi eindejaar en een hoopvolle start van 2022!
Mooi! Heel mooi! Ja, dat Astrid kan zingen, dat weten wij al lang! Maar het doet goed het nog eens te horen. Ooit heb ik ook in de kerk gezongen, …. met het koortje van de lagere school. Dat is nog veel langer geleden!!!! Maar met de radio meezingen, dat doe ik wel nog eens. Dat zal echter niet zo mooi klinken als het Ave Maria van Astrid.